Fluoreszeina
| Fluoreszeina | |
|---|---|
 | |
| Formula kimikoa | C20H12O5 |
| SMILES kanonikoa | 2D eredua |
| MolView | 3D eredua |
| Mota | konposatu kimiko |
| Ezaugarriak | |
| Fusio-puntua | 320 °C |
| Deskonposizio-puntua | 290 °C |
| Masa molekularra | 332,068 Da |
| Erabilera | |
| Rola | fluorophore (en)  eta contrast agent (en) |
| Identifikatzaileak | |
| InChlKey | GNBHRKFJIUUOQI-UHFFFAOYSA-N |
| CAS zenbakia | 2321-07-5 |
| ChemSpider | 15968 |
| PubChem | 16850 |
| Reaxys | 94324 |
| Gmelin | 31624 |
| ChEBI | 248626 |
| ChEMBL | CHEMBL1057 |
| ZVG | 112303 |
| EC zenbakia | 219-031-8 |
| ECHA | 100.017.302 |
| MeSH | D019793 |
| RxNorm | 25138 |
| Human Metabolome Database | HMDB0014831 |
| UNII | TPY09G7XIR |
| NDF-RT | N0000147851 eta N0000006902 |
| KEGG | D01261 |
Fluoreszeina[1] (C20H12O5) ftaleinaren familiako koloratzailea da. Johann Friedrich Wilhelm Adolf von Baeyer (1835-1917) kimikariak sintetizatu zuen 1871n.
Erresortzina azido ftalikoarekin 200 °C-an berotuz lortzen da. Kolore hori-laranja duen hautsa da, uretan eta alkoholetan disolbagarria. Soluzio alkalinoetan ongi disolbatzen da, eta disoluzio horrek fluoreszentzia berde nabaria du. Hidrografoek askotan erabiltzen dute fluoreszeina-disoluzioen fluoreszentzia lurpeko ibaien nondik norakoak aztertzeko. Eosinak eta eritrosinak lortzeko lehengaitzat erabiltzen da, eta antiseptiko gisa erabiltzen den merkurokromoa ere fluoreszeinatik lortzen da.
Erreferentziak
- Artikulu honen edukiaren zati bat Lur hiztegi entziklopedikotik edo Lur entziklopedia tematikotik txertatu zen 2011/12/27 egunean. Egile-eskubideen jabeak, Eusko Jaurlaritzak, hiztegi horiek CC-BY 3.0 lizentziarekin argitaratu ditu, Open Data Euskadi webgunean.
- ↑ Euskalterm: [Hiztegi terminologikoa] [2009]
Kanpo estekak
| Autoritate kontrola |
|
|---|
Datuak: Q410922
Multimedia: Fluorescein / Q410922
