Eunicella verrucosa
| Eunicella verrucosa IUCN-status: Kwetsbaar[1] (1996) | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 | |||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||
| |||||||||||||
| Soort | |||||||||||||
| Eunicella verrucosa (Pallas, 1766) Originele combinatie Gorgonia verrucosa | |||||||||||||
| Synoniemen | |||||||||||||
| |||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons | |||||||||||||
| (en) World Register of Marine Species | |||||||||||||
| |||||||||||||
De zeewaaier (Eunicella verrucosa) is een zachte koraalsoort uit de familie Gorgoniidae. De koraalsoort komt uit het geslacht Eunicella. Eunicella verrucosa werd in 1766 voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Peter Simon Pallas.[2] Het is inheems in de noordoostelijke Atlantische Oceaan en de westelijke Middellandse Zee.
Beschrijving
Eunicella verrucosa heeft een dicht vertakte, waaierachtige stengel en groeit meestal in één vlak. Het oriënteert zich loodrecht op de richting van de waterbeweging en kan groeien tot een hoogte van 50 cm, hoewel 25 cm een meer gebruikelijke maat is. Stengels en takken zijn bedekt met wratachtige gezwellen waaruit de poliepen uitsteken. De kleur kan variëren van rood, via zalmroze tot wit. Deze koraalsoort kan verward worden met Swiftia pallida. Mogelijk komen andere soorten zeewaaier voor in Britse wateren: hoogstwaarschijnlijk is dit Eunicella singularis (= Eunicella stricta) die wit is, met minder vertakkingen dan Eunicella verrucosa, en met lange verticale eindtakken.
Verspreiding
Het verspreidingsgebied van Eunicella verrucosa strekt zich uit van de zuidwestelijke kusten van Groot-Brittannië en Ierland tot Frankrijk, Spanje, Italië, Algerije, Marokko, de Westelijke Sahara en Mauritanië. In Ierland zijn aanzienlijke populaties aanwezig in de baaien van Galway en Donegal, maar deze soort is elders zeldzaam. Deze populaties kunnen erg geïsoleerd zijn, in de baai van Galway zijn bijna alle individuen wit van kleur.
Een onderzoek uit 2017 naar genetische connectiviteit in E. verrucosa identificeerde een duidelijke populatiestructuur tussen monsters uit Noordwest-Ierland, Groot-Brittannië, Frankrijk en Zuid-Portugal.[3] Het wordt gevonden groeiend op rots, hout, metaal of beton en het dieptebereik is 4 tot 50 meter. In Britse wateren is deze zeewaaier schaarser geworden, mogelijk beschadigd door baggeren, maar kan profiteren van hogere zeewatertemperaturen.
Bronnen, noten en/of referenties
- Van Ofwegen, L. (2011). Eunicella verrucosa. Gebaseerd op informatie uit het World Register of Marine Species.
- Picton, B.E. & Morrow, C.C. (2016). Eunicella verrucosa (Pallas, 1766). [In] Encyclopedia of Marine Life of Britain and Ireland. (Geraadpleegd op 31 oktober 2021)
- Readman, J.A.J. & Hiscock, K. 2017. Eunicella verrucosa Pink sea fan. In Tyler-Walters H. and Hiscock K. (eds) Marine Life Information Network: Biology and Sensitivity Key Information Reviews, [on-line]. Plymouth: Marine Biological Association of the United Kingdom.
- ↑ (en) Eunicella verrucosa op de IUCN Red List of Threatened Species.
- ↑ Pallas, P.S. (1766). Elenchus zoophytorum sistens generum adumbrationes generaliores et speciarum cognitarum succintas descriptiones cum selectis auctorus synonymis. Petrum van Cleef, Hagae-Comitum, 1-451
- ↑ Holland, L.P., Jenkins, T.L. & Stevens, J.R. (2017). Contrasting patterns of population structure and gene flow facilitate exploration of connectivity in two widely distributed temperate octocorals. Heredity 119 (1): 35–48. PMC 5520136. DOI: 10.1038/hdy.2017.14.
