Jan Steyaert

Jan Steyaert
Jan Steyaert
Persoonlijke gegevens
Geboortedatum 21 april 1964Bewerken op Wikidata
Geboorteplaats UkkelBewerken op Wikidata
Nationaliteit Vlag van België België
Wetenschappelijk werk
Vakgebied biochemieBewerken op Wikidata
Alma mater Vrije Universiteit Brussel
Portaal  Portaalicoon   Biologie

Jan Steyaert (Ukkel, 21 april 1964) is een Belgisch bio-ingenieur en moleculair bioloog. Steyaert is professor biochemie aand de Vrije Universiteit Brussel en meest bekend voor zijn werk rond nanobodies voor gebruik in structuurbiologie, omics en geneesmiddelenontwerp.

Onderzoek

Samen met Els Pardon ontwikkelde Steyaert niet-invasieve technieken om proteïnen in beeld te brengen door gebruik te maken van de door Raymond Hamers en Cécile Casterman ontdekte nanolichamen.[1]

Praktische toepassingen

Alhoewel Steyaerts vooral fundamenteel onderzoek doet is zijn primair doel goede geneesmiddelen op de markt te brengen en werkgelegenheid te creëren in Vlaanderen.[2]

Prijzen

  • In 2016 ontving Steyaert de Prous Institute-Overton and Meyer Award for New Technologies in Drug Discovery van de European Federation for Medicinal Chemistry and Chemical Biology[3] voor zijn for his pionierswerk in nanolichaam-gebaseerde structuurbiologie.
  • In 2022 won Steyaert voor zijn onderzoek naar antistoffen de Jacob and Louise Gabbay Award uitgereikt door Brandeis-universiteit in Boston.[4]
Bronnen, noten en/of referenties
  1. (en) Gemma Conroy, This scientific ‘power couple’ has one of the largest publishing networks in biology. nature (27 mei 2020). Gearchiveerd op 27 september 2022. Geraadpleegd op 29 oktober 2022.
  2. Prous Institute - Overton and Meyer Award for New Technologies in Drug Discovery. www.efmc.info. Gearchiveerd op 29 oktober 2022. Geraadpleegd op 29 oktober 2022.
  3. Wim De Maeseneer, Belgische bioloog Jan Steyaert wint prestigieuze wetenschapsprijs in de VS voor onderzoek naar antistoffen van kamelen. VRT NWS (27 oktober 2022). Gearchiveerd op 28 oktober 2022. Geraadpleegd op 28 oktober 2022.
Bibliografische informatie
  • ORCID: 0000-0002-3825-874X
  • ResearcherID: H-4662-2011