Macroplata

Macroplata Status: Uitgestorven, als fossiel bekend Fossiel voorkomen: Vroeg-Jura
Taxonomische indeling
Rijk: Animalia (Dieren) Stam: Chordata (Chordadieren) Klasse: Reptilia (Reptielen) Superorde: Sauropterygia Orde: Plesiosauria Onderorde: Pliosauroidea Familie: Rhomaleosauridae
Geslacht
Macroplata Swinton, 1930
Specimen van Macroplata tenuiceps
Afbeeldingen op Wikimedia Commons
Macroplata op Wikispecies
Portaal    Biologie Herpetologie

Macroplata^[1][2] is een geslacht van uitgestorven Plesiosauria. De naam betekent grote, of lange, plaat. Fossielen zijn bekend van lagen uit het Vroeg-Jura van Europa. Macroplata kon een lengte bereiken tussen 4,5-4,65 meter lang en woog tot vijfhonderdvijftig kilogram.

In november 1927 vonden werklui bij Harbury, Warwickshire in de cementgroeve van Greaves, Bull & Lakin het skelet van een plesiosauriër. In 1928 schonk de Portland Cement Selling and Distributing Co., Ltd het fossiel aan het Natural History Museum.

In 1930 benoemde en beschreef William Elgin Swinton de typesoort Macroplata tenuiceps. De geslachtsnaam betekent "grote plaat", een verwijzing naar het schouderblad. De soortaanduiding betekent "tenger hoofd". Nadat het skelet in het museum opgesteld was, publiceerde Swinton hetzelfde jaar nog een wat uitgebreidere beschrijving. Daarna werd de soort lange tijd verwaarloosd.

Het holotype, BMNHR5488, is gevonden in een laag van de Blue Lias Formation die dateert uit het Hettangien. Het bestaat uit een vrij volledig skelet met schedel. Het mist de achterste schedel en de handen en voeten. Het is het enige bekende exemplaar. Het toont een mengeing van juveniele, jongvolwassen en volwassen trekken. Het zal geen zeer oud dier geweest zijn.

In 2010 werd de soort in meer detail beschreven door Hilary Ketchum en Adam Smith.

Een andere soort, Plesiosaurus longirostris genaamd, die iets later leefde, tijdens het Toarcien, werd in 1970 door Broadhurst en Duffy ook in het geslacht opgenomen, als een Macroplata longirostris. In 2010 werd vastgesteld dat beide soorten geen onderscheidende kenmerken delen. In 2011 werd deze soort door Roger Benson et alii heringedeeld als een pliosauride in het geslacht Hauffiosaurus als een Hauffiosaurus longirostris.

In 2010 werden enkele onderscheidende kenmerken vastgesteld. Het zijn autapomorfieën, unieke afgeleide eigenschappen. Bij de achterste holten tussen de pterygoïden van het verhemelte lopen de lange assen naar achteren naar elkaar toe. In de achterrand van het ravnebeksbeen bevindt zich een driehoekige inkeping. In de achterrand van het zitbeen bevindt zich een driehoekige inkeping.

Macroplata had een langwerpige schedel, waarbij meer dan de helft van zijn schedellengte werd ingenomen door een ruwweg driehoekige snuit. De premaxillae (voorste bovenkaaksbeenderen) dragen elk zes tanden, waarbij de eerste de kleinste is en de tweede, derde en vierde de grootste. Samen vormen ze het afgeronde gebied aan de voorkant van de kaak en hebben ze een ruw buitenoppervlak met foramina, richels en groeven. De snuit is vernauwd waar de premaxillae grenzen aan de maxillae (de grotere bovenkaakbeenderen). Deze botten blijven met elkaar in contact komen totdat ze het niveau van de uitwendige neusgaten bereiken. Terwijl de premaxillae voorbij dit punt smal worden, strekken ze zich ver naar achteren op de schedel uit en vormen een richel achter de uitwendige neusgaten. De bovenkant van elke bovenkaak is geornamenteerd zoals die van de premaxillae. De voorranden van de oogkassen worden gevormd door de maxillae. De maxillae lijken ook de voor- en buitenranden van de uitwendige neusgaten te vormen, hoewel een slechte bewaring het moeilijk maakt om dit te verifiëren. De beter bewaarde bovenkaak van het holotype draagt achttien alveoli (tandkassen), met de kleinste aan de achterkant. De maxillaire tanden zijn gescheiden van de premaxillaire tanden door een gaping (diastema). De tanden van Macroplata hebben cirkelvormige doorsneden en hebben verticale richels die allemaal in de buurt komen van de punt van de tand (weinigen bereiken deze daadwerkelijk).

De frontalia, voorhoofdsbeenderen, van Macroplata zijn lang, lopend van uitwendige neusgaten tot temporale fenestrae (bovenste slaapvensters, grote openingen aan de achterkant van de schedel), en worden breder naar de achterkant van de schedel toe. Ze dragen foramina en vormden waarschijnlijk de achterste randen van de uitwendige neusgaten. De frontalia zijn van elkaar gescheiden door de premaxillae aan de voorkant en de pariëtalen (wandbeenderen, botten aan de achterkant van het schedeldak) aan de achterkant, met een klein contactgebied ertussen. De frontalia articuleren met de prefrontalia boven de oogkassen. De prefrontalia maken deel uit van de bovenrand van de oogkassen. De postfrontalia vormen de grens tussen de oogkassen en de temporale fenestrae, en elk bot draagt een richel die loodrecht op de lengteas van de schedel loopt. Bij de ontdekking van Macroplata werd door verschillende bronnen beweerd dat het foramen pineale, van de pijnappelklier, zowel groot als klein was. Omdat het later werd vervaagd door gips, is de ware grootte onbekend.

De parasphenoïde (een middellijnbot in het achterste deel van het verhemelte) is glad en ongeveer ruitvormig, met een breed oppervlak aan de voorkant dat articuleert met de pterygoïden. De posterieure interpterygoïde holten (openingen in het verhemelte) zijn ongeveer elliptisch. In tegenstelling tot andere plesiosauriërs zijn hun achterste uiteinden naar binnen gericht, waardoor deze eigenschap een autapomorfie is van Macroplata. Het is onduidelijk waar de parasphenoïde het basioccipitale (het onderste bot van de achterste hersenpan) ontmoet, hoewel een mogelijke beennaad tussen deze botten aanwezig is, ongeveer ter hoogte van het achterste uiteinde van de achterste interpterygoïde holten. Dit suggereert dat het achterste deel van het verhemelte bestond uit het basioccipitale. De occipitale condylus (achterhoofdsknobbel, het oppervlak waarmee de halswervels articuleren) steekt naar achteren buiten het verhemelte uit, van onderaf gezien. De occipitale condylus wordt uitsluitend gevormd door het basioccipitale, waarbij de exoccipitalia en opisthotica (zijbeenderen van de achterste hersenpan) niet deelnemen. De paraoccipitale uitsteekels (de langwerpige stukken van de exoccipitalia-opisthotica) van de laatstgenoemde botten dragen brede bovenoppervlakken en hellen naar beneden en naar voren. Het foramen magnum (de opening boven de occipitale condylus) is vernauwd tot een acht-vorm. Het supraoccipitale (het bovenste bot van de achterste hersenpan) is breder dan hoog.

De mandibulaire symfyse (waar de twee zijden van de onderkaak samenkomen en samensmelten) draagt zeven of acht tandparen en is aan de zijkanten bedekt met foramina. De hechting tussen het dentarium (tanddragende onderkaakbot) en het angulare (een van de achterste mandibulaire botten) heeft de vorm van een rechte lijn die naar boven en naar achteren afloopt. Het spleniale (een voorste binnenste mandibulaire bot) kan deel uitmaken van de mandibulaire symfysis. Het blijft contact maken met de onderkant van het dentarium totdat het angulare ze verder naar achteren scheidt. Het angulare vormt het gehele onderoppervlak van de achterkaak en wordt breder onder het kaakgewricht voordat hij smaller wordt om het onderste deel van het retroarticulaire uitsteeksel te vormen. Het gewricht vormt het bovenste deel van het retroarticulaire uitsteeksel (een puntige projectie van bot achter het kaakgewricht). Het retroarticulaire uitsteeksel is breed en zwak gehoekt naar de middenlijn van de schedel.

Macroplata bezit zesentwintig halswervels. De delen van de atlas en de draaier, de eerste twee halswervels, zijn niet helemaal met elkaar versmolten. Het centrum (wervellichaam) van de atlas wordt omgeven door het halvemaanvormige atlantale intercentrum eronder en de atlantale wervelbogen aan de zijkanten, en is van onderaf niet zichtbaar. Het onderste oppervlak van het intercentrum van de draaier loopt taps toe naar een naar voren gerichte punt. Voorbij de draaier dargen de onderkanten van de cervicale centra kielen, met aan elke kant een prominente put waarin zich een klein subcentraal foramen (gaten aan de onderkant van de wervels) bevindt. De matig lange cervicale centra zijn amficoel (hol aan beide zijden) en iets breder dan hoog. De voorkanten, achterkanten en zijkanten van de centra zijn ruw. De zygapophyses overspannen ongeveer even breed als de centra, en de gewrichten waarmee ze articuleren zijn naar boven en naar binnen gericht. De onderste delen van de doornuitsteeksels zijn smal van links naar rechts. De halswervels worden groter in de richting van de achterkant van de nek en de gewrichten tussen de wervelbogen en centra worden steeds spitser. De halsribben zijn tweekoppig (het oppervlak dat aansluit op de wervels is gevorkt) en hun koppen zijn ongeveer rond.

Macroplata werd vroeger gezien als een basaal lid van de Pliosauroidea, een groep die meestal gekenmerkt wordt door hun korte nekken en grote koppen. Grote soorten als Kronosaurus hadden een lange, ietwat krokodilachtige kop. De kop van de Macroplata zag er ongeveer zo uit, hoewel iets korter en stomper, en had ook de gebitskenmerken van een pliosauriër.

Later werd een nog basalere positie gevonden.

Macroplata was een basale vorm maar met de lange nek van een lid van de Plesiosauroidea, tweemaal de lengte van de schedel, in tegenstelling tot typische pliosauriërs. De zware kop en een groot paar achterste flippers worden gedeeld met de pliosauriërs. De nek was lang, maar robuust. In de kaken stonden puntige tanden voor het vangen van vis, maar ook dikkere en stompere tanden voor zwaardere prooien. Net als andere plesiosauriërs leefde Macroplata waarschijnlijk op een dieet van vissen en gebruikte hij zijn scherpe naaldachtige voorste tanden om prooien te vangen. Zijn schouderbeenderen waren vrij groot, wat wijst op een krachtige voorwaartse slag voor snel zwemmen.