Aleksiej Bałandin

Aleksiej Bałandin

Państwo działania	ZSRR
Data i miejsce urodzenia	20 grudnia 1898 Jenisejsk
Data i miejsce śmierci	22 maja 1967 Moskwa
doktor
Specjalność: chemia organiczna, fizykochemia
Alma Mater	Uniwersytet Moskiewski
1923–1967
Odznaczenia

Aleksiej Aleksandrowicz Bałandin (ros. Алексей Александрович Баландин, ur. 8 grudnia^?/20 grudnia 1898 w Jenisejsku, zm. 22 maja 1967 w Moskwie) – radziecki chemik organik, fizykochemik, akademik Akademii Nauk ZSRR.

W 1916 ukończył moskiewskie gimnazjum ze złotym medalem. Już w dzieciństwie uczył się obcych języków^[1]. Od 1917 do 1923 studiował kolejno na Uniwersytecie Tomskim, Uniwersytecie Piotrogrodzkim i Uniwersytecie Moskiewskim, w 1923 ukończył studia na Uniwersytecie Moskiewskim ze specjalnością fizykochemia. W 1925 został asystentem na Uniwersytecie Moskiewskim i jednocześnie rozpoczął tam aspiranturę, w 1927 obronił pracę dyplomową, w 1929 został adiunktem katedry chemii organicznej i analitycznej. W 1929 został na rok delegowany przez Ludowy Komisariat Oświaty Rosyjskiej FSRR do Niemiec i Francji w celu zapoznania się z osiągnięciami zagranicznej nauki, pracował w laboratorium Bodensteina^[2]. Zajmował się m.in. katalizą organiczną, założył laboratorium tej katalizy na Wydziale Chemicznym Moskiewskiego Uniwersytetu Państwowego, w 1940 to laboratorium zostało przekształcone w katedrę katalizy organicznej, którą Bałandin kierował do 1949. W 1934 został profesorem katedry chemii organicznej, w 1935 otrzymał stopień doktora nauk chemicznych, w 1943 został członkiem korepsondentem, a w 1946 członkiem rzeczywistym (akademikiem) Akademii Nauk ZSRR. 17 lipca 1936 został aresztowany i zesłany do Orenburga, w 1939 został zwolniony wskutek interwencji Nikołaja Zielinskiego^[3]. Latem 1941 po ataku Niemiec na ZSRR wraz z kadrą naukową został ewakuowany do Kazania, skąd w 1943 powrócił do Moskwy. W 1948 na rok został dziekanem Wydziału Chemicznego Moskiewskiego Uniwersytetu Państwowego. W lutym 1949 został członkiem WKP(b).

31 marca 1949 został ponownie aresztowany i osadzony w więzieniu na Łubiance, następnie skazany na 10 lat łagru; karę odbywał w Norylsku. W 1950 pracował jako chemik w doświadczalnym warsztacie metalurgicznym. W 1953 został zwolniony i zrehabilitowany, ponownie objął funkcję kierownika katedry katalizy organicznej Moskiewskiego Uniwersytetu Państwowego, którą pełnił do 1967. Opublikował 1200 prac naukowych, w tym 4 monografie. Został pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym.

• Order Lenina (1954)
• Order Czerwonego Sztandaru Pracy (dwukrotnie)
• Nagroda Stalinowska II stopnia (1946)
• Medal „Za ofiarną pracę w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”