Alorczycy

Nie mylić z: Alur.
Alorczycy
Baranusa
Ilustracja
Mężczyźni z wyspy Alor
Populacja

70 tys.

Miejsce zamieszkania

Indonezja (wyspy Alor, Pantar)

Język

alorski, malajski alorski, indonezyjski

Religia

islam, chrześcijaństwo, wierzenia tradycyjne

Grupa

ludy austronezyjskie, Indonezyjczycy

Alorczycy[1][2], także: Alor, Baranusa[3] – grupa etniczna zamieszkująca wyspy Alor i Pantar (rejon nadbrzeżny) w indonezyjskiej prowincji Małe Wyspy Sundajskie Wschodnie[4][5]. Ich populacja wynosi 70 tys. osób[3].

Posługują się językiem alorskim z wielkiej rodziny austronezyjskiej[6]. W użyciu są także języki malajski alorski i indonezyjski[7][8]. Wyznają islam w odmianie sunnickiej, przy czym występują wpływy rodzimych wierzeń[3]; są wśród nich również chrześcijanie[9]. Islam przyjęli pod wpływem Makasarczyków[3][10] bądź Sułtanatu Ternate (co jest spójne z lokalną tradycją)[10].

Tradycyjnie zajmują się handlem, rybołówstwem, ogrodnictwem. Rozwinęli rzeźbienie w drewnie[3]. Słyną z tkactwa[11].

Są odrębni od ludów aloro-pantarskich, które posługują się językami z grupy alor-pantar[12][13]. Encyklopedia Narody i rieligii mira zalicza Alorczyków do grupy ludów ambońsko-timorskich[14]. Przypuszcza się, że przybyli z Flores lub wysp Solor[15], prawdopodobnie kilkaset lat temu[16].

Przypisy

  1. ↑ BogdanB. Moliński BogdanB., Historia osobowość sztuka: refleksje nad antropologią kultury, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1966, s. 176, OCLC 839007549 [dostęp 2020-06-16]  (pol.).
  2. ↑ ZdzisławZ. Mach ZdzisławZ., Kultura i osobowość w antropologii amerykańskiej, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989, s. 111, ISBN 978-83-01-09183-5, OCLC 24764428 [dostęp 2022-09-08]  (pol.).
  3. ↑ a b c d e Michaił Anatoljewicz Czlenow: Ałorcy. W: Walerij Aleksandrowicz Tiszkow (red.): Narody i rieligii mira: encykłopiedija. Moskwa: Bolszaja rossijskaja encykłopiedija, 1998, s. 39. ISBN 978-5-85270-155-8. OCLC 40821169. (ros.).
  4. ↑ Sulistyono 2022 ↓, s. 1, 7.
  5. ↑ Klamer 2011 ↓, s. 10.
  6. ↑ M. PaulM.P. Lewis M. PaulM.P., Gary F.G.F. Simons Gary F.G.F., Charles D.Ch.D. Fennig Charles D.Ch.D. (red.), Alor, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 19, Dallas: SIL International, 2016 [dostęp 2020-06-16] [zarchiwizowane z adresu 2016-08-17]  (ang.).
  7. ↑ Klamer 2011 ↓, s. 16–17.
  8. ↑ Sulistyono 2022 ↓, s. 19.
  9. ↑ Sulistyono 2022 ↓, s. 14.
  10. ↑ a b Klamer 2011 ↓, s. 14.
  11. ↑ Sulistyono 2022 ↓, s. 13.
  12. ↑ Michaił Anatoljewicz Czlenow: Ałoro-pantarskije narody. W: Walerij Aleksandrowicz Tiszkow (red.): Narody i rieligii mira: encykłopiedija. Moskwa: Bolszaja rossijskaja encykłopiedija, 1998, s. 38–39. ISBN 978-5-85270-155-8. OCLC 40821169. (ros.).
  13. ↑ Marian Klamer: The Alor-Pantar Languages: Linguistic Context, History And Typology. W: Marian Klamer (red.): The Alor-Pantar languages: History and typology. Wyd. 2. Berlin: Language Science Press, 2017, s. 1–48, seria: Studies in Diversity Linguistics 3. DOI: 10.5281/ZENODO.569386. ISBN 978-3-944675-94-7. OCLC 1030820272. (ang.).
  14. ↑ Michaił Anatoljewicz Czlenow: Ambono-timorskije narody. W: Walerij Aleksandrowicz Tiszkow (red.): Narody i rieligii mira: encykłopiedija. Moskwa: Bolszaja rossijskaja encykłopiedija, 1998, s. 41–42. ISBN 978-5-85270-155-8. OCLC 40821169. (ros.).
  15. ↑ Klamer 2011 ↓, s. 12.
  16. ↑ Sulistyono 2022 ↓, s. 4.

Bibliografia

  • Marian Klamer: A short grammar of Alorese (Austronesian). München: Lincom Europa, 2011, seria: Languages of the World / Materials 486. ISBN 978-3-86288-172-7. OCLC 760922643. [dostęp 2019-12-19]. (ang.).
  • Yunus Sulistyono: A History of Alorese (Austronesian): Combining Linguistic and Oral History. Utrecht: LOT, 2022, seria: LOT dissertation series 614. DOI: 10.48273/lot0614. ISBN 978-94-6093-399-8. OCLC 1329222043. (ang.).