Cenobityzm
| Ten artykuł od 2011-01 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu. |
Zobacz hasła cenobityzm, cenobita i cenobityczny w Wikisłowniku |
Cenobityzm (z stgr. κοινόβιον koinobion – „życie we wspólnocie”) – formuła życia zakonnego we wspólnocie, w przeciwieństwie do anachoretyzmu czy eremityzmu. Zakonnika prowadzącego takie życie określa się mianem cenobity.
Za inicjatorów życia cenobitycznego uważani są egipscy mnisi – przede wszystkim św. Pachomiusz oraz św. Szenute z Atripe. Część badaczy uważa jednak, że taka postać życia monastycznego istniała już wcześniej, a Pachomiusz nadał jej tylko określoną formę, co polegało przede wszystkim na stworzeniu reguły kierującej życiem wspólnoty. Mnisi zobowiązani byli do posłuszeństwa wobec przełożonych, wspólnego odmawiania modlitw i uczestniczenia w Eucharystii oraz wykonywania określonej pracy na rzecz wspólnoty. W odróżnieniu od anachoretów, cenobici mieszkali razem i spożywali posiłki we wspólnym refektarzu.
Na regule Pachomiusza wzorowana była reguła opracowana przez św. Benedykta z Nursji, dzięki czemu cenobityczny model życia został zaszczepiony na teren Europy.
Zobacz też
- monastycyzm
- GND: 4191010-2
- PLWABN: 9810541488105606
- Britannica: topic/cenobitic-monasticism
- Catalana: 0089886, 0168083
- Hrvatska enciklopedija: 11199