Cerkiew Kazańskiej Ikony Matki Bożej w Oszczowie
cerkiew parafialna | |||||||||||||||||||||||
Państwo | Polska | ||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Miejscowość | |||||||||||||||||||||||
Wyznanie | prawosławne | ||||||||||||||||||||||
Kościół | |||||||||||||||||||||||
Diecezja | |||||||||||||||||||||||
Wezwanie | |||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||
brak współrzędnych |
Cerkiew Kazańskiej Ikony Matki Bożej – prawosławna cerkiew w Oszczowie, wzniesiona w latach 1908–1909 i rozebrana po II wojnie światowej.
Cerkiew została wzniesiona na potrzeby parafii prawosławnej w Oszczowie jako druga świątynia w tejże miejscowości, obok pounickiej cerkwi św. Jana Miłościwego. Miało to miejsce w latach 1908–1909[1]. Przy budowie świątyni wykorzystano projekt opracowany przez Aleksandra Puringa, architekta eparchii chełmskiej, według którego powstały także cerkwie w Sławatyczach, Topólczy, Krupem i Kryłowie[2]. Świątynia reprezentowała styl bizantyjsko-rosyjski[1]. Fundatorem wszystkich świątyń był ziemianin i publicysta słowianofilski[3] Kławdij Paschałow[4]. Jej budowa trwała od 1908 do 1909. Już sześć lat później, gdy prawosławni mieszkańcy Oszczowa udali się na bieżeństwo, obiekt został porzucony[1].
Żadna z oszczowskich świątyń nie została ponownie otwarta w niepodległej Polsce, chociaż miejscowa ludność prawosławna ubiegała się o to, a jej starania popierał metropolita warszawski i całej Polski Dionizy[5]. Ostatecznie cerkiew Kazańskiej Ikony Matki Bożej została przywrócona do użytku liturgicznego jako siedziba nieetatowej placówki duszpasterskiej[1]. Starania o jej legalizację i nadanie statusu etatowej parafii nie dały rezultatu[6].
Cerkiew w Oszczowie funkcjonowała do wywózek ludności ukraińskiej wyznania prawosławnego w latach 1944–1947. Następnie, pozbawiona opieki, stopniowo popadła w ruinę i w 1950 została rozebrana[1].
Przypisy
- ↑ a b c d e W. Słobodian, Cerkwy chołmśkoji jeparchii, Lwiw 2005, ss.318–319.
- ↑ N. Klimuk. Sławatycki cud. „Przegląd Prawosławny”. 10 (328), październik 2012. Białystok. ISSN 1230-1078.
- ↑ A. Andrusiewicz, Złoty sen. Rosja XIX–XX wieku. Sprawy i ludzie, Wydawnictwo Literackie, Warszawa 2015, ISBN 978-83-08-06242-5, s. 136.
- ↑ PaulinaP. Cynalewska-Kuczma PaulinaP., Architektura cerkiewna Królestwa Polskiego narzędziem integracji z Imperium Rosyjskim, Poznań: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Adama Mickiewicza, 2004, s. 152, ISBN 83-232-1463-8, OCLC 69452580 .
- ↑ Grzesiak K.: Diecezja lubelska wobec prawosławia w latach 1918–1939. Wydawnictwo Archidiecezjalne GAUDIUM, 2010, s. 58 i 61. ISBN 978-83-7548-003-0.
- ↑ Grzesiak K.: Diecezja lubelska wobec prawosławia w latach 1918–1939. Wydawnictwo Archidiecezjalne GAUDIUM, 2010, s. 64. ISBN 978-83-7548-003-0.