Cień aerodynamiczny
Cień aerodynamiczny – zjawisko zmniejszenia efektywności aerodynamicznej elementów znajdujących się w martwej strefie położonej za obiektem opływanym przez ciecz lub gaz.
Za nieopływowym ciałem znajduje się obszar oderwania strumienia, w którym płyn lub gaz jest nieruchomy względem opływanego obiektu. Elementy ciała opływanego znajdujące się w tej strefie są nieefektywne. Nie działają na nie siły aerodynamiczne ponieważ ich prędkość względem otaczającego je środowiska jest sumarycznie niewielka lub równa zeru. Dodatkowo ich działanie jest zakłócone przez wiry powstające za obiektem, które powodują generowanie na nich pulsujących sił i drgań[1].
W przypadku konstrukcji lotniczych cień aerodynamiczny powstaje głównie za skrzydłem samolotu przy jego krytycznych kątach natarcia i powoduje utratę stateczności samolotu i buffeting sterów wysokości. Dla uniknięcia utraty sterowności samolotów powierzchnie sterowe umieszcza się w obszarach niezagrożonych wejściem w strefę cienia aerodynamicznego (tzw. usterzenie T ze sterem wysokości zamontowanym na górnej krawędzi statecznika pionowego)[2].
Przypisy
- ↑ Szczeciński 1988 ↓, s. 50.
- ↑ Domański 1974 ↓, s. 77.
Bibliografia
- Jerzy Domański: 1000 słów o samolocie i lotnictwie. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1974. OCLC 5889186.
- Stefan Szczeciński: Technika lotnicza. T. 1. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1988, seria: Ilustrowany leksykon lotniczy. ISBN 83-206-0633-0. OCLC 165678631.
