Difluorek ditlenek ksenonu

Difluorek ditlenek ksenonu
Nazewnictwo
Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
konst.

difluorek ditlenek ksenonu(6+), difluorek(1−) ditlenek(2−) ksenonu(6+), difluorek ditlenek ksenonu(VI)

Inne nazwy i oznaczenia
Stocka

difluorek ditlenek ksenonu(VI)

inne

difluoroditlenek ksenonu(VI), daw. dwufluorodwutlenek ksenonu

Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

XeO
2F
2

Masa molowa

201,29 g/mol

Wygląd

bezbarwne kryształy

Identyfikacja
Numer CAS

13875-06-4

PubChem

23236530

InChI
InChI=1S/F2O2Xe/c1-5(2,3)4
InChIKey
OJNSIFWVGHJJMW-UHFFFAOYSA-N
Właściwości
Gęstość
4,10 g/cm³[1]; ciało stałe
Temperatura sublimacji

30,8 °C[2] (według innego źródła w tej temperaturze następuje rozkład wybuchowy)

Temperatura rozkładu

30,8 °C (rozkład wybuchowy)[1]

Niebezpieczeństwa
Globalnie zharmonizowany system
klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
Wiarygodne źródła oznakowania tej substancji
według kryteriów GHS są niedostępne.
Podobne związki
Podobne związki

XeOF
2, XeO
3F
2, XeOF
4

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
Multimedia w Wikimedia Commons

Difluorek ditlenek ksenonu, nazwa Stocka: difluorek ditlenek ksenonu(VI), XeO
2F
2 – nieorganiczny związek chemiczny ksenonu z fluorem i tlenem. Kształt i obliczoną długość wiązań częsteczki XeO
2F
2[3] oraz jej dane spektralne[4] opublikowano w 1963 roku.

Otrzymywanie

W wyniku destylacji tetrafluorku tlenku ksenonu otrzymano homogeniczny ciekły roztwór zawierający XeO
2F
2, XeOF
4, i XeF
2. Do obniżenia temperatury chłodnicy użyto zestalonego CO
2 zamiast ciekłego azotu, aby zapobiec szokowi termicznemu, który mógłby wywołać wybuch kondensującego również XeO
3. Otrzymaną mieszaninę poddano destylacji frakcjonowanej – frakcję XeO
2F
2 zidentyfikowano na podstawie wyników spektrometrycznych[2].

Właściwości

Difluoroditlenek ksenonu tworzy bezbarwne[1][2] ortogonalne[1] kryształy, które ulegają sublimacji w temperaturze 30,8 °C[2] (lub rozkładają się wybuchowo w tej temperaturze[1]).

Przypisy

  1. ↑ a b c d e CRC Handbook of Chemistry and Physics, David R.D.R. Lide (red.), wyd. 88, Boca Raton: CRC Press, 2007, s. 4–98, ISBN 978-0-8493-0488-0  (ang.).
  2. ↑ a b c d John L.J.L. Huston John L.J.L., Xenon dioxide difluoride: isolation and some properties, „The Journal of Physical Chemistry”, 71 (10), 1967, s. 3339–3341, DOI: 10.1021/j100869a035  (ang.).
  3. ↑ Ronald J.R.J. Gillespie Ronald J.R.J., Noble gas fluorides, oxyfluorides, and oxides. Predictions of molecular shapes and bond lengths, „Noble-Gas Compounds”, 1963, s. 333–339  (ang.).
  4. ↑ Martin H.M.H. Studier Martin H.M.H., Eric N.E.N. Sloth Eric N.E.N., Mass-spectrometric studies of noble-gas compounds, „Noble-Gas Compounds”, 1963, s. 47–49  (ang.).