Emil Petrovics
Data i miejsce urodzenia | 9 lutego 1930 | ||
---|---|---|---|
Pochodzenie | węgierskie | ||
Data i miejsce śmierci | 30 czerwca 2011 | ||
Gatunki | |||
Zawód | kompozytor | ||
|
Emil Petrovics (ur. 9 lutego 1930 w Zrenjaninie[1][2], zm. 30 czerwca 2011 w Budapeszcie[3]) – węgierski kompozytor.
Życiorys
Od 1941 roku mieszkał w Budapeszcie[2]. Studiował tam w Akademii Muzycznej u Rezső Sugára (1949–1951), Jánosa Viskiego (1951–1952)[2] i Ferenca Farkasa (1952–1957)[1][2]. Od 1960 do 1964 roku pełnił funkcję dyrygenta teatru muzycznego im. Petőfiego[1][2]. W latach 1964–1969 wykładał w budapeszteńskiej akademii teatru i filmu[1]. Od 1969 roku był wykładowcą Akademii Muzycznej[1][2], gdzie w latach 1978–1995 piastował funkcję dziekana wydziału kompozycji[1]. Od 1986 do 1990 roku był dyrygentem Węgierskiej Opery Państwowej[1][2]. Dwukrotny laureat nagrody im. Erkela (1960 i 1963)[1]. Otrzymał także nagrodę im. Kossutha (1969) i nagrodę im. Bartóka-Pásztory (1993)[1].
Tworzył początkowo w stylu eklektycznym, łącząc wpływy muzyki m.in. Debussy’ego i Prokofjewa z elementami węgierskimi[1]. W późniejszym okresie zaczął posługiwać się swobodną atonalnością, elementami dodekafonii i polifonią[1]. Twórczość operowa Petrovicsa nawiązuje do dorobku drugiej szkoły wiedeńskiej, szczególnie Albana Berga[1].
Wybrane kompozycje
(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])
Utwory orkiestrowe
- Koncert fletowy (1957)
- Symfonia na orkiestrę smyczkową (1962)
- Concertino na trąbkę i orkiestrę (1990)
- uwertura Vörösmarty (1993)
- Piangendo e meditando na orkiestrę smyczkową (1997)
- Koncert fortepianowy (1998–1999)
Utwory kameralne
- Cassazione na 5 instrumentów dętych blaszanych (1953)
- 2 kwartety smyczkowe (I 1958, II 1991)
- 4 autoportrety w masce na klawesyn (1958)
- Kwintet dęty (1964)
- Passacaglia in Blues na fagot i fortepian (1964)
- Nocturne na cymbały (1974)
- Deux mouvements na 1 lub 2 cymbałów (1977)
- Rapsodia I na skrzypce (1982)
- Rapsodia II na altówkę (1983)
Utwory wokalno-instrumentalne
- 9 kantat (I Egyedül az erdőben na sopran i zespół kameralny 1956, II Ott esem el én na chór męski i orkiestrę 1972–1973, III Fanni hagyományai na sopran i zespół kameralny (1978), IV Mind elmegyünk na chór żeński i orkiestrę kameralną 1980, V Törökországi levelek 1981, VI Megpihenünk na sopran, chór i orkiestrę 1986, VII Pygmalion 1992, VIII Panasz és vigasz na głos i fortepian 1995, IX A Dunánál 1998)
- 2 oratoria (I Jónás könyve 1966, II Ott essem el én na chór męski i orkiestrę 1972)
Opery
- C’est la guerre (wyk. radio Budapeszt 1961, premiera sceniczna Budapeszt 1962)
- Lysistraté, według Arystofanesa (1962, zrewid. 1971)
- Bűn és bűnhődés (wyst. Budapeszt 1969)
Balet
- Salome (1978)
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 8. Część biograficzna pe–r. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2004, s. 77. ISBN 978-83-224-0837-7.
- ↑ a b c d e f g h Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2780. ISBN 0-02-865529-X.
- ↑ Elhunyt Petrovics Emil. civishir.hu, 2011-07-01. [dostęp 2024-01-18]. (węg.).
- VLE: emil-petrovics