Fiat G.12
Dane podstawowe | |||
Państwo | Włochy | ||
---|---|---|---|
Producent | FIAT | ||
Typ | samolot pasażerski i transportowy | ||
Konstrukcja | metalowa kryta blachą i płótnem | ||
Załoga | 4 osoby | ||
Historia | |||
Data oblotu | 15 października 1940 | ||
Lata produkcji | 1941–1950 | ||
Liczba egz. | 30 | ||
Liczba wypadków • w tym katastrof | 1 | ||
Dane techniczne | |||
Napęd | 3 silniki gwiazdowe Fiat A.74 RC.42 | ||
Moc | 800 KM (574 kW) każdy | ||
Wymiary | |||
Rozpiętość | 28,6 m | ||
Długość | 20,1 m | ||
Wysokość | 4,9 m | ||
Powierzchnia nośna | 113,0 m² | ||
Masa | |||
Własna | 9300 kg | ||
Startowa | 15 000 kg | ||
Osiągi | |||
Prędkość maks. | 396 km/h | ||
Prędkość przelotowa | 308 km/h | ||
Pułap | 8500 m | ||
Zasięg | 2300 km | ||
Dane operacyjne | |||
Uzbrojenie | |||
2 karabiny maszynowe kal. 7,7 mm w bocznych okienkach kadłuba | |||
Liczba miejsc | |||
14 pasażerów lub 22 żołnierzy z wyposażeniem | |||
Użytkownicy | |||
Włochy, Węgry, Niemcy | |||
Rzuty | |||
|
Fiat G.12 – włoski samolot pasażerski i transportowy produkowanym w koncernie FIAT-a w latach 40. XX wieku.
Historia
Fiat G.12 został zaprojektowany przez inż. Giuseppe Gabrielliego z koncernu Fiat jako pasażerski dolnopłat przystosowany do przewozu 14 osób w modnej wówczas konfiguracji napędu trzema silnikami. Prototyp został oblatany 15 października 1940 roku. Jako G.12C (od civile) latał w barwach Avio Linee Italiane na trasie z Mediolanu przez Wenecję i Wiedeń do Budapesztu. Dobre osiągi maszyny skłoniły konstruktorów Fiata do opracowanie wariantu wojskowego G.12T dla transportu 22 żołnierzy z wyposażeniem. Wersja ta powstała w maju 1941 roku.
Zapotrzebowanie na samoloty transportowe dalekiego zasięgu dla obsługi włoskich posiadłości w Afryce Wschodniej spowodowało powstanie wersji G.12 Gondar, a następnie trzech egzemplarzy G.12GA, wyposażonych w dodatkowe zbiorniki paliwa. Na przełomie 1942 i 1943 roku zbudowano jeszcze 2 prototypy oznaczone G.12 RT i G.12RT bis o zasięgu odpowiednio 8000 km i 9000 km, w założeniu przeznaczone do komunikacji pomiędzy Włochami a Japonią.
Produkcja G.12 była kontynuowana po zakończeniu II wojny światowej, zarówno na potrzeby lotnictwa wojskowego, jak i cywilnego, w wersjach G.12CA, G.12L i G.12LP z różnymi silnikami i wyposażeniem. Ogółem, do 1950 roku zbudowano 104 samoloty Fiat G.12.
Powojennym wariantem rozwojowym był samolot Fiat G.212, ostatni trójsilnikowy płatowiec budowany we Włoszech.
Użycie
Głównym wojennym wariantem transportowym był Fiat G.12T (transporto), zbudowany w liczbie około 50 egzemplarzy. Samoloty te, działające w składzie 36° i 46° Stormo Transporto oraz 3° Gruppo Transporto, obsługiwały głównie przewóz wojsk i materiałów pomiędzy Europą a włoskimi posiadłościami w Afryce. Po kapitulacji Włoch w 1943 roku pozostałe egzemplarze służyły po obu stronach frontu, zarówno w lotnictwie RSI, jak i we Włoskich Lotniczych Siłach Współwalczących. Kilka egzemplarzy zostało przejętych przez Luftwaffe i lotnictwo wojskowe Węgier, gdzie były wykorzystywane głównie do transportu spadochroniarzy.
Po zakończeniu wojny ocalałe egzemplarze i nowo budowane warianty były użytkowane przez Włoskie Siły Powietrzne jako samoloty transportowe i dyspozycyjne. Wersje cywilne służyły jako pasażerskie w liniach lotniczych Alitalia.
Konstrukcja
Samolot Fiat G.12 był trójsilnikowym dolnopłatem konstrukcji metalowej, krytej blachą i częściowo płótnem. Miał klasyczne podwozie z kółkiem ogonowym, chowane w locie. Kadłub o dużym przekroju mieścił kabinę pasażerską dla 14 osób w wariancie cywilnym lub do 22 żołnierzy z ekwipunkiem w wersji wojskowej. Istniała możliwość montażu dwóch karabinów maszynowych do samoobrony w bocznych okienkach kadłuba.
Samolot ten miał 1 katastrofę w 1949 roku
Bibliografia
- WiesławW. Bączkowski WiesławW., Włoskie samoloty wojskowe 1936 – 1945, Warszawa: Wydawnictwo Lampart, 1999, ISBN 83-86776-49-8, ISBN 83-86776-00-5, OCLC 751529809 .
- www.airway.ru [dostęp 7 czerwca 2009]
- p
- d
- e