Fritz-Hubert Gräser

Ten artykuł od 2022-11 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Fritz-Hubert Gräser

generał wojsk pancernych
Data i miejsce urodzenia	3 stycznia 1888 Frankfurt nad Odrą Cesarstwo Niemieckie
Data i miejsce śmierci	4 listopada 1960 Göttingen
Przebieg służby
Lata służby	1907–1945
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Reichswehra Wehrmacht
Odznaczenia

Fritz-Hubert Gräser (ur. 3 listopada 1888 we Frankfurcie nad Odrą, zm. 4 października 1960 w Getyndze) – niemiecki generał, uczestnik agresji na Polskę i Francję oraz ataku na Związek Radziecki, dowódca 4 Armii Pancernej.

Karierę wojskowa rozpoczął w armii niemieckiej wstępując 28 lutego 1907 roku do Pułku Grenadierów „Prinz Carl von Preußen” (2. Brandenburgia) nr 12 jako chorąży^[1]. Awans na podporucznika otrzymał 27 stycznia 1908 roku. Od 1 listopada 1912 roku pełnił funkcję adiutanta, a po wybuchu I wojny światowej wraz z pułkiem uczestniczył w działaniach bojowych na froncie zachodnim. Stopień porucznika otrzymał 8 listopada 1914 roku. Adiutantem pułku był od 20 czerwca 1915 roku. Następnie, 16 września 1915 roku został dowódcą 9 kompanii pułku w którym służył. Podczas walki 29 września 1915 r. został ciężko ranny kulą w głowę i trafił do szpitala szpitalu. Po rekonwalescencji został skierowany na szkolenie sztabu generalnego do wysokiego dowództwa armii von Mackensena i wkrótce potem 18 grudnia 1915 roku awansował na kapitana. Następnie od 14 czerwca 1916 roku Gräser został przydzielony do sztabu generalnego Grupy Armii Pflanzer-Baltin i Erzherzog Karl na froncie wschodnim. 1 listopada 1916 roku został przeniesiony do Sztabu Generalnego 41 Dywizji. Trzy miesiące później został przeniesiony do Sztabu Generalnego Cesarsko-Królewskiej Grupy Armii Arcyksięcia Józefa. Pozostał tu do grudnia 1917 roku. W maju 1918 roku Gräser objął stanowisko pierwszego oficera sztabu generalnego w Sztabie Generalnym 1 Dywizji Rezerwowej.

Po zakończeniu wojny został przeniesiony początkowo do Sztabu Generalnego Naczelnego Dowództwa Armii Północ, a 21 lipca 1919 r. do Wielkiego Sztabu Generalnego. 21 stycznia 1920 roku Gräser został zwolniony z wojska. W kolejnych latach pracował jako właściciel ziemski w Hubertushof koło Reppen, a w latach 1927–1931 był także szefem Motor-Fahrzeug AG we Frankfurcie nad Odrą.

Gräser został 1 listopada 1932 r. przywrócony na stanowisko oficera ochrony ziemi i szefa okręgu West Hornberg, a 1 października 1933 r. mianowany dowódcą Wehrkreisbezirkskommando Frankfurt. Wraz z awansem na majora w dniu 1 maja 1934 roku został reaktywowany do czynnej służby wojskowej, a Gräser został początkowo przydzielony do 8 pułku piechoty. W dniach od 17 lipca do 14 września 1934 r. odbył kurs szkoleniowy dla reaktywowanych oficerów w Döberitz i 1 października 1934 r. został dowódcą I batalionu pułku piechoty Crossen. Rok później dowodził 8 batalionem medycznym w Züllichau i w tym charakterze został najpierw awansowany na podpułkownika 1 marca 1936 r., a następnie na pułkownika 1 października 1938 r.

Przed rozpoczęciem II wojny światowej Gräser został mianowany dowódcą 29 pułku piechoty, którym miał dowodzić podczas inwazji na Polskę w 1939 roku i w kampanii zachodniej w 1940 roku. Jego pułk brał udział w Operacji Barbarossa, inwazji na Związek Radziecki, od czerwca 1941 roku. Gräser został ciężko ranny 11 lipca 1941 roku. W szpitalu wojskowym trzeba było amputować mu lewą nogę, prawe kolano było strzaskane. Podczas rekonwalescencji i późniejszego przeniesienia do rezerwy Führera, 1 października 1941 roku został generałem dywizji. 1 marca 1943 roku został mianowany dowódcą nowo utworzonej 3 Dywizji Panzergrenadierów i awansowany na generała porucznika. Gräser dowodził jednostką do 31 maja 1944 roku, po czym został przeniesiony do rezerwy Führera i w dniach 12-27 czerwca 1944 roku uczestniczył w kursie dla generałów dowódców w Hirschbergu. 28 czerwca 1944 r. został przydzielony najpierw do dowodzenia XXIV Korpusem Pancernym, a 20 sierpnia 1944 roku powierzono mu dowództwo XLVIII Korpusu Pancernego^[1]. Z równoczesnym awansem na General der Panzertruppe(inne języki). 21 września 1944 roku Gräser został postawiony na czele 4 Armii Pancernej i 30 stycznia 1945 roku potwierdzony jako głównodowodzący. Wraz z bezwarunkową kapitulacją Wehrmachtu resztki jego armii i on sam dostały się do amerykańskiej niewoli, z której został zwolniony w czerwcu 1947 roku.

• Krzyż Żelazny II klasy (16 września 1914) i I klasy (9 października 1916)
• Okucie ponownego nadania do Krzyża Żelaznego II klasy (24 września 1939) i I klasy (23 października 1939)
• Krzyż Niemiecki w złocie 8 lutego 1942 r.
• Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z liśćmi dębu i mieczami

• Wolf Keilig: Rangliste des deutschen Heeres 1944/45, Podzun-Pallas-Verlag Friedberg o. J., Seite 24.
• Dermot Bradley: Die Generale des Heeres 1921–1945, Band 4 Fleck-Gyldenfeldt, Biblio Verlag, Osnabrück 1996, ISBN 3-7648-2488-3, S. 378–379
• Rafał Podsiadło: Niemieckie fortyfikacje Stellung a2 i ich przełamanie w styczniu 1945 r. Na linii Raby, Szreniawy i Pilicy. Warszawa: 2014. ISBN 978-83-7339-136-9.