Himantura
| Himantura | |||
| Müller & Henle, 1837[1] | |||
 Przedstawiciel rodzaju – ogończa arnak (H. uarnak) | |||
| Systematyka | |||
| Domena | eukarionty | ||
|---|---|---|---|
| Królestwo | zwierzęta | ||
| Typ | strunowce | ||
| Podtyp | kręgowce | ||
| Gromada | |||
| Podgromada | spodouste | ||
| Infragromada | Euselachii | ||
| (bez rangi) | płaszczki | ||
| Nadrząd | orleniokształtne | ||
| Rodzina | ogończowate | ||
| Podrodzina | Urogymninae | ||
| Rodzaj | Himantura | ||
| Typ nomenklatoryczny | |||
| Raja sephen uarnak Forsskål, 1775 (= Raja uarnak Gmelin, 1789) | |||
| Synonimy | |||
| | |||
| Gatunki | |||
| |||
| |||
| |||
Himantura – rodzaj ryb chrzęstnoszkieletowych z podrodziny Urogymninae w obrębie rodziny ogończowatych (Dasyatidae).
Rozmieszczenie geograficzne
Do rodzaju należą gatunki występujące w wodach Indo-Pacyfiku[3][4].
Morfologia
Długość ciała do 410 cm; masa ciała (największa opublikowana) 150 kg[4].
Systematyka
Rodzaj zdefiniowali w 1837 roku niemieccy ichtiolodzy Johannes Peter Müller i Jakob Henle w artykule poświęconym taksonom spodoustych opublikowanym w czasopiśmie Archiv für Naturgeschichte[1]. Gatunkiem typowym jest (późniejsze oznaczenie) ogończa arnak (H. uarnak)[5].
Etymologia
- Himantura: gr. ἱμας himas, ἱμαντος himantos ‘pasek, rzemień’; ουρα oura ‘ogon’[6].
- Pastinaca: łac. pastinaca ‘pasternak’, od pastinum ‘widły ogrodowe’[7].
Podział systematyczny
Do rodzaju należą następujące występujące współcześnie gatunki[3]:
- Himantura australis Last, White & Naylor, 2016
- Himantura fava (Annandale, 1909)
- Himantura leoparda Manjaji-Matsumoto & Last, 2008
- Himantura marginata (Blyth, 1860)
- Himantura uarnak (Gmelin, 1789) – ogończa arnak[8]
- Himantura undulata (Bleeker, 1852)
Opisano również gatunki wymarłe:
- Himantura menoni (Sahni & Mehrotra, 1981)[9] (Azja; miocen)
- Himantura souarfortuna Adnet, Marivaux, Cappetta, Charruault, Essid, Jiquel, Ammar, Marandat, Marzougui, Merzeraud, Temani, Vianey-Liaud & Tabuce, 2020[10] (Afryka; eocen)
Uwagi
Przypisy
- ↑ a b J.P. Müller & F.G.J. Henle. Ueber die Gattungen der Plagiostomen. „Archiv für Naturgeschichte”. 3 (1), s. 399, 1837. (niem.).
- ↑ W. Swainson: The natural history of fishes, amphibians, & reptiles, or monocardian animals. Cz. 1. London: Longman & Co., 1839, s. 172. (ang.).
- ↑ a b RonR. Fricke RonR., William NeilW.N. Eschmeyer William NeilW.N., Richard van derR. Laan Richard van derR. (red.), SEARCH, [w:] Eschmeyer’s Catalog of Fishes, California Academy of Sciences, 2 kwietnia 2024 [dostęp 2024-04-16] (ang.).
- ↑ a b R. Froese & D. Pauly: Himantura. FishBase (ver. (02/2024)). [dostęp 2024-04-16]. (ang.).
- ↑ D.S. Jordan & B.W. Evermann. The fishes of North and Middle America: a descriptive catalogue of the species of fish-like vertebrates found in the waters of North America, north of the Isthmus of Panama. Part I. „Bulletin of the United States National Museum”. 47, s. 82, 1896. (ang.).
- ↑ Ch. Scharpf: Family Dasyatidae Jordan & Gilbert 1879 (Stingrays). The ETYFish Project. [dostęp 2024-04-16]. (ang.).
- ↑ E.C. Jaeger: Source-book of biological names and terms. Wyd. 3 (Revised second printing). Springfield: Charles C. Thomas, 1959, s. 184. (ang.).
- ↑ S. Rutkowicz: Encyklopedia ryb morskich. Gdańsk: Wydawnictwo morskie, 1982, s. 154. ISBN 83-215-2103-7.
- ↑ Pollerspöck i Straube 2023 ↓, s. Himantura menoni.
- ↑ Pollerspöck i Straube 2023 ↓, s. Himantura souarfortuna.
Bibliografia
- J. Pollerspöck & N. Straube: Bibliography Database of living/fossil sharks, rays and chimaeras (Chondrichthyes: Elasmobranchii, Holocephali). shark.refrences.com, 2023. [dostęp 2024-04-16]. (ang.).
