Jacobus de Kerle

Jacobus de Kerle (ur. 1531^[1][2][3] lub 1532^[1][3] w Ypres, zm. 7 stycznia 1591 w Pradze^[1][2][3]) – flamandzki kompozytor i organista.

Przypuszczalnie kształcił się pod kierunkiem Gillesa Bracqueta w klasztorze św. Marcina w Ypres^[1][2][3]. W 1555 roku został kapelmistrzem w Orvieto, gdzie prawdopodobnie działał jako śpiewak i kierował chórem^[1][3]. Był także organistą i carillonistą^[3]. W 1561 roku przyjął święcenia kapłańskie^[1][2][3]. Następnie wyjechał do Wenecji^[1][3]. Znalazł się w świcie kardynała Otto Truchsessa von Waldburga, na zlecenie którego napisał Preces speciales pro salubri generalis Concilii successu, wykonane w trakcie obrad soboru trydenckiego^[3]. U boku Waldburga odwiedził jako kierownik jego prywatnej kapeli Rzym, miasta północnowłoskie i Barcelonę^[3]. W latach 1565–1567 był kierownikiem zespołu muzycznego katedry w Ypres^[1][3]. Na skutek konfliktu z kapitułą katedralną został zdymisjonowany i ekskomunikowany^[1][3]. Wyjechał wówczas do Rzymu, gdzie oddał się pod opiekę kardynała Waldburga^[1][3]. Z jego polecenia został w 1568 roku został kierownikiem chóru i organistą w katedrze NMP w Ausgburgu^[1][3]. W latach 1575–1587 zajmował prebendę w Cambrai^[3], gdzie w 1579 roku został także członkiem kapituły katedralnej^[1][3]. W 1582 roku przez krótki czas był kapelmistrzem na dworze arcybiskupa Gebharda Truchsessa von Waldburga w Kolonii^[1][3]. W tym samym roku został przyjęty na dwór cesarski w Augsburgu i w 1583 roku wyjechał do Pragi^[1]. W latach 1587–1588 był kanonikiem w kolegiacie św. Krzyża we Wrocławiu^[1][3].

Komponował prawie wyłącznie muzykę wokalną do tekstów religijnych w języku łacińskim^[1][2]. We wczesnym okresie swojej twórczości nawiązywał do tradycji niderlandzkiej polifonii, w mszach o budowie odcinkowej i zmiennej obsadzie głosowej wykorzystując fragmentarycznie lub w całości chorałowy cantus firmus, a także stosował przeimitowanie, imitowanie parami, struktury sylabiczne i deklamacyjne oraz kontrapunkt^[1][2]. W hymnach wprowadzał ponadto technikę alternatim i bardziej zróżnicowany cantus firmus, w magnifikatach z kolei nawiązywał do twórczości Palestriny, stosując fauxbourdon i kanon^[1][2]. W responsoriach ze zbioru Preces speciales i mszy Regina coeli wysunął na pierwsze miejsce zasadę zrozumiałości tekstu i wyrazistości deklamacji, zastosował układ 4-głosowy i unikał skomplikowanej polifonii na rzecz sylabiczności, homorytmii i fauxbourdonu, wytyczając w ten sposób wzorce dla późniejszych reform potrydenckich w zakresie muzyki kościelnej^[1][2].

(na podstawie materiałów źródłowych^[1][3])

• Jacobus de Kerle – twórczość tego autora dostępna w bibliotece cyfrowej International Music Score Library Project