Jan Zygmunt Deybel : Życiorys, Ważniejsze prace, Przypisy, Bibliografia Wikipedia, wolna encyklopedia

Jan Zygmunt Deybel

Data urodzenia

ok. 1685–1690

Data śmierci

1752

Narodowość

niemiecka

Praca

Styl

rokoko

Budynki

pałac Błękitny
pałac Sapiehów w Warszawie

Multimedia w Wikimedia Commons

Jan Zygmunt Deybel von Hammerau niem. Johann Sigmund Deybel (ur. około 1685–1690 w Saksonii, zm. 1752) – saski architekt rokokowy, w Polsce od początku XVIII wieku, major artylerii koronnej.

Życiorys

W Polsce od 1719 roku, od 1721 pracował w warszawskim urzędzie budowli królewskich, od 1726 architekt króla Augusta II Mocnego. Oficer artylerii konnej, w 1736 awansowany na kapitana, w 1746 na majora.

Posługiwał się formami architektury francuskiej w oparciu o albumy J. Mariette’a L’Architecture française (3 tom, 1727–1737). Był nauczycielem architekta Efraima Szregera i malarza Zygmunta Vogla.

Ojciec Krystiana Godfryda Deybla de Hammerau (1725–1798), polskiego generała.

Ważniejsze prace

przebudowa pałacu w Wilanowie (1729–1734, m.in. budowa Sali Jadalnej w skrzydle południowym)
przebudowa pałacu Czartoryskich w Puławach (1730–1736)
projekt i przebudowa pałacu Branickich w Białymstoku (1728–1752)
projekt pałacyku gościnnego Branickich w Białymstoku (zrealizowany ok. 1771 przez Jana Henryka Klemma)
budowa pałacu Sapiehów w Warszawie (1731–1746)
kościół św. Trójcy w Wołczynie^[1]
niezrealizowany projekt pałacu Pijarskiego na rogu ul. Miodowej i Długiej w Warszawie (1733)
niezrealizowany projekt przebudowy pałacu Kazimierzowskiego na koszary gwardii
pałac Błękitny w Warszawie (wraz z J. D. Jauchem i K. F. Poeppelmannem)
przebudowa koszar Gwardii Pieszej Koronnej przy ul. Skazańców w Warszawie (nie istnieją)
Pałac Uruskich w Warszawie
pałac Branickich w Warszawie przy ul. Miodowej
przebudowa i rozbudowa pałacu Radziwiłłów w Warszawie (po śmierci architekta, 1755–1762)^[2].

Przypisy

↑ WojciechW. Walczak WojciechW., KarolK. Łopatecki KarolK., Stan badań nad wielokulturowym dziedzictwem dawnej Rzeczypospolitej, tom 4, Instytut Badań nad Dziedzictwem Kulturowym Europy, 1 grudnia 2013, ISBN 978-83-934920-7-7 [dostęp 2020-01-02] (pol.).
↑ Zbigniew Bania, Tadeusz Jaroszewski: Pałac Rady Ministrów. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1980, s. 55. ISBN 83-01-01323-0.

Bibliografia

Stanisław Łoza: Architekci i budowniczowie w Polsce, Wydawnictwo Budownictwo i Architektura, Warszawa 1954, s. 60.
Eugeniusz Szulc, Cmentarz ewangelicko-augsburski w Warszawie, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1989, s. 93.