Janusz Dłużniakiewicz

Janusz Dłużniakiewicz

Janusz Dłużniakiewicz (przed 1933)
pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	1 października 1888 Wacławów
Data i miejsce śmierci	19 października 1932 Kuńkowce
Przebieg służby
Lata służby	1914–1932
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	1 Pułk Piechoty 23 Pułk Piechoty 32 Pułk Piechoty 3 Pułk Piechoty Legionów 11 Pułk Piechoty 28 Pułk Strzelców Kaniowskich 1 Pułk Piechoty Legionów 33 Pułk Piechoty 2 Pułk Strzelców Podhalańskich
Stanowiska	dowódca batalionu piechoty zastępca dowódcy pułku dowódca pułku piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Janusz Wacław Dłużniakiewicz, ps. „Sęp” (ur. 1 października 1888 w Wacławowie, zm. 19 października 1932 pod Kuńkowcami) – polski żołnierz, pułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Janusz Wacław Dłużniakiewicz urodził się 1 października 1888 w majątku Wacławów w ówczesnej guberni kaliskiej, w rodzinie Zygmunta i Janiny z domu Golcz^[1]. Naukę rozpoczął w Męskim Gimnazjum Klasycznym w Kaliszu, ale został z niego usunięty za uczestnictwo w strajku szkolnym (1905). Naukę kontynuował w polskiej Szkole Handlowej w Kaliszu, w której w 1908 złożył egzamin dojrzałości. Następnie podjął studia na Uniwersytecie we Fryburgu w Szwajcarii.

Działał w organizacjach niepodległościowych, był jednym z przywódców stowarzyszenia „Filarecja”, działał w PPS – Frakcji Rewolucyjnej, Związku Walki Czynnej. W ramach Związku Strzeleckiego ukończył szkołę podoficerską i oficerską.

Na I wojnę światową wyruszył 6 sierpnia 1914 z krakowskich Oleandrów w składzie 2 plutonu 1 Kompanii Kadrowej. Następnie walczył w szeregach 1 pułku piechoty Legionów, awansując 2 lipca 1915 do stopnia porucznika. W szeregach I Brygady Legionów Polskich był dowódcą plutonu, następnie dowódcą kompanii. W listopadzie 1916 zaangażował się w działalność Polskiej Organizacji Wojskowej, działał jako komendant placu w Warszawie, później w okręgu łomżyńskim. W lipcu 1917 został aresztowany i następnie był internowany w Beniaminowie i Werlu aż do schyłku wojny do końca października 1918.

Po odzyskaniu wolności w listopadzie 1918 wstąpił do Wojska Polskiego i był dowódcą batalionu w 23 pułku piechoty. Od stycznia 1919 w szeregach 32 pułku piechoty walczył na froncie wołyńskim. W sierpniu 1919 przeniesiony do 3 pułku piechoty Legionów i walczył na froncie litewsko-białoruskim w wojnie polsko-bolszewickiej. 15 lipca 1920 został awansowany do stopnia majora^[2]. Od sierpnia 1920 był dowódcą batalionu w 11 pułku piechoty. Po zakończeniu działań wojennych kontynuował służbę wojskową. 13 czerwca 1922 został (10 lipca zatwierdzony) na stanowisku dowódcy batalionu 28 pułku Strzelców Kaniowskich^[3]. W następnych latach pełnił służbę w 1 pułku piechoty Legionów w Wilnie. Od kwietnia 1923 do listopada 1926 pełnił obowiązki zastępcy dowódcy tego oddziału^[4][5]. W 1923 otrzymał zezwolenie na zawarcie związku małżeńskiego z Teresą Teofilą Sokołowską z domu Buryan (1889-1980), którą poślubił 23 września 1923^[6][7][8][9]. 3 listopada 1926 objął dowództwo 33 pułku piechoty w Łomży^[10][11]. Na tym stanowisku 24 grudnia 1929 awansował do stopnia pułkownika. 31 marca 1930 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 2 pułku strzelców podhalańskich w Sanoku^[12][13].

Był szanowany i ceniony zarówno wśród żołnierzy, jak również mieszkańców Sanoka. Uprawiał sport. Miał żonę i syna^[14][15].

19 października 1932 około godz. 11 utonął w Sanie pod Kuńkowcami, gdy w czasie wycieczki kajakowej przez podmuch wiatru przewrócił się kajak z żaglem; początkowo podróżujący z nim ppor. Aleksander Florkowski wyciągnął go z toni wodnej i usadowił na kajaku, lecz następnie pułkownik wskutek wyczerpania osunął się i utonął^{[16][14][15][17][18]}. Ciało pułkownika zostało odnalezione 21 października 1932 w okolicach Jarosławia, po czym zostało przewiezione koleją do Sanoka^[19][20]. 24 października 1932 został pochowany na sanockim cmentarzu^[21][22]. W późniejszym czasie jego szczątki zostały przeniesione na warszawski Cmentarz Wojskowy na Powązkach (kwatera 5A-7-9)^[23].

Jego syn Zdzisław Dłużniakiewicz (ur. 1928) podczas II wojny światowej był żołnierzem Armii Krajowej ps. „Jasiek”, zginął pod koniec powstania warszawskiego 27 września 1944^[24][8].

• podporucznik – 9 października 1914 (pierwsze nadanie stopni oficerskich przez Józefa Piłsudskiego w Jakubowicach)
• porucznik – 2 lipca 1915
• major – zatwierdzony 15 lipca 1920 ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1920, zweryfikowany 3 maja 1922 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 204. lokatą w korpusie oficerów piechoty
• podpułkownik – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 50. lokatą w korpusie oficerów piechoty
• pułkownik – 24 grudnia 1929 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 i 11. lokatą w korpusie oficerów piechoty

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 7071 (za poświęcenie i męstwo w walkach 1 pułku piechoty Legionów)
• Krzyż Niepodległości (13 kwietnia 1931)^[25][26][27]
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[28]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Odznaka „Za wierną służbę”^[29]
• Odznaka Pamiątkowa „Pierwszej Kadrowej”^[30]
• Państwowa Odznaka Sportowa^[29]

• Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Janusz Wacław Dłużniakiewicz. Nekrolog. „Kurier Warszawski”, s. 9, Nr 292 z 22 października 1932. 
• Tragiczny zgon dowódcy 2 p. Strzelców Podhal.. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 242 z 19 października 1932. 
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
• Eligiusz Tomkowiak: Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. T. II (1914–1921) Cz. 2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej, 1993, s. 45. ISBN 83-900510-0-1.
• Dłużniakiewicz Janusz Wacław „Sęp”. Żołnierze Niepodległości. [dostęp 2020-04-29].