Jerzy Martyniak

Jerzy Martyniak

Jerzy Martyniak (1987)
Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	12 marca 1934 Lublin
Data i miejsce śmierci	22 kwietnia 2024 Katowice
doktor habilitowany nauk technicznych
Alma Mater	Politechnika Śląska w Gliwicach
Doktorat	1973 Główny Instytut Górnictwa
Habilitacja	1995 Akademia Górniczo-Hutnicza w Krakowie
Docent, Konsultant naukowy
Miejsce pracy	GIG w Katowicach
Odznaczenia

Jerzy Martyniak (ur. 12 marca 1934 w Lublinie, zm. 22 kwietnia 2024 w Katowicach^[1]) – polski szachista^[2], dr hab. nauk technicznych^[3], inżynier górnik, mistrz Polski w szachach korespondencyjnych^[4].

Dziedzina: nauki techniczne
Dyscyplina: górnictwo i geologia inżynierska
Specjalność: inżynieria mineralna, przeróbka i wzbogacanie węgli kamiennych, doskonalenie metod badań produktów ziarnistych oraz oferowanych dla nich technologii przeróbczych.

Jerzy Martyniak urodził się 12 marca 1934 w Lublinie. Ojciec Zygmunt Martyniak^[5] – ppor. pilot rez. Wojska Polskiego^[6], magister prawa, członek Akademickiego Związku Sportowego^[7] Uniwersytetu Lubelskiego w Lublinie, uprawiał m.in. pilotaż sportowy^[8] oraz piłkę nożną^[9]. W latach 30. XX w. zaliczany był do najlepszych tenisistów okręgu lubelskiego^[10]. Największe sukcesy odnosił w grze podwójnej^[11], grając ze swym stryjecznym bratem – Czesławem Martyniakiem^[12]. Zygmunt Martyniak^[13] brał udział w kampanii wrześniowej. Został wzięty do niewoli sowieckiej w Złotnikach k. Trembowli i przebywał w obozie jenieckim w Starobielsku. Rozstrzelano go w gmachu NKWD w Charkowie wiosną 1940^[10] i spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie^[14]. Mama – Helena z Janczewskich, ukończyła polonistykę na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim.

Ze względu na trudną sytuację materialną w czasie okupacji Jerzy Martyniak mieszkał u profesora Ignacego Czumy i pianistki Lubow Czuminy z domu Szujskiej w Niepołomicach – przyjaciół rodziny Martyniaków z Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, który „nie tylko był miejscem pracy, ale również domem”^[15], gdzie przyjaźnili się też z późniejszym Prymasem Polski Stefanem Wyszyńskim. Następnie zamieszkał wraz z mamą Heleną i braćmi (Janem Martyniakiem – późniejszym magistrem prawa i Zbigniewem Martyniakiem – późniejszym wybitnym profesorem nauk ekonomicznych związanym z Akademią Ekonomiczną w Krakowie, gdzie był m.in. kierownikiem Katedry Metod Organizacji i Zarządzania^[16]) w Krakowie przy Małym Rynku 4. Uczęszczał tam do szkoły podstawowej i był ministrantem w kościele św. Barbary. Po przeprowadzce do Chrzanowa uczęszczał do miejscowego Liceum Ogólnokształcące im. St. Staszica, które ukończył w 1951^[17]. Następnie rozpoczął studia na Politechnice Śląskiej w Gliwicach, a w 1957 uzyskał dyplom inżyniera górnika na Wydziale Górniczym. W tym czasie rozpoczął pracę w KWK „Siersza”, gdzie był kolejno inspektorem kontroli jakości węgla, kierownikiem kontroli jakości węgla i sztygarem oddziałowym. W latach 1960 - 1963 uczestniczył w III Indywidualnych Mistrzostwach Polski w Szachach Korespondencyjnych, podczas których zdobył tytuł mistrza krajowego w grze korespondencyjnej 1963^[18][19]. W tym też roku został zatrudniony w Głównym Instytucie Górnictwa w Katowicach na stanowisku inżyniera technologa, a po otrzymaniu dyplomu magistra inżyniera górnika ze specjalnością przeróbki mechanicznej kopalin – w 1966 został powołany na stanowisko starszego asystenta. W roku 1969 Rada Naukowa GIG podjęła uchwałę o otworzeniu przewodu doktorskiego. W tym też czasie został powołany na stanowisko adiunkta. W 1973 został dopuszczony do obrony rozprawy doktorskiej, której promotorem był prof. Tadeusz Laskowski, zatytułowanej "Teoretyczne podstawy metod oznaczania jakości urobku"^[20], która zakończyła się pomyślnie w 1974. W wyniku tego Rada Naukowa GIG nadała mu stopień doktora nauk technicznych^[20]. W 1977 ukończył Studium Organizacji Badań dla kadry kierowniczej zaplecza naukowo-badawczego i rozwojowego^[21]. Kolejnym ważnym krokiem związanym z rozwojem naukowym było kolokwium habilitacyjne, w wyniku którego w maju 1995 Rada Wydziału Górniczego AGH nadała mu stopień naukowy doktora habilitowanego nauk technicznych^[22]. W maju 1994 uczestniczył w 12th International Coal Preparation Congress Cracow^[23], gdzie przedstawił artykuł „Fundamentals on evaluation of efficiency for stabilization of feed quality”^[24]. W 1996 został mianowany na stanowisko docenta, a następnie od 2001 do końca 2004 piastował stanowisko konsultanta naukowego. W latach 1953–1988 był czynnym zawodnikiem^[25] i członkiem Polskiego Związku Szachowego. Ponadto był rzeczoznawcą z listy Branżowej Komisji Rzeczoznawców ds. Jakości Paliw Stałych w Katowicach (1961–1973), członkiem Sekcji Górnictwa Rady Normalizacyjnej PKN w Warszawie (1970–1974), członkiem Grupy Roboczej ISO TC27/SC1 WG6 (od 1982), rzeczoznawcą z listy SITG NOT w Katowicach (od 1987), członkiem Rady Naukowej GIG (2000–2001). W swoim dorobku posiadał 3 patenty^[26] oraz 76 publikacji naukowych^[27], np. w Inżynierii Mineralnej^[28] z 2005, czasopiśmie Polskiego Towarzystwa Przeróbki Kopalin^[29] „Problemy doskonalenia teoretycznych podstaw i procedur w badaniach wyrywkowych produktów ziarnistych”, w Zeszytach Naukowych Politechniki Śląskiej z 1977^[30] czy w pracy zbiorowej z 2002: „Analiza ryzyka eksploatacyjnego w polskim zakładzie wzbogacania węgla”^[31].

1 sierpnia 1964 w kościele Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Katowicach zawarł związek małżeński z Teresą z domu Piontek (córką Pawła Piontka i Anastazji z domu Wąsik, siostrzenicą Edmunda Wąsika, a także kuzynką aktorki Aleksandry Śląskiej oraz profesora Rudolfa Buchały), która ukończyła Akademię Ekonomiczną w Katowicach i była kierowniczką działu księgowego w GIG w Katowicach, gdzie się poznali. Ponadto w 1967 została członkinią zwyczajną Stowarzyszenia Księgowych w Polsce. Dzieci – Andrzej, Aneta i Aleksander, to owoc ich ponad 40-letniego małżeństwa. Jerzy Martyniak interesował się astronomią i muzyką klasyczną, lubił grać w ping-ponga oraz kontakt z przyrodą. Zmarł 22 kwietnia 2024 w Katowicach. Jego prochy zostały złożone w grobie rodzinnym na cmentarzu przy ulicy Sienkiewicza w Katowicach.

• Nagroda AGH w konkursie im. prof. H. Czeczota na najlepszą pracę naukową (1987)
• Srebrny Krzyż Zasługi (1982)
• Złoty Krzyż Zasługi (27 listopada 1991) – odznaczenie przyznane przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Wałęsę
• Srebrna Odznaka „Zasłużony dla Górnictwa PRL” (4 grudnia 1993) nadana przez Ministra Przemysłu i Handlu
• Złota Odznaka „Zasłużony dla Górnictwa RP” (4 grudnia 2000) nadana przez Ministra Gospodarki
• Złota Odznaka Polskiego Związku Szachowego
• Odznaka za Długoletnią Pracę w Górnictwie – 25 lat
• Odznaka za Długoletnią Pracę w Górnictwie – 35 lat
• Odznaka Zasłużony Pracownik GIG
• Odznaka Przysposobienia Sanitarnego II stopnia (20 grudnia 1952)
• Złoty medal w Indywidualnych Mistrzostwach Polski w szachach korespondencyjnych (1963) – kategoria krajowego mistrza korespondencyjnego.

• techniczne rozwiązanie hydraulicznego rozdzielania gruboziarnistych mieszanin mineralnych (patent)
• matematyczny opis zależności międzypróbkowej wariancji od międzyziarnowej wariancji produktów ziarnistych
• rozwiązanie zagadnienia wielowymiarowo-wektorowej estymacji jakości produktów ziarnistych
• przedstawienie precyzji estymacyjnej wyników przeróbczych obliczeń bilansowych, jako funkcji podstawowych czynników
• rozwiązanie zagadnienia i opracowanie zasad statystycznej oceny zgodności oznaczonej i rzeczywistej jakości produktu ziarnistego
• rozwiązanie problemu minimalizacji liczby próbek pierwotnych w badaniach, których wyniki są przeznaczone do wykorzystania przeróbczych obliczeniach bilansowych.