Konstanty Kisiel
kapitan piechoty | |
Data i miejsce urodzenia | 14 marca 1894 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 18 stycznia 1931 |
Przebieg służby | |
Lata służby | do 1931 |
Siły zbrojne | Armia Imperium Rosyjskiego |
Formacja | I Korpus Polski |
Jednostki | Lidzki Pułk Strzelców |
Stanowiska | dowódca kompanii |
Odznaczenia | |
Konstanty Kisiel (ur. 1894 w Paszelach, zm. 18 stycznia 1931 w Lidzie) – rosyjski i polski wojskowy, uczestnik I wojny światowej, oficer Armii Imperium Rosyjskiego, I Korpusu Polskiego w Rosji, Samoobrony Lidzkiej i Wojska Polskiego, w tym Korpusu Ochrony Pogranicza.
Życiorys
Urodził się 14 marca 1894 roku we wsi Paszele, w powiecie oszmańskim guberni wileńskiej. Pobierał nauki początkowe w rodzinnej wsi, potem wstąpił do Seminarium Duchownego w Wilnie. Jeszcze przed wybuchem I wojny światowej opuścił je i pracował prywatnie jako praktykant aptekarski w Wilnie. W 1915 roku wyjechał do Moskwy, gdzie w I Moskiewskim Korpusie Kadeckim Katarzyny II złożył egzamin uprawniający go do otrzymania stopnia oficerskiego w Armii Imperium Rosyjskiego. W tym samym roku został mianowany chorążym. Brał udział w walkach na froncie wschodnim I wojny światowej na Ukrainie[1].
W 1917 roku opuścił wojsko rosyjskie w stopniu sztabskapitana i wstąpił do I Korpusu Polskiego gen. Józefa Dowbor-Muśnickiego. Po jego rozformowaniu powrócił w rodzinne strony. W pierwszych dniach stycznia 1919 roku wstąpił do Samoobrony Lidzkiej w stopniu porucznika. Później był kolejno dowódcą kompanii[1] i zastępcą dowódcy batalionu w oddziale mjr. Władysława Dąbrowskiego. Następnie pełnił funkcję dowódcy batalionu w Lidzkim Pułku Strzelców. W 1926 roku został przeniesiony do 6 Brygady Korpusu Ochrony Pogranicza. 12 kwietnia 1927 roku został mianowany kapitanem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 57. lokatą w korpusie oficerów piechoty[2]. W listopadzie 1928 roku został przeniesiony z KOP do 55 Poznańskiego pułku piechoty w Lesznie[3]. Podczas ćwiczeń wojskowych nabawił się przeziębienia, a następnie ciężkiej choroby płuc. We wrześniu 1930 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VII[4]. Zmarł 18 stycznia 1931 roku w Lidzie[5]. Został pochowany na cmentarzu parafialnym w tym samym mieście[6].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Walecznych trzykrotnie[7]
- Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej – 3 marca 1926 roku[8]
- Krzyż Świętego Jerzego IV klasy (Imperium Rosyjskie – za waleczność na froncie I wojny światowej na Ukrainie)[1]
Przypisy
- ↑ a b c Dziczkaniec 2010 ↓, s. 84
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 122.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 379.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930 roku, s. 289.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 131.
- ↑ Dziczkaniec 2010 ↓, s. 85
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 140.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 3 marca 1926 roku, s. 72.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Józef Dziczkaniec: Samoobrona Ziemi Lidzkiej. Wyd. 2. Lida: Ziemia Lidzka, 2010, s. 100, seria: Biblioteka „Ziemi Lidzkiej”.