Kot amerykański krótkowłosy

Kot amerykański krótkowłosy

Kot amerykański krótkowłosy
Pochodzenie	Ameryka Północna
Nazwa angielska	American Shorthair
Masa	7–14 kg[1]
Standardy rasy (według organizacji felinologicznych)
CFA	standard
TICA	standard
AACE	standard
ACFA	standard
CCA	standard
Punktacja za standard rasy (według FIFe)
Uznane odmiany barwne
Kod EMS	AMS
Multimedia w Wikimedia Commons

Kot amerykański krótkowłosy – naturalna^[1] rasa kota wywodząca się z Ameryki Północnej^[2][3]. Jej przedstawiciele charakteryzują się masywną, silną sylwetką, grubą i gęstą sierścią, a także przyjacielskim usposobieniem^[1][2]. Popularność rasa ta zyskała dopiero po II wojnie światowej^[3]. Koty te są hodowane najczęściej w Stanach Zjednoczonych oraz Japonii^[1], natomiast znacznie rzadziej w Europie ze względu na obecność tutejszych krewniaków^[3].

Za przodków tej rasy uważa się europejskie koty, które przybyły do Ameryki w XVII wieku wraz z pierwszymi osadnikami^[1][2]. Źródła podają, że wśród załogi angielskiego żaglowca Mayflower znajdował się „krótkowłosy, wielokolorowy kot” (choć w rzeczywistości musiała być tam co najmniej para, gdyż wkrótce narodziły się pręgowane kocięta)^[2]. Zwierzęta te w czasie podróży miały za zadanie zapobiegać rozprzestrzenianiu się szczurów^[1][2] i innych gryzoni^[1] – początkowo na pokładzie statków, na których płynęły, a później na farmach i w miastach^[2]. Wraz z początkiem XVIII wieku koty amerykańskie krótkowłose stały się elementem nie tylko gospodarstw domowych, ale także urzędów pocztowych, gdzie uniemożliwiały gryzoniom niszczenie korespondencji^[1].

Przez wiele lat amerykański kot krótkowłosy nosił miano pospolitego dachowca i był lekceważony przez hodowców^[2]. Dopiero w XX wieku, gdy do Ameryki zaczęły napływać nowe, zagraniczne rasy kotów i w wyniku krzyżowania ich z rodzimymi osobnikami powstały mioty kociąt o odmiennym usposobieniu i wyglądzie niż dobrze znany kot amerykański, hodowcy postanowili rozpocząć hodowlę krajowej rasy w celu zachowania jej czystości (głównie pod względem usposobienia, wyglądu, długości futra, wzoru i koloru sierści)^[1]. Główny problem stanowiło odróżnienie osobników wyhodowanych z zachowaniem wszelkich standardów od zwykłych dachowców, gdyż różnice niejednokrotnie były znikome. Cechy amerykańskiego kota krótkowłosego uwypukliły się dopiero w kolejnych pokoleniach, ponieważ rozmnażano osobniki tak, by wzmocnić i ugruntować charakterystyczne atrybuty tej rasy (wśród kotów żyjących na wolności zjawisko takie nie jest obserwowane)^[2].

Pierwotnie przedstawicieli amerykańskich kotów krótkowłosych nazywano po prostu „krótkowłosymi”^[1][2]. Według zapisków z pierwszej amerykańskiej wystawy, która odbyła się w 1895 roku w Madison Square Garden w Nowym Jorku, w pokazie wzięło udział 46 osobników tej rasy. Rok później jeden z kotów został wystawiony na sprzedaż za 2500 USD^[2]. Krótkowłose koty były jedną z pierwszych pięciu ras, które w 1906 roku uznało i zarejestrowało The Cat Fanciers’ Association (CFA)^[1]. Pomimo że jest to rasa wywodząca się z Ameryki Północnej, jej pierwszym zarejestrowanym przez CFA przedstawicielem (i jednocześnie oficjalnym championem) był urodzony w 1900 roku w Wielkiej Brytanii rudy, pręgowany kocur o imieniu Bell of Bradford. Po sprowadzeniu go do USA, przez dziewięć lat brał udział w różnych wystawach i tylko raz nie odniósł zwycięstwa^[2].

W celu wyraźnego rozróżnienia kotów krótkowłosych na te sprowadzane z Wielkiej Brytanii oraz te wyhodowane w Ameryce, dokonano zmiany nazwy rasy z „krótkowłose” na „rodzime krótkowłose”^[2] (lub „krajowe krótkowłose”)^[1]. Nie doprowadziło to jednak do dokonania wyraźnego rozgraniczenia w świadomości Amerykanów, dlatego też w 1965^[2] lub 1966 roku^[1] oficjalnie przyjęto nazwę „amerykański krótkowłosy”^[1][2].

Budowa ogólna

Amerykański kot krótkowłosy jest zaliczany do średnich^[1][2] i dużych, waży od 7 do 14 kg^[1]. Ze względu na surowe warunki w jakich rozwijała się ta rasa, ich ciało jest muskularne, silne i atletyczne^[1][2][3], charakteryzuje się mocnym, szerokim tułowiem i prostym grzbietem. W jego budowie nie wyróżnia się skrajności, są to koty proporcjonalne^[2].

Głowa

Szeroka i okrągła^[1][2][3], nieco dłuższa niż szersza^[1], charakteryzująca się mocną żuchwą i dobrze rozwiniętymi kośćmi policzkowymi^[2]. W ogólnym wrażeniu mordka wydaje się nieco kanciasta, posiada wyraźne poduszeczki z wibrysami^[3], a jej profil jest widocznie zakrzywiony^[1]. Nos średni^[1][2], charakteryzujący się jednakową szerokością na całej długości, z wyjątkiem niewielkiego przełomu u nasady^[2]. Szyja, podobnie jak całe ciało, jest muskularna i solidna^[1].

Uszy

Podłużne^[1], średniej wielkości, zaokrąglone przy końcach^[1][2][3]. Mają dosyć szeroki rozstaw^[1][3], są otwarte^[3] i ustawione pionowo^[1].

Oczy

Duże^[2][3], okrągłe^[1][2][3], ustawione delikatnie pod skosem^[1][3] ku zewnętrznej stronie^[3]. Ich kolor zależny jest od umaszczenia kota^[1][2][3] i może przyjmować barwy: miedzianą, zieloną, niebieską^[3], a także złotą. Osobniki ze srebrnym umaszczeniem powinny mieć oczy zielone, natomiast z czekoladowym – złote^[1].

Nogi

Średniej długości^[1][3], mocne, z zaokrąglonymi łapami^[1][2][3].

Ogon

Średniej długości, gruby u nasady, lecz lekko zwężający się ku okrągłemu zakończeniu^[1][2].

Futro i umaszczenie

Sierść jest krótka, gęsta i nieco szorstka^[1][2][3], powinna błyszczeć^[1][3]. Wyróżnia się różne odmiany kolorystyczne: jednobarwne, wielobarwne, szylkretowe oraz pręgowane^[2]. Najczęściej hoduje się osobniki o ubarwieniu srebrzystym lub tabby, natomiast najbardziej pożądane są koty srebrzyste tabby z czarnym umaszczeniem pręgów na srebrzystobiałym tle^[3]. Można także spotkać odmiany czekoladowe, cynamonowe, liliowe oraz płowe. W ubarwieniu amerykańskich kotów krótkowłosych wszelkie ilości białego koloru są dozwolone^[1]. W ostatnich latach najcenniejsze, z punktu widzenia hodowcy, stają się koty szynszylowe i srebrzyste cieniowane^[3].

Koty tej rasy mają bardzo spokojne, przyjacielskie usposobienie. Łatwo nawiązują kontakt nie tylko z ludźmi, ale także innymi zwierzętami domowymi^[1][2]. Są bystre, inteligentne i ciekawe otaczającego je świata, polują gdy tylko mają ku temu okazję^[1]. Miauczą rzadko i mało barwnie. Potrafią same organizować sobie zabawę, choć bardzo dobrze czują się też w towarzystwie człowieka. Nie są to koty wymagające^[2], jednak nie należy pozostawiać ich samych na dłuższy czas, gdyż mogą popaść w depresję^[1].

Poza sporadycznym szczotkowaniem, mającym na celu usunięcie martwych włosów, ich futro nie wymaga specjalnej pielęgnacji^[1]. Ta amerykańska rasa cechuje się dobrym zdrowiem, jej przedstawiciele dożywają wielu lat^[1][2]. Są to koty krzepkie^[2], a utrzymanie dobrej kondycji nie sprawia im problemu. Osobniki w wieku średnim i starsze wykazują podwyższone ryzyko zachorowania na kardiomiopatię przerostową (HCM), do której rasa ta jest predysponowana^[1].