Kuc tybetański
 | |||
| Inne nazwy | Nanfan | ||
|---|---|---|---|
| Typ | kuc | ||
| Wzorce rasy | |||
| |||
| Equus ferus caballus | |||
Kuc tybetański (potoczna nazwa Nanfan[1]) – rasa kuca chińsko-mongolskiego[1]. Pochodzi i zamieszkuje Tybet, ale prawdopodobnie wywodzi się z koni mongolskich. Jego najbliżsi krewniacy to kuc Spiti oraz kuc Bhutan, jest od nich nieco większy i silniejszy[1]. Jest znany z powodu wytrzymałości[2] zarówno wierzchowej jak i jucznej[1].
Historia
Tybetański kucyk należy do grupy sześciu ras rodzimych w Tybecie. Badacze nie są do końca pewni, czy wywodzi się od koni mongolskich, takich jak kucyk Miyako i kucyk chiński Guoxii, czy też jest to własna czysta rasa z Tybetu[3].
Pokrój
Wysokość w kłębie wynosi od 124 do 127 cm. Ma pospolitą głowę[1], często o garbonosym profilu i pogrubionych ganaszach, przy której jest krótka szyja[1]. Kłąb słabo zaznaczony. Klatka piersiowa jest głęboka, a łopatki stromo ustawione. Tułów muskularny, dość długi, zad zaokrąglony. Kończyny o dobrej budowie są krótkie i mocne o mocnych kopytach[1] z twardego rogu. Umaszczenie gniade, skarogniade, myszate, najpopularniejsza jest maść siwa. Sierść jest twarda i gęsta, z bardzo obfitym podszerstkiem. Kuce posiadają długą grzywę i nisko osadzony ogon[4].
Przypisy
- ↑ a b c d e f g Haller 2001 ↓, s. 175.
- ↑ Pickeral 2006 ↓.
- ↑ Smith i Davidson ↓.
- ↑ Encyklopedia Zwierząt Domowych ↓.
Bibliografia
- Tamsin Pickeral: Konie i kuce. Kompendium. Warszawa: 2006. ISBN 978-1-4075-5935-3.
- Rachel Smith, John Davidson: Ponies For Kids - Amazing Animal Books For Young Readers. JD-Biz Corp Publishing. ISBN 1-5057-7213-3.
- Martin Haller: Rasy koni. Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 2001. ISBN 83-7073-121-X.
- Kuc tybetański [online], Encyklopedia Zwierząt Domowych euroanimal.eu [dostęp 2019-02-01] .
