Kwas 4-hydroksyfenylooctowy

Kwas 4-hydroksyfenylooctowy
Nazewnictwo
Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
kwas 2-(4-hydroksyfenylo)octowy
Inne nazwy i oznaczenia
kwas p-hydroksyfenylooctowy
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

C8H8O3

Masa molowa

152,15 g/mol

Wygląd

beżowy proszek[1]

Identyfikacja
Numer CAS

156-38-7

PubChem

127

SMILES
C1=CC(=CC=C1CC(=O)O)O
InChI
InChI=1S/C8H8O3/c9-7-3-1-6(2-4-7)5-8(10)11/h1-4,9H,5H2,(H,10,11)
InChIKey
XQXPVVBIMDBYFF-UHFFFAOYSA-N
Właściwości
Rozpuszczalność w wodzie
50 g/l (20 °C)
Temperatura topnienia

148–151 °C[1]

Niebezpieczeństwa
Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich [dostęp 2011-05-17]
Globalnie zharmonizowany system
klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
Na podstawie podanego źródła[1]
Wykrzyknik
Uwaga
Zwroty H

H315, H319, H335

Zwroty P

P261, P305+P351+P338

Europejskie oznakowanie substancji
oznakowanie ma znaczenie wyłącznie historyczne
Na podstawie podanego źródła[1]
Drażniący
Drażniący
(Xi)
Zwroty R

R36/37/38

Zwroty S

S26, S36

NFPA 704
Na podstawie
podanego źródła[2]
0
2
0
 
Numer RTECS

AI2680000

Dawka śmiertelna

LD50 3500 mg/kg (śródotrzewnowo, mysz)[1]

Podobne związki
Podobne związki

kwas fenylooctowy

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Kwas 4-hydroksyfenylooctowy – organiczny związek chemiczny z grupy kwasów karboksylowych i fenoli. Jego obecność stwierdzono w oliwie naturalnej[3].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e 4-Hydroxyphenylacetic acid (nr H50004) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Polski. [dostęp 2011-05-17]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
  2. ↑ Kwas 4-hydroksyfenylooctowy (nr H50004) (ang.) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Stanów Zjednoczonych. [dostęp 2011-05-17]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
  3. ↑ George Papadopoulos, Dimitrios Boskou. Antioxidant effect of natural phenols on olive oil. „Journal of the American Oil Chemists Society”. 68, s. 669–671, 1991. DOI: 10.1007/BF02662292.