Leucoagaricus meleagris
 | |||
| Systematyka | |||
| Domena | eukarionty | ||
|---|---|---|---|
| Królestwo | grzyby | ||
| Typ | podstawczaki | ||
| Klasa | pieczarniaki | ||
| Rząd | pieczarkowce | ||
| Rodzina | pieczarkowate | ||
| Rodzaj | pieczareczka | ||
| Gatunek | Leucoagaricus meleagris | ||
| Nazwa systematyczna | |||
| Leucoagaricus meleagris (Gray) Singer Lilloa 22: 422 (1951) [1949] | |||
| |||
Leucoagaricus meleagris (Gray) Singer – gatunek grzybów z rodziny pieczarkowatych (Agaricaceae)[1].
Systematyka i nazewnictwo
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Leucoagaricus, Agaricaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy opisał go w 1821 r. Samuel Frederick Gray nadając mu nazwę Gymnopus meleagris. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu Rolf Singer w 1949 r.[1]
Ma 14 synonimów. Niektóre z nich:
- Hiatula meleagris var. abyssinica (Henn.) Singer 1936
- Leucocoprinus meleagris (Gray) Locq. 1945
- Leucocoprinus meleagris (Gray) Zschiesch. 1988[2].
Morfologia
- Kapelusz
Średnica 2–7,5 cm, u młodych okazów rombowato-stożkowy, potem stożkowo-łukowaty z szerokim i tępym garbem. Powierzchnia ziarnista lub łuskowata, na środku brązowa, poza tym biaława lub kremowa, po uciśnięciu ciemniejąca[3].
- Blaszki
Wolne, początkowo białe lub kremowe, potem cytrynowożółte, na koniec ochrowe[3].
- Trzon
Wysokość 6–10 cm, łykowaty, grubość 0,3–1 cm, walcowaty. Powierzchnia górą naga, biaława, dołem pokryta ciemnymi łuskami. Pierścień bardzo szybko zanikający, biały z brązowym brzegiem, błoniasty[3].
W kapeluszu biały, po uszkodzeniu początkowo winnoczerwony, potem brązowy, w trzonie winnobrązowy[3].
- Cechy mikroskopowe
Zarodniki elipsoidalne z dość grubą ścianą i maleńkimi porami rostkowymi, gładkie, szkliste, w odczynniku Melzera dekstrynoidalne, 8-11 × 6–8 μm[4].
- Gatunki podobne
Pieczareczka brązowołuseczkowata (Leucoagaricus americanus) jest większa i ma wrzecionowaty trzon[3].
Występowanie i siedlisko
Leucoagaricus meleagris występuje na niektórych wyspach i wszystkich kontynentach poza Antarktydą[5]. Występuje głównie na obszarach o klimacie subtropikalnym, w klimacie umiarkowanym jest rzadki[3]. Brak go w opracowaniu W. Wojewody z 2003 roku[6], ale podano jego stanowiska w późniejszych latach[7].
Grzyb saprotroficzny. W Europie występuje zwykle na stosach odpadków drzewnych (trzasek i trocin), na składach drewna w tartakach, w szklarniach i ogrodach botanicznych. Zwykle owocniki wyrastają w gęstych kępach[3].
Przypisy
- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2023-05-07] (ang.).
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2023-05-07] .
- ↑ a b c d e f g PavolP. Škubla PavolP., Wielki atlas grzybów, Poznań: Elipsa, 2007, s. 382, ISBN 978-83-245-9550-1 .
- ↑ AndrzejA. Szczepkowski AndrzejA. i inni, Macrofungal diversity of greenhouses at the Warsaw University Botanic Garden, „Ecological Questions”, 33 (2), 2022, s. 95–100, DOI: 10.12775/eq.2022.018, ISSN 1644-7298 .
- ↑ Występowanie Leucoagaricus meleagris na świecie (mapa) [online], gbif.org [dostęp 2023-05-07] .
- ↑ WładysławW. Wojewoda WładysławW., Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, s. 408, ISBN 83-89648-09-1 .
- ↑ Grzyby makroskopijne Polski w literaturze mikologicznej [online], grzyby.pl [dostęp 2023-05-07] .
