M42 (fotografia)

Ten artykuł od 2021-06 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Ten artykuł dotyczy fotografii. Zobacz też: inne znaczenia tego słowa.

M42 – typ mocowania obiektywów w aparatach fotograficznych z wymienną optyką w postaci drobnozwojowego gwintu metrycznego M 42×1, stosowany powszechnie w starszych aparatach takich jak Pentax, Praktica, Ricoh, Yashica, Zenit i wielu innych, a stosowany także w wielu obiektywach firm zewnętrznych produkujących tylko obiektywy.

Po raz pierwszy mocowanie zastosowano w modelu Contax S firmy Zeiss z 1949 roku. W aparatach z wymienną optyką mocowanie było przez następne dekady bardzo popularne, a przez większość firm było stosowane aż do lat 70., gdy w końcu zostało zastąpione mocowaniami bagnetowymi, niekompatybilnymi pomiędzy producentami.

Obiektywy tego standardu są bardzo rozpowszechnione, w szczególności ze względu na ich niską cenę w porównaniu z nowymi obiektywami z mocowaniem bagnetowym i dodatkami typu AF (auto focus) czy stabilizacja obrazu. Są nadal produkowane.

Za pośrednictwem adapterów mogą być także montowane do części aparatów z bagnetem. Z lustrzankami Nikona nie pozwalają na ustawienie ostrości na nieskończoność bez zastosowania optyki korekcyjnej, która musi znajdować się w adapterze. W większości pozostałych wystarcza adapter w postaci pierścienia. Prawidłowo pracują z nowymi cyfrowymi lustrzankami Pentaxa i Samsunga, bezlusterkowcami Nikon z bagnetem Z, a także z Olympusem, Canonem, Minoltą, Sony Alfa oraz aparatami NEX (marki Sony). Pentax jako jedyny jest całkowicie zgodny ze starymi obiektywami M42 i do aparatów tej firmy można dostać po najniższej cenie przejściówki, tzw. adaptery, gdyż nie potrzebują one ani styków (Canon), ani też dodatkowej optyki (Nikon F).

Mniej popularny, ale również rozpowszechniony w mocowaniach obiektywów był gwint M39×1, stosowany np. w sowieckich aparatach marki FED. Istnieją również adaptery M42/M39 w postaci obustronnie gwintowanych pierścieni.

• zwykłe – tylko mechaniczne mocowanie obiektywu; np. Zenit E,
• auto – z popychaczem automatycznie przymykającym przysłonę; np. Praktica MTL 3,
• electric – ze stykami światłomierza, pozwalającymi mierzyć oświetlenie przy otwartej przysłonie; np. Praktica VLC 3.

Adaptery do mocowania w wersji auto zawierają poziomy pierścień, o który opiera się popychacz, chowając się w całości. Istnieją również adaptery uniwersalne, tzn. z wyjmowalnym pierścieniem.

• Catalog of M42 lenses (ang.)