Marian Dzierzbicki
mjr Marian Dzierzbicki | |||
major piechoty | |||
Data i miejsce urodzenia | 20 maja 1890 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | 9 października 1962 | ||
Przebieg służby | |||
Lata służby | 1914–1947 | ||
Siły zbrojne | Armia Imperium Rosyjskiego | ||
Formacja | |||
Jednostki | 83 Samurski Pułk Piechoty | ||
Stanowiska | dowódca kompanii | ||
Główne wojny i bitwy | I wojna światowa | ||
Odznaczenia | |||
|
Marian Dzierzbicki herbu Topór (ur. 20 maja 1890 w Krośniewicach, zm. 9 października 1962 w Gostyninie) – uczestnik wojny polsko-bolszewickiej, obrońca Włocławka w 1920 roku, major piechoty Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych.
Młodość i I wojna światowa
Urodził się w Krośniewicach jako syn Karola (lekarza) i Wandy z Wołyńskich. W czasie I wojny światowej został wcielony do armii rosyjskiej[1]. W stopniu szeregowego pełnił służbę w 83 Samurskim Pułku Piechoty, został ranny w trakcie walk. Ewakuowany do szpitala w Jurjewcu w pobliżu wsi Rodniki (w guberni Kostromskiej). Po wyleczeniu skierowany do 2. Kijowskiej Mikołajewskiej Szkoły Wojskowej, którą ukończył w 1916 roku otrzymując rangę praporszczyka (chorążego). W dniu 1 czerwca 1916 został skierowany do Piechoty Armii. Następnie wstąpił do II Korpusu Polskiego w Rosji, w którym otrzymał przydział do Legii Oficerskiej[2]. W jej szeregach, w stopniu chorążego, wziął udział w bitwie pod Kaniowem, która stoczona została 11 maja 1918. Za wykazane podczas tej bitwy męstwo odznaczony został w późniejszym okresie, na wniosek złożony przez gen. Józefa Hallera, Krzyżem Walecznych[3][a].
Służba w Wojsku Polskim
Jako oficer byłej armii rosyjskiej został przyjęty do Wojska Polskiego dekretem Naczelnego Wodza Wojsk Polskich z 8 grudnia 1918 (Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 13 z 23 grudnia 1918). Mocą rozkazu Szefa Sztabu Generalnego (gen. dyw. Stanisława Szeptyckiego) z dnia 8 grudnia 1918 otrzymał przydział, w randze podporucznika, do Włocławskiego Okręgowego Pułku Piechoty. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej - w sierpniu 1920 jako porucznik batalionu zapasowego 14 pułku piechoty bronił Włocławka przed bolszewikami. W dniu 16 sierpnia 1920 z karabinem maszynowym zajął stanowisko ogniowe w budynku przy ulicy Gdańskiej 12, z którego ostrzeliwał most i przeciwległy brzeg Wisły[4][5][6]. W czasie obrony Włocławka był oficerem do szczególnych zleceń dowódcy obrony miasta – płk. Wojciecha Gromczyńskiego. Za męstwo wykazane podczas tych zmagań został przedstawiony przez pułkownika Gromczyńskiego do odznaczenia orderem Virtuti Militari[7][b]. Dekretem Naczelnego Wodza z dnia 25 listopada 1920[c] został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu porucznika w piechocie[8].
Na dzień 1 czerwca 1921 w stopniu porucznika pełnił służbę w 14 pułku piechoty z Włocławka[9] i przydzielony był do komendy Placu Włocławek[10]. We włocławskim pułku pełnił służbę do II połowy 1928 roku, dowodząc w tym czasie kompanią i batalionem. Od grudnia 1921 do września 1923 działał w harcerstwie (był między innymi kierownikiem działu sportowo-wojskowego Włocławskiej Komendy Okręgu Harcerstwa Polskiego[11] oraz zastępcą sekretarza generalnego Koła Przyjaciół Harcerstwa we Włocławku[12]) oraz w strukturach Przysposobienia Wojskowego[13] i Wychowania Fizycznego (jako oficer instruktażowy PW i WF przydzielony do PKU Włocławek[14]). Decyzją Naczelnika Państwa i Wodza Naczelnego z 12 grudnia 1921 zezwolono Marianowi Dzierzbickiemu na przyjęcie i noszenie Medalu Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)[2][15]. W dniu 3 maja 1922 dekretem Józefa Piłsudskiego[d] został zweryfikowany w stopniu kapitana piechoty, ze starszeństwem od dnia 1 czerwca 1919 i 761. lokatą[16]. We wrześniu 1923 wycofał się z działalności w referacie PW i WF[14]. W roku 1923 zajmował już 682. lokatę wśród kapitanów piechoty[17] i wykazywany był jako kawaler Krzyża Walecznych (Nr 39408)[18]. Rok później zajmował 281. lokatę wśród kapitanów piechoty[19].
W początkach 1925 roku został wyznaczony do złożenia egzaminu sprawdzającego na kurs wspólny w Doświadczalnym Centrum Wyszkolenia przed awansem na majora. Egzamin wyznaczony został na dzień 16 lutego 1925 przy Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VIII[20].
Z dniem 22 czerwca 1925 został członkiem Zarządu Oddziału ZHP we Włocławku[21]), natomiast w II połowie 1927 wszedł jako członek w skład Miejskiego Komitetu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego we Włocławku, funkcjonującego przy Starostwie Powiatowym[22]). W sporządzonym na przełomie lat 1926/1927 przez Szefa Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych (płk. Szt. Gen. Józefa Zamorskiego) „Wykazie imiennym poruczników i kapitanów – dowódców kompanii i baonów na froncie" - zaliczono kpt. Dzierzbickiemu 1 miesiąc i 25 dni dowodzenia kompanią, przy czym za czas dowodzenia oddziałami bojowymi na froncie przyjęto okres od dnia 1 czerwca 1919 do dnia 1 marca 1921[23].
Zarządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 18 lutego 1928 został awansowany do stopnia majora, w korpusie oficerów piechoty, ze starszeństwem od dnia 1 stycznia 1928 i 14. lokatą[24][25]. Podczas inspekcji 14 pułku piechoty przeprowadzonej przez gen. dyw. Władysława Junga oceniony został (opinia z 22 marca 1928) jako taktycznie dobry. Rekomendowany był wówczas do objęcia dowództwa batalionu w 63 pułku piechoty (w 14 pp pozostawał na ten czas bez przydziału)[26]. 26 kwietnia 1928 ogłoszono wyznaczenie mjr. Mariana Dzierzbickiego na stanowisko dowódcy II batalionu 14 pułku piechoty[27][28]. W dniu 30 czerwca 1928 gen. dyw. Władysław Jung ocenił mjr. Dzierzbickiego jako „pod każdym względem bardzo dobrego dowódcę batalionu"[29].
Zarządzeniem Ministra Spraw Wojskowych, marszałka Józefa Piłsudskiego[e], został przeniesiony w korpusie oficerów piechoty z 14 pułku piechoty na stanowisko zastępcy dowódcy Batalionu Podchorążych Rezerwy Piechoty Nr 10a (w tym samym czasie na stanowisko dowódcy tegoż batalionu został wyznaczony mjr Jan III Szewczyk, przeniesiony z 13 pułku piechoty)[30]. W roku 1930 zajmował już 12. lokatę wśród majorów piechoty ze swego starszeństwa (była to 391. lokata łączna) i nadal pełnił służbę w Batalionie Podchorążych Rezerwy Piechoty Nr 10a w Nisku[31].
W dniu 26 marca 1931 ogłoszono jego przeniesienie, w korpusie oficerów piechoty, z Baonu Podchorążych Rezerwy Piechoty Nr 10a do 39 pułku piechoty, na stanowisko dowódcy batalionu[32][33]. W tym też miesiącu objął wyznaczone stanowisko[1]. W okresie od 27 marca 1931 do 9 kwietnia 1931 przebywał na dwutygodniowym urlopie przeniesieniowym[34]. W 39 pp z Jarosławia dowodził II batalionem[35] i batalionem młodszego rocznika. W roku 1932 zajmował 11. lokatę wśród majorów piechoty w swoim starszeństwie[36]. Z dniem 1 stycznia 1933 mjr Dzierzbicki został członkiem zarządu Koła Przyjaciół Harcerstwa w Jarosławiu[37]. W dniu 25 lutego 1933 znalazł się w składzie komisji egzaminacyjnej I dywizyjnego kursu instruktorskiego dla podoficerów nadterminowych 24 Dywizji Piechoty, zorganizowanego przy 39 pułku piechoty[38]. Na dzień 1 lipca 1933 zajmował 10. lokatę wśród majorów piechoty ze swojego starszeństwa (była to jednocześnie 251. lokata łączna)[39]. Zarządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej Ignacego Mościckiego z dnia 13 września 1933, za pracę w dziele odzyskania niepodległości, nadano mjr. Dzierzbickiemu Medal Niepodległości[40]. Na dzień 5 czerwca 1935 zajmował 9. lokatę wśród majorów piechoty ze swojego starszeństwa (174. lokatę łączną) i nadal pełnił służbę w 39 pułku piechoty[41]. W dniu 10 stycznia 1936 wziął udział w ćwiczeniu aplikacyjnym dla oficerów sztabowych, kapitanów po kursie dokształcającym w Centrum Wyszkolenia Piechoty i poruczników – dowódców oddziałów specjalnych (ćwiczenie odbyło się w kasynie oficerskim 39 pp w Jarosławiu)[42]. W październiku 1937 został mianowany oficerem PW Obwodu 39 pp (Rozkaz Pers. M.S.Wojsk. L. dz. 1922/Tjn.II-3 z dnia 4 października 1938)[43]. W dniu 28 lutego 1938, jako komendant obwodowy PW przy 39 pp, złożył meldunek sytuacyjny omawiający działalność Stronnictwa Ludowego i „Wici" w powiatach: Jarosław, Lubaczów i Przeworsk[44] . W czerwcu 1938 rozkazem dowódcy Okręgu Korpusu Nr X został skierowany na 12-tygodniowy urlop w okresie od 8 czerwca 1938 do 31 sierpnia 1938. Po powrocie z urlopu został przeniesiony w stan spoczynku. Pozostając w stanie spoczynku znajdował się na ewidencji PKU Jarosław i należał do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr X. Mieszkał wówczas z rodziną w Jarosławiu.
II wojna światowa
Po ogłoszeniu mobilizacji został powołany do służby czynnej rozkazem Dowódcy OK Nr X[f] z 28 sierpnia 1939. Stawił się w dniu 1 września 1939 z przydziałem na stanowisko komendanta 96 Obwodu PW w Samborze (przy 6 pspodh.)[45] i otrzymał zadanie ochrony rafinerii ropy naftowej w Drohobyczu. Po zbombardowaniu rafinerii w dniu 10 września 1939 przez Niemców, major Dzierzbicki przedostał się na Węgry[46][g] i tam został internowany. Przetrzymywany był w obozach Dömös i Ipolyszalka (obecnie wieś Salka na Słowacji). Po sierpniu 1940 ewakuowany na Cypr - przebywał w hotelu Forest Park w miejscowości Platres. Następnie na Bliskim Wschodzie, gdzie pod koniec 1941 dowodził kompanią garnizonową w Ośrodku Zapasowym Wojska Polskiego na Środkowym Wschodzie, stacjonującą w Sidi Bishr koło Aleksandrii (Egipt). W dniu 24 kwietnia 1942 śmiercią lotnika poległ jego syn Leszek - pilot 304 Dywizjonu Bombowego. W późniejszym okresie mjr Dzierzbicki przebywał na terytorium Palestyny. W czerwcu 1942 na Bliskim Wschodzie połączył się z żoną i córkami, zesłanymi w styczniu 1940 na Syberię i zwolnionymi po zawarciu układu Sikorski-Majski.
Losy powojenne
W lipcu 1947 został wraz z rodziną ewakuowany z Bliskiego Wschodu do Anglii - popłynęli statkiem z Port Saidu do Liverpoolu. Osiedlili się w Anglii i zamieszkali w Londynie, gdzie w 1954 zmarła jego żona. Dnia 16 kwietnia 1959 wypłynął z Southampton na statku „Queen Mary" i przybył do Nowego Jorku[h]. Mieszkał w Lennon w stanie Michigan (hrabstwo Genesee). Zmarł nagle w Gostyninie w dniu 9 października 1962 podczas swego przyjazdu do Polski[i]. Pogrzeb odbył się 12 października 1962. Major Marian Dzierzbicki spoczął na starym cmentarzu parafii św. Marcina w Gostyninie (sektor: B6, rząd: 5, grób: 4). Jego grób zlikwidowano pod koniec drugiej dekady XXI w. i zajęto do następnego pochówku.
Rodzina
Żoną Mariana Dzierzbickiego była Barbara Wanda Zaremba - ur. 4 grudnia 1891 w Brześciu Kujawskim, więźniarka łagrów, zm. po długiej i ciężkiej chorobie 27 marca 1954 w Londynie, pochowana na tamtejszym St. Mary's Cemetery. Z ich małżeństwa narodził się syn i dwie córki. Syn Leszek Stanisław Dzierzbicki – ur. 14 października 1911 w Woli (późniejsza dzielnica Warszawy), ppor. pil. 304 Dywizjonu Bombowego, poległ 24 kwietnia 1942, odznaczony dwukrotnie Krzyżem Walecznych i Medalem Lotniczym. Starsza córka Krystyna – ur. 18 czerwca 1920, podczas II wś zesłana na Syberię, zmarła 1 czerwca 1977 w Detroit. Młodsza córka Teresa Ewa – ur. 25 lipca 1927 we Włocławku, podczas II wś deportowana na Syberię, zmarła 13 września 2014 w Fenton (stan Michigan).
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Walecznych Nr 39408[18][3]
- Medal Niepodległości (13 września 1933)[47]
- Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1936)[47]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 (rozkaz Dowódcy OK X nr 51/28)[47]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości (rozkaz Dowódcy OK X nr 1/29)[47]
- Brązowy Medal za Długoletnią Służbę (29 kwietnia 1938)[47]
- Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”) (12 grudnia 1921)[2]
- Odznaka pamiątkowa „Krzyż Kaniowski”
Uwagi
- ↑ Nadanie Krzyża Walecznych nastąpiło na mocy rozkazu L. 2098 Ministra Spraw Wojskowych gen. por. Kazimierza Sosnkowskiego.
- ↑ W lutym 1922 i we wrześniu 1928 płk st. sp. Wojciech Gromczyński interweniował w Ministerstwie Spraw Wojskowych w sprawie swego wniosku z roku 1920 o odznaczenie orderem Virtuti Militari obrońców Włocławka, w tym Mariana Dzierzbickiego.
- ↑ Był to dekret L. 2449.
- ↑ Był to dekret L. 19400/O.V.
- ↑ Było to zarządzenie o sygnaturze B.P.L. 27478-II.-Piech. L. 26400-28.
- ↑ Był to rozkaz o sygnaturze L. 6631/Tj. OK X.
- ↑ Na Węgrzech wypłacono mu w dniu 28 października 1939 zaliczkowo trzymiesięczny żołd.
- ↑ Na liście pasażerów jako swój zawód Marian Dzierzbicki wskazał wówczas grawerstwo.
- ↑ Marian Dzierzbicki zmarł śmiercią samobójczą przez powieszenie.
Przypisy
- ↑ a b Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce. Obsada personalna – majorowie ↓, s. 70.
- ↑ a b c Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 9 z 14 IV 1922, s. 275.
- ↑ a b Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 42 z 24 XII 1921, s. 1681.
- ↑ Dziki 2018 ↓, s. 37.
- ↑ Ciesielski 2008 ↓, s. 85.
- ↑ Jednodniówka 14 Pułku Piechoty 1934 ↓, s. 25.
- ↑ WBH, sygn. I.482.102-10524 VM, str. 3 i 5.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 48 z 15 X 1920, s. 1354.
- ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 01.06.1921 ↓, s. 609.
- ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 01.06.1921 ↓, s. 62.
- ↑ Dębiński 2004 ↓, s. 399.
- ↑ Ciesielski 2008 ↓, s. 142.
- ↑ Jednodniówka 14 Pułku Piechoty 1934 ↓, s. 35.
- ↑ a b Ciesielski 2008 ↓, s. 143.
- ↑ Rocznik oficerski 1924 ↓, s. 156.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych 1922 ↓, s. 50.
- ↑ Rocznik oficerski 1923 ↓, s. 411.
- ↑ a b Rocznik oficerski 1923 ↓, s. 164.
- ↑ Rocznik oficerski 1924 ↓, s. 355.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 6 z 18 I 1925, dodatek s. 1 i 4.
- ↑ Ciesielski 2008 ↓, s. 144.
- ↑ Ciesielski 2008 ↓, s. 146.
- ↑ Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce. Wykazy imienne kapitanów - dowódców kompanii i baonów na froncie - 1926/27 - część I ↓, s. 337.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 II 1928, s. 45.
- ↑ Rocznik oficerski 1928 ↓, s. 181.
- ↑ Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce. Referat Personalny GISZ - opinie z kursów o oficerach ↓, s. 111.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 IV 1928, s. 133.
- ↑ Rocznik oficerski 1928 ↓, s. 30.
- ↑ Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce. Referat Personalny GISZ - opinie z kursów o oficerach ↓, s. 120.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 XI 1928, s. 340.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1930 ↓, s. 132.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 III 1931, s. 101.
- ↑ Rocznik oficerski 1932 ↓, s. 569.
- ↑ Rozkaz Ogólny nr 6 Dowódcy 24 DP z dnia 2 IV 1931.
- ↑ Dymek 2022 ↓, s. 82.
- ↑ Rocznik oficerski 1932 ↓, s. 31.
- ↑ Kozimala 2013 ↓, s. 215.
- ↑ Dymek 2022 ↓, s. 156.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1933 ↓, s. 22.
- ↑ Monitor Polski ↓, Nr 212 z 15 IX 1933, poz. 238, s. 2.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1935 ↓, s. 21, 182, 183, 194.
- ↑ Dymek 2022 ↓, s. 158.
- ↑ Dymek 2022 ↓, s. 212.
- ↑ Akta oddziałów piechoty 1918-1939 ↓.
- ↑ Na podstawie książeczki wojskowej
- ↑ Na podstawie książeczki wojskowej
- ↑ a b c d e Na podstawie książeczki wojskowej
Bibliografia
- ZdzisławZ. Ciesielski ZdzisławZ., Dzieje 14 Pułku Piechoty w latach 1918–1939, Toruń: Wyd. Adam Marszałek, 2008, ISBN 978-83-7441-937-6 .
- PrzemysławP. Dymek PrzemysławP., W garnizonie jarosławskim. Garnizon Wojska Polskiego w Jarosławiu w latach 1918-1939, Poznań: Wydawnictwo PIU Geoperitus, 2022, ISBN 978-83-7441-937-6 .
- TomaszT. Dziki TomaszT., Włocławek 1920. W obronie Wisły, Warszawa: Bellona, 2018, ISBN 978-83-11-15496-4 .
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 01.06.1921: dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z dnia 24 września 1921 r.. Zbiory Biblioteki Jagiellońskiej w Krakowie – spis zamieszczony na stronie Małopolskiego Towarzystwa Genealogicznego, 1921. [dostęp 2022-11-26].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych 1922: załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 1922 r.. Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1922. [dostęp 2022-11-26].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty opublikowana w „Przeglądzie Piechoty”. Zeszyt 7, lipiec 1930 r. Przegląd Piechoty: miesięcznik wydawany przez Departament Piechoty, Sekcję Piechoty Towarzystwa Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1930. [dostęp 2022-11-26].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty: dodatek bezpłatny dla prenumeratorów „Przeglądu Piechoty”. 1 lipca 1933 r. Przegląd Piechoty: miesięcznik wydawany przez Departament Piechoty, Sekcję Piechoty Towarzystwa Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1933. [dostęp 2022-11-26].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty: dodatek bezpłatny dla prenumeratorów „Przeglądu Piechoty”. 5 czerwiec 1935 r. Przegląd Piechoty: miesięcznik wydawany przez Departament Piechoty, Sekcję Piechoty Towarzystwa Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1935. [dostęp 2022-11-26].
- Rocznik oficerski 1923. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1923. [dostęp 2022-11-26].
- Rocznik oficerski 1924. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1924. [dostęp 2022-11-26].
- Rocznik oficerski 1928. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1928. [dostęp 2022-11-26].
- Rocznik oficerski 1932. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1932. [dostęp 2022-11-26].
- Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych z lat 1920–1937. [dostęp 2022-11-26].
- Zbiory Instytutu Józefa Piłsudskiego w Ameryce. Wykazy imienne kapitanów – dowódców kompanii i baonów na froncie – 1926/27 – część I; sygnatura 701/1/121 str. 337 poz. 50. [dostęp 2022-11-26].
- Zbiory Instytutu Józefa Piłsudskiego w Ameryce. Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce. Referat Personalny GISZ - opinie z kursów o oficerach; sygnatura 701/1/118. s. 111 i 120. [dostęp 2022-11-26].
- Zbiory Instytutu Józefa Piłsudskiego w Ameryce. Obsada personalna – majorowie; sygnatura 701/1/116 str. 70 poz. 242. [dostęp 2022-11-26].
- Tadeusz Wawrzyński - Akta oddziałów piechoty 1918-1939 (str. 14-15). [dostęp 2022-11-26].
- IrenaI. Kozimala IrenaI., Koła Przyjaciół Harcerstwa w Okręgu Lwowskim Związku Harcerstwa Polskiego, „Dziedzictwo Kresów. Nauka i Edukacja”, Akademia Ignatianum i Wydawnictwo WAM, 2013, ISBN 978-83-277-0250-0 [dostęp 2022-11-26] .
- Jednodniówka 14 Pułku Piechoty w 16 rocznicę powstania: 1918-27 października 1934.. Włocławek, 1934. [dostęp 2022-11-26].
- Monitor Polski z roku 1933. [dostęp 2022-11-27].
- JózefJ. Dębiński JózefJ., O druhu ks. Antonim Bogdańskim i harcerstwie na Kujawach wschodnich i w ziemi dobrzyńskiej, „Studia Włocławskie Nr 7”, Teologiczne Towarzystwo Naukowe Wyższego Seminarium Duchownego we Włocławku, 2004, ISSN 1506-5316 [dostęp 2022-11-28] .
Linki zewnętrzne
- Nieistniejący już grób majora Mariana Dzierzbickiego (cmentarz parafii św. Marcina w Gostyninie). Grobonet. [dostęp 2022-11-27].