Metoda ślizgowa

Ten artykuł od 2010-09 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Metoda ślizgowa – technologia budowlana polegająca na realizacji monolitycznych budowli z żelbetu za pomocą ruchomych szalunków nazywanych ślizgami. Stosowana przy wznoszeniu obiektów wysokościowych.

Drewniane lub stalowe deskowania montowano po zewnętrznym obrysie ścian, a następnie wlewano w nie beton. Z chwilą wykonania ściany deskowania przemieszczano w górę za pomocą podnośników hydraulicznych, w celu wykonania następnej warstwy. Stropy były na ogół prefabrykowane i montowane po wykonaniu ścian budynku, rzadziej w trakcie wykonywania ślizgu. Zaletą technologii było tempo budowy budynku. Montaż i demontaż deskowań zabierał około 30 dni, sama budowa ściany trwała krótko i wynosiła na ogół jedną kondygnację na dzień^[1][2].

Pierwsze eksperymenty z technologią przeprowadzono w Szwecji w 1910 r., ale dopiero w latach 40. XX w. upowszechniła się w Stanach Zjednoczonych i Niemczech Zachodnich. Do Polski trafiła z Rumunii i początkowo stosowana była tylko w budownictwie przemysłowym. Największy rozkwit techniki przypadł na lata 1964-69, później została wyparta przez konstrukcję wielkopłytową.

Pierwszy budynek mieszkalny w Polsce wzniesiono w 1957 r. w Warszawie na Żoliborzu. Poza stolicą prace nad doskonaleniem technologii prowadzono równocześnie w biurach projektowych w Łodzi, na Śląsku i Zagłębiu Dąbrowskim. Dzięki poparciu Edwarda Gierka inżynierowie opracowali kilka wariantów tej techniki m.in. tzw. „ślizg górniczy”, zastosowany w budynku „Górnik I” w Katowicach oraz metodę autorstwa architektów Henryka Buszki i Aleksandra Franty, wykorzystaną przy wznoszeniu piętnastokondygnacyjnych bloków na Osiedlu Tysiąclecia w Katowicach.

Najwyższym dwudziestokondygnacyjnym ślizgiem na Śląsku jest budynek „S-20” tzw. "Ślizgowiec" (na zdjęciu obok) przy ulicy Korfantego 8 w Katowicach. Budynek został zaprojektowany przez Stanisława Kwaśniewicza i ukończony w 1968 roku^[1].

• 
  Budowa w Nowej Zelandii
• 
  „Ślizgowiec” w Katowicach
• 
  Budynek „Górnik I” Katowice

• Trzonolinowiec

Zobacz multimedia związane z tematem: Metoda ślizgowa