Michel Jobert
Data i miejsce urodzenia | 11 września 1921 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | 25 maja 2002 | ||
Minister spraw zagranicznych Francji | |||
Okres | od kwietnia 1973 | ||
Poprzednik | |||
Następca | Jean Sauvagnargues | ||
Minister handlu zagranicznego Francji | |||
Okres | od maja 1981 | ||
Poprzednik | Michel Cointat | ||
Następca | Édith Cresson | ||
|
Michel Jobert (ur. 11 września 1921 w Meknesie, zm. 25 maja 2002 w Paryżu[1]) – francuski urzędnik państwowy i polityk, sekretarz generalny administracji prezydenckiej oraz minister.
Życiorys
Urodził się w Maroku, ukończył École libre des sciences politiques w Paryżu[1][2][3]. W czasie II wojny światowej dołączył do oddziału spahisów[3]. Brał udział w kampanii włoskiej i lądowaniu w Prowansji[2], został ranny w pobliżu Belfortu[3]. W 1948 został absolwentem École nationale d’administration[1]. Pracował w Trybunale Obrachunkowym (od 1949 jako audytor, od 1953 jako radca, w 1971 uzyskał rangę głównego radcy). Między 1952 a 1956 jako doradca wchodził w skład gabinetów różnych członków rządu. W latach 1956–1958 kierował gabinetem wysokiego komisarza we Francuskiej Afryce Zachodniej, a od 1959 do 1961 stał na czele gabinetu ministra stanu Roberta Lecourta[2].
Był bliskim współpracownikiem Georges’a Pompidou jako zastępca dyrektora (1963–1966) i dyrektor (1966–1968) jego gabinetu w okresie pełnienia funkcji premiera. W latach 1969–1973 w trakcie jego prezydentury zajmował stanowisko sekretarza generalnego Pałacu Elizejskiego. Od 1966 do 1973 kierował też radą dyrektorów agencji rządowej ds. leśnictwa (Office national des forêts)[2]. Od kwietnia 1973 do maja 1974 sprawował urząd ministra spraw zagranicznych w drugim i trzecim rządzie Pierre’a Messmera[4]. W połowie lat 70. założył centrolewicowe ugrupowanie Mouvement des démocrates. W latach 1974–1984 wydawał miesięcznik „La Lettre de Michel Jobert”[2][5]. Od maja 1981 do marca 1983 był ministrem stanu oraz ministrem handlu zagranicznego w pierwszym i drugim gabinecie Pierre’a Mauroy[4]. Kontynuował później pracę w Trybunale Obrachunkowych[3], w 1990 został adwokatem w ramach paryskiej palestry[2].
Autor publikacji książkowych, m.in. Mémoires d’avenir (1974)[2]. Odznaczony Legią Honorową III klasy[2].
Przypisy
- ↑ a b c Michel Jobert [online], munzinger.de [dostęp 2023-05-07] (niem.).
- ↑ a b c d e f g h Michel Jobert est mort [online], nouvelobs.com, 27 maja 2002 [dostęp 2023-05-07] (fr.).
- ↑ a b c d DouglasD. Johnson DouglasD., Obituary: Michel Jobert [online], theguardian.com, 28 maja 2002 [dostęp 2023-05-07] (ang.).
- ↑ a b Les Gouvernements et les assemblées parlementaires sous la Ve République, assemblee-nationale.fr, lipiec 2004 [zarchiwizowane 2021-02-28] (fr.).
- ↑ Nowy Leksykon PWN, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1998, s. 725, ISBN 83-01-12490-3 .
- p
- d
- e
W dniu powstania |
|
---|---|
Późniejsi członkowie rządu |
|
- p
- d
- e
W dniu powstania |
|
---|
- p
- d
- e
W dniu powstania |
|
---|
- p
- d
- e
W dniu powstania |
|
---|---|
Późniejsi członkowie rządu |
- p
- d
- e
XVIII wiek |
|
---|---|
XIX wiek |
|
XX wiek |
|
XXI wiek |
|
- PWN: 3918043
- Universalis: michel-jobert
- NE.se: michel-jobert