Niszczyciele eskortowe typu Evarts

Niszczyciele typu Evarts
Ilustracja
Kraj budowy

Stany Zjednoczone Stany Zjednoczone

Użytkownicy

 US Navy,
 Royal Navy

Wejście do służby

1943

Zbudowane okręty

97

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

standardowa: 1140 t
pełna: 1360 t

Długość

88,3 m

Szerokość

10,6 m

Zanurzenie

2,7 m

Napęd

4 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 6000 KM

Prędkość

19 węzłów

Zasięg

4150 Mm przy 12 w.

Załoga

198

Uzbrojenie

3 działa kal. 76 mm
4 działka plot. kal. 28 mm
do 9 działek plot. kal. 20 mm
Hedgehog
8 miotaczy bomb głębinowych
2 zrzutnie bomb głębinowych

Multimedia w Wikimedia Commons

Niszczyciele eskortowe typu Evarts – amerykańskie niszczyciele eskortowe z okresu II wojny światowej. Łącznie zbudowano 97 jednostek tego typu, z których 32 przekazano Wielkiej Brytanii.

Historia

Na początku 1939 roku podstawowymi okrętami eskortowymi US Navy były stare, pochodzące z czasów I wojny światowej niszczyciele typów Wickes i Clemson, znane jako "flush-deck" ("gładkopokładowe"). Wobec ich malejącej wartości bojowej komandor Robert B. Carney przedstawił w czerwcu 1939 roku propozycję budowy nowych amerykańskich jednostek eskortowych mniejszych od niszczycieli, a większych od ścigaczy okrętów podwodnych. We wrześniu 1939 roku Wydział Planowania Wojennego potwierdził potrzebę posiadania nowych okrętów i przedstawił wymagania, jakie powinny one spełniać. Okręty miały posiadać prostą, przystosowaną do masowej produkcji konstrukcję i dobre właściwości morskie. Wyporność standardowa miała wynosić ok. 1200 ton, prędkość maksymalną do 25 węzłów a zasięg 6000 mil morskich przy prędkości 12 węzłów. Głównym zadaniem okrętów miało być zwalczanie okrętów podwodnych i obrona przeciwlotnicza.

Opracowywanie projektu, który nie zyskał poparcia części wyższych oficerów US Navy, trwało do połowy 1941 roku. W tym czasie Wielka Brytania zwróciła się z prośbą o pilną dostawę dużej ilości niszczycieli eskortowych. W lipcu powstał projekt okrętu British Destroyer Escort, zakładający wyporność 1144 ton przy długości kadłuba 94 m, napęd składający się z turbin parowych o łącznej mocy 12 000 KM, nadający prędkość maksymalną 24 węzłów oraz uzbrojenie składające się z dział uniwersalnych kalibru 76 mm, trzech wyrzutni torpedowych i miotacza bomb głębinowych Hedgehog.

W sierpniu 1941 roku podjęto decyzję o dostarczeniu Brytyjczykom w ramach programu Lend-Lease 50 okrętów tego typu. Kontrakty na budowę otrzymały stocznie: Boston Navy Yard(inne języki), Mare Island Navy Yard i Puget Sound Naval Shipyard. Jednocześnie w projekcie wprowadzono zmiany spowodowane możliwościami produkcyjnymi. Wobec niewystarczającej produkcji turbin parowych zastąpiono je silnikami wysokoprężnymi, zmniejszono długość całkowitą do 88 m i konfigurację uzbrojenia. W związku z włączeniem się Stanów Zjednoczonych do działań II wojny światowej, także US Navy zamówiła okręty tego typu, dodatkowo przejmując część budowanych dla Brytyjczyków okrętów. Ostatecznie ze 105 zamówionych zbudowano 97 jednostek, z których dla Royal Navy dostarczono 32 klasyfikowane wspólnie z podobnymi typu Buckley jako fregaty typu Captain. Pozostałe 65 użytkowała US Navy.

Okręty będące w służbie Royal Navy brały udział w bitwie o Atlantyk. Trzem z nich: HMS "Cooke", HMS "Goodall" i HMS "Louis" udało się zatopić samodzielnie po jednym U-Boocie. Straty marynarki brytyjskiej wyniosły pięć jednostek, cztery storpedowane przez niemieckie okręty podwodne, piąta zatopiona przez samoloty Luftwaffe podczas lądowania w Normandii. Okręty amerykańskie służyły zarówno na Oceanie Atlantyckim jak i Pacyfiku, nie ponosząc strat.

Po zakończeniu wojny Wielka Brytania zwróciła większość fregat typu Captain Stanom Zjednoczonym, gdzie zostały wkrótce sprzedane na złom. Podobnie stało się z okrętami US Navy. Jedynie dwa przekazano w sierpniu 1945 roku marynarce wojennej Chin.

Opis konstrukcji

Niszczyciele eskortowe typu Evarts były napędzane czterema silnikami wysokoprężnymi produkcji General Motors o mocy 1500 KM każdy, napędzającymi generatory wytwarzające prąd dla ustawionych w tandem silników elektrycznych. Te z kolei poruszały dwie śruby. Układ ten zapewniał okrętom prędkość maksymalną 19 węzłów i zasięg 4150 mil morskich przy prędkości ekonomicznej 12 węzłów.

Projektowane uzbrojenie artyleryjskie składało się z trzech dział uniwersalnych kal. 76 mm w pojedynczych nieosłoniętych stanowiskach, jednego poczwórnie sprzężonego działka przeciwlotniczego kal. 28 mm oraz od siedmiu do dziewięciu pojedynczych działek Oerlikon kal. 20 mm. W trakcie służby nieskuteczne działka kal. 28 mm wymieniano na podwójnie sprzężone Bofors kal. 40 mm. Do zwalczania okrętów podwodnych przewidziano miotacz pocisków głębinowych Hedgehog oraz osiem miotaczy i dwie zrzutnie bomb głębinowych.

Wyposażenie elektroniczne niszczycieli typu Evarts stanowiły radary wykrywania celów nawodnych typu SL i obserwacji przestrzeni powietrznej typu SA. Do wykrywania zanurzonych okrętów podwodnych służył sonar typu QC, zaś do namierzania transmisji radiowych przeciwnika radionamiernik HF/DF.

Bibliografia

  • Wojciech Holicki. Amerykańskie niszczyciele eskortowe II wojny światowej cz. I. „Nowa Technika Wojskowa”. Lipiec 1998. 
  • Wojciech Holicki. Amerykańskie niszczyciele eskortowe II wojny światowej cz. II. „Nowa Technika Wojskowa”. Sierpień 1998. 
  • p
  • d
  • e
Niszczyciele eskortowe typu Evarts
  • „Evarts”
  • „Wyffels”
  • „Griswold”
  • „Steele”
  • „Carlson”
  • „Bebas”
  • „Crouter”
  • „Brennan”
  • „Doherty”
  • „Austin”
  • „Edgar G. Chase”
  • „Edward C. Daly”
  • „Gilmore”
  • „Burden R. Hastings”
  • „Le Hardy”
  • „Harold C. Thomas”
  • „Wileman”
  • „Charles R. Greer”
  • „Whitman”
  • „Wintle”
  • „Dempsey”
  • „Duffy”
  • „Emery”
  • „Stadtfield”
  • „Martin”
  • „Sederstrom”
  • „Fleming”
  • „Tisdale”
  • „Eisele”
  • „Fair”
  • „Manlove”
  • „Greiner”
  • „Wyman”
  • „Lovering”
  • „Sanders”
  • „Brackett”
  • „Reynolds”
  • „Mitchell”
  • „Donaldson”
  • „Andres”
  • „Drury”
  • „Decker”
  • „Dobler”
  • „Doneff”
  • „Engstrom”
  • „Seid”
  • „Smartt”
  • „Walter S. Brown”
  • „William C. Miller”
  • „Cabana”
  • „Dionne”
  • „Canfield”
  • „Deede”
  • „Elden”
  • „Cloues”
  • „Lake”
  • „Lyman”
  • „Crowley”
  • „Rall”
  • „Halloran”
  • „Connolly”
  • „Finnegan”
  • „O’Toole”
  • „John J. Powers”
  • „Mason"
  • „John M. Bermingham”
  • oraz 6 innych okrętów
Fregaty rodzaju „Captains” typu Evarts
  • „Bayntun”
  • „Bazeley”
  • „Berry”
  • „Blackwood”
  • „Burgess”
  • „Capel”
  • „Cooke”
  • „Dacers”
  • „Domett”
  • „Drury”
  • „Foley”
  • „Gardiner”
  • „Garlies”
  • „Goodall”
  • „Goodson”
  • „Gore”
  • „Gould”
  • „Grindall”
  • „Hoste”
  • „Inglis”
  • „Inman”
  • „Keats”
  • „Kempthorne”
  • „Kingsmill”
  • „Lawford”
  • „Lawson”
  • „Loring”
  • „Louis”
  • „Manners”
  • „Moorsom”
  • „Mounsey”
  • „Pasley”