Operacja Blacklist Forty

Operation Blacklist Forty

Operacja Blacklist Forty

Opuszczenie flagi Japonii w Seulu podczas oficjalnej ceremonii kapitulacji wojsk japońskich w Korei, 9 września 1945 roku
Konflikt	II wojna światowa, zimna wojna
Strony konfliktu
Japonia  Stany Zjednoczone
Podmiot interweniujący
Stany Zjednoczone
Przyczyny operacji
zgoda Japończyków na kapitulację
Cele operacji
rozbrojenie wojsk japońskich w Korei
Dowództwo operacji	gen. por. John R. Hodge
Czas operacji	1945–1948
Miejsce operacji	Korea
Rezultaty operacji
koniec japońskiej okupacji Korei, stała obecność wojsk amerykańskich w Korei Południowej, podział Korei i utworzenie Republiki Korei w amerykańskiej strefie okupacyjnej
Multimedia w Wikimedia Commons

Operacja Blacklist Forty – amerykańska operacja rozbrojenia wojsk japońskich i okupacji południowej części półwyspu Koreańskiego w latach 1945–1948.

Po zakończeniu II wojny światowej siły amerykańskie wylądowały na południu Korei, aby przyjąć kapitulację Japończyków i pomóc w utworzeniu niezależnego i zjednoczonego rządu koreańskiego przy pomocy Związku Radzieckiego, który zajął północną część półwyspu. Jednak gdy próby te okazały się nieskuteczne, Stany Zjednoczone i Związek Radziecki utworzyły osobne przyjazne sobie rządy w obu strefach okupacyjnych, co doprowadziło do obecnego podziału Korei na dwa zwalczające się państwa^[1][2].

Podział Korei na strefy okupacyjne został zaproponowany w sierpniu 1945 roku przez Stany Zjednoczone Związkowi Radzieckiemu po przystąpieniu Sowietów do wojny z Japonią. 38. równoleżnik został wybrany do rozdzielenia dwóch stref okupacyjnych 10 sierpnia przez dwóch amerykańskich oficerów, Deana Ruska i Charlesa Bonesteela, którzy pracowali na podstawie skromnych wytycznych, jakie im przekazano i mieli niewiele informacji o sytuacji w Korei. Ich przełożeni poparli linię podziału, a propozycja została zaakceptowana przez Sowietów. Amerykanie mieli nadzieję na utworzenie rządu przedstawicielskiego wspierającego amerykańską politykę w regionie, podczas gdy Związek Radziecki dążył do utworzenia kolejnego komunistycznego państwa przyjaznego ich interesom^[1][2][3].

Amerykańskie siły okupacyjne składały się z 45 000 żołnierzy z XXIV Korpusu. Pierwszymi siłami amerykańskimi, które przybyły do ​​Korei, była mała wysunięta grupa, która wylądowała na lotnisku Kimpo w pobliżu Seulu 4 września 1945 roku. Inna mała grupa, składająca się z czternastu żołnierzy z 7 Dywizji Piechoty, wpłynęła do Inczonu 8 września, a główne lądowanie rozpoczęło się następnego dnia. Według Paula M. Edwardsa rząd Stanów Zjednoczonych nie był zbytnio zainteresowany Koreą i polegał w tym zakresie na gen. Douglasie MacArthurze, który dowodził siłami okupacyjnymi w Japonii, podejmując większość powojennych decyzji w tym kraju. MacArthur był jednak już „przeciążony” pracą, którą należało wykonać w Japonii, więc nakazał dowódcy operacji Blacklist Forty, gen. por. Johnowi R. Hodge’owi, utrzymanie „twardej” okupacji w Korei. Hodge założył swoją kwaterę główną w hotelu Bando w Seulu, powołał rząd wojskowy, ogłosił język angielski językiem urzędowym i rozpoczął proces budowy nowego rządu koreańskiego, przyjaznego Stanom Zjednoczonym^[1][2][3][4].

Hodge’a uważano za świetnego dowódcę na polu bitwy, ale słabego dyplomatę. Nie ma wątpliwości, że nie lubił Koreańczyków i nie znał ich kultury oraz nie wiedział tego, jak bardzo różni się ona od kultury japońskiej. W rezultacie Hodge popełnił wiele błędów, w tym wydanie swoim ludziom rozkazu, aby „traktowali Koreańczyków jak wrogą ludność”. Ponadto, z powodu niedoboru siły roboczej, Hodge pozwolił starej japońskiej policji pozostać na służbie w celu utrzymywania porządku. Zachował również kolonialny rząd japoński, przynajmniej początkowo, dopóki nie znalazł odpowiednich amerykańskich następców na jego miejsce. Jednak po skardze Koreańczyków amerykański rząd wojskowy w Tokio oficjalnie usunął Koreę spod politycznej i administracyjnej kontroli Japonii 2 października 1945 roku. W ten sposób japońscy administratorzy zostali odsunięci od władzy, chociaż wielu z nich zostało później zatrudnionych jako doradcy swoich amerykańskich następców. Edwards pisze, że największym wkładem Hodge’a w okupację było porozumienie jego rządu wojskowego z antykomunistycznymi frakcjami w południowej Korei i awansowanie ludzi, którzy wcześniej kolaborowali z Japończykami, na stanowiska kierownicze^[1][2][3].

Dobrym symbolem tego, jak przebiegała okupacja wojskowa południowej Korei przez Stany Zjednoczone, było utworzenie przez Hodge’a i Rząd Wojskowy Armii Stanów Zjednoczonych w Korei (USAMGIK) Południowokoreańskiego Tymczasowego Zgromadzenia Ustawodawczego w grudniu 1946 roku. Zgromadzenie to miało formułować projekty ustaw, które miały być później wykorzystane jako „podstawa reform politycznych, gospodarczych i społecznych”. Jednakże lewicowa frakcja polityczna, skonsolidowana pod szyldem Południowokoreańskiej Partii Robotniczej, zignorowała zgromadzenie i odmówiła w nim udziału. Konserwatywna frakcja Koreańskiej Partii Demokratycznej, wspierana przez posiadaczy ziemskich i właścicieli małych firm, również sprzeciwiła się zgromadzeniu, ponieważ ich główni liderzy zostali z niego wykluczeni przez USAMGIK. Problem polegał na tym, że chociaż wielu z 45 członków zgromadzenia było konserwatystami, większość członków została nominowana przez umiarkowanego Kim Kyu-sika, który był wiceprezydentem Tymczasowego Rządu Republiki Korei (była to w większości umiarkowana instytucja utworzona w 1919 roku w okresie okupacji Korei przez Japończyków, której ostatecznym celem było zapewnienie Korei niepodległości w formie republikańskiej) i był wyborem Hodge’a na przywódcę przyszłej niepodległej Korei Południowej. Niestety, Kim nie był charyzmatyczny i nie potrafił zainspirować ani lewicy ani prawicy do poparcia go^[5]. Autor E. Takemae twierdzi, że siły amerykańskie w Korei były witane jako okupanci, a nie wyzwoliciele. Mówi również, że Amerykanie mieli większy szacunek dla Japończyków niż Koreańczyków, ze względu na ich wojskowe zaplecze, i doceniali japońską wiedzę oraz umiejętności administracyjne, których nie znaleźli wśród Koreańczyków. Jak się okazało, Amerykanie odkryli, że łatwiej jest mieć do czynienia z japońskimi władzami w kwestii postępowania z Koreą niż bezpośrednio z wieloma różnymi frakcjami politycznymi Korei. Według Takemae: „[W] oczach wielu Koreańczyków Amerykanie byli tak samo źli jak Japończycy”^[3].

Przygotowania do wycofania sił amerykańskich i radzieckich z półwyspu Koreańskiego nie mogły się rozpocząć, dopóki Stany Zjednoczone i Związek Radziecki nie uzgodnią utworzenia zjednoczonego rządu koreańskiego przyjaznego interesom obu państw. Jednak Sowieci odmówili zaakceptowania jakiegokolwiek pomysłu, który nie obejmowałby utworzenia państwa komunistycznego, dlatego negocjacje były bezowocne. W wyniku tej niezgody Stany Zjednoczone skierowały „kwestię koreańską” do Organizacji Narodów Zjednoczonych. ONZ zgodziła się podjąć wyzwanie we wrześniu 1947 roku i przystąpiła do zapewnienia Koreańczykom wyborów nadzorowanych przez ONZ. Związek Radziecki jednak jasno dał do zrozumienia, że ​​wszelkie decyzje podejmowane przez ONZ będą dotyczyć tylko części Korei położonej na południe od 38. równoleżnika, a wszystko na północ od linii rozgraniczenia będzie ustalane przez ZSRR lub nową Koreańską Republikę Ludowo-Demokratyczną. Niemniej jednak wybory się odbyły, a wybrany w nich koreański przywódca, Syngman Rhee, został zaprzysiężony na prezydenta nowo utworzonej Republiki Korei 24 lipca 1948 roku^[1][6].

Amerykańska i radziecka okupacja Korei zakończyła się wkrótce potem, pozostawiając za sobą półwysep Koreański podzielony na dwa wrogie państwa koreańskie. Według Edwardsa większość Amerykanów była zadowolona, ​​że wyjeżdża z Korei. Do 1950 roku ta część świata stała się dla Amerykanów tak mało istotna, że 5 stycznia 1950 roku prezydent Harry Truman powiedział, iż nie będzie interweniował w starciu pomiędzy chińskimi komunistami a nacjonalistami na Tajwanie lub w Chinach kontynentalnych, a siedem dni później sekretarz stanu Dean Acheson powiedział, że „Korea jest teraz poza amerykańską strefą wpływów”. Pomimo tego Stany Zjednoczone i Korea Południowa podpisały pakt o pomocy wojskowej 26 stycznia 1950 roku, lecz aż do wybuchu wojny koreańskiej 25 czerwca 1950 roku do kraju dotarły jedynie przewody sygnałowe o wartości zaledwie 1000 dolarów^[1].