Ordynacja Próchnowska Potulickich-Skórzewskich

Ten artykuł od 2007-08 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Ordynacja próchnowska to ordynacja rodowa utworzona testamentem w 1875 przez Emilię z Goetzendorf-Grafowskich hrabinę Skórzewską, dla swojego wnuka Zygmunta Potulickiego.

Ordynację w 1875 roku ustanowiła Emilia z Goetzendorf-Grafowskich hrabinę Skórzewska pod warunkiem noszenia przez niego nazwiska Potulicki-Skórzewski przez każdego ordynata^[1]. Choć status ordynacji zatwierdził już w 1876 roku cesarz Wilhelm I Hohenzollern, to próbowały ją obalić pozostałe córki fundatorki. Proces był długi, kosztowny (co zmusiło rodzinę do sprzedaży majątku Jeziory Wielkie), ale ostatecznie sądy utrzymały istnienie ordynacji.

Ordynacja próchnowska obejmowała około 6367 ha., ale zarówno pierwszy, jak i drugi ordynat słynęli ze złego gospodarowania i często ordynacja była z zarządzie sądowym. Ordynacja istniała formalnie do 1945 roku gdy uległa likwidacji w wyniku reformy rolnej.

• Hr. Zygmunt Potulicki-Skórzewski z Więcborka (1851-1911), wnuk fundatorki i I ordynat
• Hr. Jerzy Potulicki-Skórzewski z Więcborka (1894-1950), syn poprzedniego, II ordynat.