PIK-15 Hinu
Dane podstawowe | |||
Państwo | Finlandia | ||
---|---|---|---|
Konstruktor | Polyteknikkojen Ilmailukerho (PIK) | ||
Typ | samolot turystyczny | ||
Konstrukcja | drewniana | ||
Załoga | 2 | ||
Historia | |||
Data oblotu | 29 sierpnia 1964 | ||
Liczba egz. | 15 | ||
Dane techniczne | |||
Napęd | Lyncoming 0320-A2B | ||
Moc | 160 KM (110 kW) | ||
Wymiary | |||
Rozpiętość | 10,0 m | ||
Wydłużenie | 7,15 | ||
Długość | 6,6 m | ||
Wysokość | 1,7 m | ||
Powierzchnia nośna | 14,0 m² | ||
Profil skrzydła | NACA 2415 -> NACA 4409R | ||
Masa | |||
Własna | 502 kg | ||
Startowa | 764 kg | ||
Zapas paliwa | 100 l | ||
Osiągi | |||
Prędkość maks. | 240 km/h | ||
Prędkość przelotowa | 215 km/h | ||
Prędkość minimalna | 95 km/h | ||
Prędkość dopuszczalna | 300 km/h | ||
Prędkość wznoszenia | 5,5 m/s | ||
Pułap | 7600 m | ||
Zasięg | 750 km | ||
Długotrwałość lotu | 3,5 h | ||
Rozbieg | 80-90 m | ||
Dobieg | 100 m | ||
Dane operacyjne | |||
Użytkownicy | |||
Finlandia | |||
|
PIK-15 Hinu – fiński lekki samolot turystyczny przeznaczony do holowania szybowców.
Historia
Maszyna powstała w lotniczym klubie studentów Politechniki w Helsinkach noszącym nazwę fiń. Polyteknikkojen Ilmailukerho (PIK). Prace projektowe rozpoczęto w 1960 r., prototyp oblatano 29 sierpnia 1964 r. Samolot wykazał się dobrymi właściwościami lotnymi, z szybowcem jednoosobowym ma wznoszenie rzędu 3,5-4,4 m/s a z dwuosobowym 2,5-3,5 m/s. Pozwala to na wykonanie ok. 15 lotów w ciągu godziny z holem na wysokości 500 m. W założeniach miał być to prosty samolot możliwy do zbudowania samodzielnie w aeroklubach. Jego kokonstrukcję oparto o łatwo dostępne drewno sosnowe i sklejkę brzozową[1]. Plany maszyny zostały upublicznione i jej budowę rozpoczęto w fińskich aeroklubach[2]. Do 1970 r. uruchomiono budowę ok. 15 egzemplarzy tej maszyny. W 2008 r. w Finlandii latało siedem samolotów tego typu[3].
Konstrukcja
Lekki dwumiejscowy samolot turystyczny w układzie dolnopłatu. Kadłub o konstrukcji półskorupowej, kabina pilotów z miejscami obok siebie, osłonięta osłoną kabiny z pleksi. Usterzenie wolnonośne, krzyżowe. Skrzydło niedzielone o prostokątnym obrysie, jednodźwigarowe. Kryte sklejką. Wyposażone w lotki kryte płótnem i metalowe klapy dające się zastosować jako hamulce aerodynamiczne. Podwozie stałe, trójpunktowe, ze sterowanym kółkiem ogonowym. Silnik płaski, czterocylindrowy Lyncoming 0320-A2B napędzający dwułopatowe śmigło o stałym skoku. Zbiornik paliwa umiejscowiony za silnikiem a przed kabiną pilotów[4].
Przypisy
- ↑ PIK-15 HINU "2000+" 0H - YHG. Porin Ilmailukerho ry. [dostęp 2024-05-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-01)]. (fiń.).
- ↑ 1965-1969: radioita ja muovirakenteita – nykyaika tekee tuloaan. Polyteknikkojen Ilmailukerho. [dostęp 2024-05-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-05-02)]. (fiń.).
- ↑ SUOMESSA REKISTERÖIDYT ILMA-ALUKSET. Ilmailuhallinto. [dostęp 2024-05-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-20)]. (fiń.).
- ↑ Skrzydlata Polska 1970 ↓, s. 14.
Bibliografia
- PIK-15 "HINU". „Skrzydlata Polska”. 8/1970, 22 lutego 1970. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783.