Pentatlenek dijodu

Pentatlenek dijodu
Nazewnictwo
Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
konst.

pentatlenek dijodu, tlenek jodu(5+), tlenek jodu(V)

Inne nazwy i oznaczenia
Stocka

tlenek jodu(V)

inne

bezwodnik kwasu jodowego, dawniej: pięciotlenek dwujodu

Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

I2O5

Masa molowa

333,81 g/mol

Wygląd

higroskopijne białe kryształy[1]

Identyfikacja
Numer CAS

12029-98-0

PubChem

159402

SMILES
O=I(=O)OI(=O)=O
InChI
InChI=1S/I2O5/c3-1(4)7-2(5)6
InChIKey
BIZCJSDBWZTASZ-UHFFFAOYSA-N
Właściwości
Gęstość
4,98 g/cm³[1][2]; ciało stałe
Rozpuszczalność w wodzie
253,4 g/100 g (20 °C)[1]
w innych rozpuszczalnikach
rozpuszczalny w kwasie azotowym[2], nierozpuszczalny w etanolu, eterze i CS
2
[1][2]
Temperatura rozkładu

ok. 300 °C[1][2]

Niebezpieczeństwa
Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich [dostęp 2012-04-15]
Globalnie zharmonizowany system
klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
Na podstawie podanego źródła[3]
Płomień nad okręgiem Działanie żrące
Niebezpieczeństwo
Zwroty H

H272, H314

Zwroty P

P220, P280, P305+P351+P338, P310

NFPA 704
Na podstawie
podanego źródła[4]
0
0
2
OX
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
Multimedia w Wikimedia Commons

Pentatlenek dijodu, nazwa Stocka: tlenek jodu(V), I
2
O
5
nieorganiczny związek chemiczny z grupy tlenków, w którym jod występuje na V stopniu utlenienia. Wykorzystywany jest jako utleniacz, a także w chemii analitycznej do wykrywania i oznaczania tlenku węgla[2][5]. Został odkryty niezależnie przez Josepha Louisa Gay-Lussaca i Humphrya Davy’ego w 1813 roku[6].

Otrzymywanie

Pentatlenek dijodu otrzymuje się poprzez odwodnienie kwasu jodowego w temperaturze ponad 170 °C[2][6][7]:

2HIO
3
→ I
2
O
5
+ H
2
O

Właściwości

Pentatlenek dijodu jest najtrwalszy spośród tlenków fluorowców[7] i jako jedyny tlenek w tej grupie ma dodatnie ciepło tworzenia (43 kcal/mol)[8]. Jest też jedynym tlenkiem fluorowca na V stopniu utlenienia[9] oraz jedynym prostym tlenkiem jodu (pozostałe związki jodu z tlenem są związkami złożonymi i zawierają atomy jodu na różnych stopniach utlenienia)[8].

Tworzy białe, higroskopijne kryształy, bardzo dobrze rozpuszczalne w wodzie. Rozpuszcza się w kwasie azotowym, natomiast jest nierozpuszczalny w etanolu, eterze dietylowym, węglowodorach, chloroformie i disiarczku węgla[1][2][10]. Jest bezwodnikiem kwasu jodowego – w reakcji z wodą tworzy kwas jodowy[2]:

I
2
O
5
+ H
2
O → 2HIO
3

Podczas ogrzewania do temperatury ponad 270 °C, pentatlenek dijodu rozkłada się z wydzieleniem tlenu i jodu[2][7]:

2I
2
O
5
→ 2I
2
+ 5O
2

Jest silnym utleniaczem, co wykorzystywane jest w badaniu obecności tlenku węgla i jego zawartości (poprzez ilościowe utlenienie go do dwutlenku węgla z wydzieleniem jodu dającego się oznaczyć poprzez miareczkowanie roztworem tiosiarczanu sodu)[2][5][7]:

I
2
O
5
+ 5CO → I
2
+ 5CO
2

Ten sam sposób znajduje zastosowanie przy usuwaniu tlenku węgla z powietrza[2].

Reaguje także z siarkowodorem tworząc dwutlenek siarki[2]:

3I
2
O
5
+ 5H
2
S → 3I
2
+ 5SO
2
+ 5H
2
O

Utlenia także chlorowodór, wiele wodorków i soli metali[2].

Przypisy

  1. a b c d e f David R.D.R. Lide David R.D.R. (red.), CRC Handbook of Chemistry and Physics, wyd. 90, Boca Raton: CRC Press, 2009, s. 4-67, ISBN 978-1-4200-9084-0  (ang.).
  2. a b c d e f g h i j k l m PradyotP. Patnaik PradyotP., Handbook of Inorganic Chemicals, London: McGraw-Hill, 2003, s. 407, ISBN 0-07-049439-8  (ang.).
  3. Iodopentoxide (nr 229709) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Polski. [dostęp 2012-04-15]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
  4. Iodopentoxide (nr 229709) (ang.) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Stanów Zjednoczonych. [dostęp 2012-04-15]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
  5. a b AdamA. Bielański AdamA., Podstawy chemii nieorganicznej, wyd. 6, t. 2, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2010, s. 595, ISBN 978-83-01-16282-5 .
  6. a b Norman N.N.N. Greenwood Norman N.N.N., AlanA. Earnshaw AlanA., Chemistry of the Elements, wyd. 2, Oxford–Boston: Butterworth-Heinemann, 1997, s. 851–852, ISBN 0-7506-3365-4  (ang.).
  7. a b c d John DavidJ.D. Lee John DavidJ.D., Zwięzła chemia nieorganiczna, wyd. 4, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1997, s. 272, ISBN 83-01-12352-4 .
  8. a b WłodzimierzW. Trzebiatowski WłodzimierzW., Chemia nieorganiczna, wyd. 8, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1978, s. 172 .
  9. AdamA. Bielański AdamA., Podstawy chemii nieorganicznej, wyd. 5, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002, s. 571, ISBN 83-01-13654-5 .
  10. JanuszJ. Supniewski JanuszJ., Preparatyka nieorganiczna, Wydawnictwa naukowe PWN, 1958 .