Przejście graniczne Białowieża-Piererow

Przejście graniczne Białowieża-Piererow
Państwo

 Polska

Miejscowość

Białowieża

Państwo

 Białoruś

Miejscowość

Piererow

Rodzaj przejścia

drogowe

Rodzaj ruchu

osobowy: piesi, rowery, mały ruch graniczny

Położenie na mapie gminy Białowieża
Mapa konturowa gminy Białowieża, blisko centrum po prawej na dole znajduje się punkt z opisem „Przejście graniczne Białowieża-Piererow”
Położenie na mapie powiatu hajnowskiego
Mapa konturowa powiatu hajnowskiego, po prawej znajduje się punkt z opisem „Przejście graniczne Białowieża-Piererow”
Położenie na mapie województwa podlaskiego
Mapa konturowa województwa podlaskiego, blisko prawej krawiędzi na dole znajduje się punkt z opisem „Przejście graniczne Białowieża-Piererow”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko prawej krawiędzi nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Przejście graniczne Białowieża-Piererow”
Położenie na mapie Europy
Mapa konturowa Europy, w centrum znajduje się punkt z opisem „Przejście graniczne Białowieża-Piererow”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, blisko lewej krawiędzi na dole znajduje się punkt z opisem „Przejście graniczne Białowieża-Piererow”
Położenie na mapie obwodu brzeskiego
Mapa konturowa obwodu brzeskiego, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Przejście graniczne Białowieża-Piererow”
Ziemia52°40′06,6″N 23°51′30,8″E/52,668500 23,858556
Multimedia w Wikimedia Commons
Przejście graniczne Białowieża-Piererow

Przejście graniczne Białowieża-Piererow – polsko-białoruskie drogowe przejście graniczne położone w województwie podlaskim, w powiecie hajnowskim, w gminie Białowieża.

Przejście graniczne Białowieża-Piererow początkowo zostało utworzone wyłącznie dla uproszczonego ruchu granicznego. Dopuszczony był ruch osobowy, na podstawie przepustek dla obywateli Polski i Białorusi[1]. Organy Straży Granicznej dokonywały odprawy granicznej i celnej[2]. Następnie 16 kwietnia 2005 r. dzięki umowie między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Białoruskiej[3] uruchomione zostało jako ogólnodostępne. Czynne przez cały rok w okresie od 1 kwietnia do 30 września w godz. 8.00–20.00 czasu polskiego, a od 1 października do 31 marca od 8.00-18.00[4]. Dopuszczony jest ruch osobowy pieszych i rowerowy, przy wykorzystaniu rowerów znajdujàcych się w osobistym posiadaniu, z wyłączeniem towarów[5] bez względu na obywatelstwo lub przynależność państwową osób przekraczających granicę[6] oraz mały ruch graniczny[7]. Przejście graniczne obsługuje Placówka Straży Granicznej w Białowieży[8]. Od 12 czerwca 2015 r. cudzoziemcy mogą przekraczać granicę Białorusi bez wiz, przy zachowaniu jednak pewnych formalności: wcześniejszej rejestracji na stronie internetowej, posiadania paszportu i ubezpieczenia[9].

Przejście zostało otwarte w obecności marszałka Sejmu Włodzimierza Cimoszewicza[10]. Budynek odpraw granicznych został pokryty szalówką drewnianą, a jego koszt pokryła Unia Europejska. Utworzenie tego przejścia granicznego znalazło się w zakresie prac Polsko-Białoruskiej Międzyrządowej Komisji Koordynacyjnej ds. Współpracy Transgranicznej. Szczegóły operacyjne uzgodniono podczas spotkania komisji w Kamieńcu w obwodzie brzeskim na Białorusi w grudniu 2003 r.[11]

W okresie istnienia Związku Radzieckiego od 24 stycznia 1986 r.[12] zaczął funkcjonować tu polsko-radziecki Punkt Uproszczonego Przekraczania Granicy Białowieża-Piererow. Przekraczanie granicy odbywało się na podstawie przepustek[13]. Organy Wojsk Ochrony Pogranicza wykonywały odprawę graniczną i celną[14].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ M.P. z 1994 r. nr 69, poz. 617
  2. ↑ Dz.U. z 1999 r. nr 73, poz. 819.
  3. ↑ M.P. z 2005 r. nr 76, poz. 1071
  4. ↑ M.P. z 2005 r. nr 76, poz. 1070
  5. ↑ M.P. z 2012 r. poz. 898
  6. ↑ M.P. z 2003 r. nr 37, poz. 518
  7. ↑ Dz.U. z 2010 r. nr 122, poz. 823.
  8. ↑ PSG w Białowieży.
  9. ↑ Александр Онищук: В Беловежскую пущу – без визы. npbp.brest.by, 2015-06-10. [dostęp 2015-06-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-14)]. (ros.).
  10. ↑ Pg Białowieża - Piererow otwarte. 2005-04-17. [dostęp 2012-08-31].
  11. ↑ Relacja ze spotkania.
  12. ↑ Dz.U. z 1986 r. nr 24, poz. 115.
  13. ↑ Dz.U. z 1986 r. nr 24, poz. 114.
  14. ↑ M.P. z 1988 r. nr 22, poz. 207