Rena Rolska

Rena Rolska

Rena Rolska (2008)
Imię i nazwisko	Regina Rollinger-Jonkajtys
Data i miejsce urodzenia	19 stycznia 1932 Warszawa
Data śmierci	27 sierpnia 2024
Gatunki	pop
Aktywność	1955–1981
Wydawnictwo	Polskie Nagrania „Muza”, Melodia U.S.A.
Odznaczenia

Rena Rolska, właśc. Regina Rollinger-Jonkajtys (ur. 19 stycznia 1932 w Warszawie, zm. 27 sierpnia 2024^[1]) – polska piosenkarka i aktorka estradowa.

Rena Rolska zadebiutowała w 1955 roku, podczas koncertu audycji radiowej „Zgaduj zgadula”, w Hali Gwardii w Warszawie jako solistka Orkiestry Tanecznej Polskiego Radia pod dyrekcją Jana Cajmera^[2].

W latach 1956–1960 występowała w kabarecie architektów Pineska. W 1961 roku Piosenka prawdę Ci powie (Marek Sart – Kazimierz Kord) w jej wykonaniu otrzymała I nagrodę w konkursie na polską piosenkę. Ten sam utwór śpiewała również podczas Międzynarodowego Festiwalu Piosenki Sopot 1961, gdzie otrzymała wyróżnienie. Podczas I Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu (1963) została także wyróżniona w kategorii wykonawców. Od tej chwili występowała wiele razy na festiwalach w Opolu – w koncertach Mikrofon i ekran lub w Premierach Opola. Wyjeżdżała ponadto wielokrotnie z własnymi recitalami do Związku Radzieckiego i brała udział w koncertach galowych polskiej estrady. Występowała w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Belgii, Austrii, Mongolii, państwach tzw. demokracji ludowej.

Występowała również w kabarecie Dreszczowiec z Marianem Jonkajtysem, R. Polakiem, Wojciechem Młynarskim, w telewizji (recitale) i w audycji radiowej Podwieczorek przy mikrofonie, gdzie odtwarzała postać uczennicy w scenkach Rolska do tablicy (Zenona Wiktorczyka, J. Baranowskiego, R. Sadowskiego). W latach 1971–1978 występowała w Teatrze Syrena w Warszawie. Swój ostatni występ dała w Sali kongresowej w Warszawie w 1981, po czym zakończyła karierę na estradzie. Następnie zajęła się metaloplastyką i inkrustacją w drewnie^[3]. Od 2004 do 2010 pełniła funkcję przewodniczącej warszawskiego Koła Artystów Estrady^[4].

Dwukrotnie otrzymała Złoty Mikrofon, nagrodę Polsko-Amerykańskiej Agencji Artystycznej i zaproszenie do USA od impresario Henryka Michalskiego.

Dwukrotnie zamężna. Jej pierwsze zawarte w 1953 roku małżeństwo zakończyło się rozwodem. Jej drugim mężem od 1965 był aktor Marian Jonkajtys, z którym miała syna Grzegorza (ur. 1972)^[3].

• Sam pośród miasta (1965)

• Bal u Zizi (muz. K. Wieczorek, sł. Zbigniew Stawecki, 1965)
• Błękitna laguna (muz. Romuald Żyliński, sł. Igor Sikirycki, 1958)
• Deszcz (muz. Władysław Szpilman, sł. Konstanty Ildefons Gałczyński, 1961)
• Dobre były czasy przyjacielu (romans, sł. Adam Kreczmar, 1971)
• Dwudziestu trzech (muz. Ryszard Sielicki, sł. Andrzej Bianusz, 1967)
• Dziś jest kto inny (muz. Stefan Rembowski, sł. Andrzej Bianusz, 1964)
• Ej, Piotr (muz. Ryszard Sielicki, sł. Andrzej Bianusz, 1965)
• Esteta (muz. Jerzy Derfel, sł. Marian Jonkajtys, 1967)
• Gdy w ogrodzie botanicznym (muz. Artur Gold, sł. Andrzej Włast – przedwoj., 1959)
• Gość z zaświatów (muz. Janusz Bogacki, sł. Maciej Zembaty, 1967)
• Jesienna rozłąka (muz. Jerzy Gert, sł. Bronisław Brok, 1961)
• Jeszcze poczekajmy (muz. Jerzy Wasowski, sł. Bronisław Brok, 1961)
• Most ze światła (muz. Marek Sart, sł. Tadeusz Śliwiak, 1970)
• Na Francuskiej (muz. R. Sielicki, sł. B. Choiński i J. Gałkowski, 1960)
• Na szczęście (muz. Romuald Żyliński, sł. Edward Fiszer, 1965)
• Nasza miłość ma kolor jesieni (muz. Edward Czerny, sł. Andrzej Tylczyński, Zbigniew Zapert, 1961)
• Nie oczekuję dziś nikogo (muz. W. Derwid – pseudonim Witolda Lutosławskiego, sł. Zbigniew Kaszkur, Zbigniew Zapert, 1959)
• Nie wolno mi (muz. Nicola Salerno, sł. N. Pilchowska, 1964)
• Niech pan mnie weźmie (muz. i sł. Zdzisław Gozdawa i Wacław Stępień, 1972; ... ze sobą do domu)
• Nieśmiały pierwszy śnieg (muz. Wiesław Machan, sł. Janusz Odrowąż, 1960)
• Oczy czarne (muz. ludowa rosyjska, sł. Ryszard Marek Groński, 1971)
• Oddaj mi każdy dzień (muz. Władysław Szpilman, sł. Kazimierz Winkler, 1960)
• Pewien uśmiech (muz. Ryszard Sielicki, sł. Janusz Odrowąż, 1957)
• Piosenka prawdę ci powie (muz. Marek Sart, sł. Karol Kord, 1961) – 1. nagroda na Konkursie Piosenki Polskiej w 1961
• Pocałuj mnie choć jeden raz (muz. Romuald Żyliński, sł. Roman Sadowski, 1964)
• Rausz (muz. V. Villoldo, sł. Zbigniew Stawecki, 1965)
• Rozejdźmy się w przyjaźni (muz. Stefan Musiałowski, sł. Irena Grygolunas, 1958)
• Serce na śniegu (muz. Arno Babadżanian, polskie słowa Zbigniew Stawecki)
• Sam mi mówiłeś (muz. Jerzy Petersburski, sł. Marian Hemar – przedwoj., 1959)
• Samotne oczekiwanie (muz. Marian Radzik, sł. Bolesław Żabko-Potopowicz, 1963)
• To niby takie proste (muz. Wiktor Kolankowski, sł. Włodzimierz Patuszyński, 1960)
• Trzy listy (muz. Leon Boruński, sł. Jerzy Jurandot – przedwoj., 1959)
• W taki dzień (muz. Jerzy Geisler, sł. Antoni Kamiński, 1962)
• Właśnie dlatego (muz. Marek Sart, sł. Andrzej Tylczyński, 1965)
• Wszystko co mam (muz. Adam Markiewicz i Stefan Rembowski, sł. Krystyna Wolińska, 1961)
• Za ostatnich rubli pięć (muz. M. Makarow, sł. Marian Jonkajtys, 1971)
• Zapomnij o mnie (muz. Henryk Wars, sł. Andrzej Włast – przedwoj., 1965)
• Zatańczmy tango (muz. Henryk Wars, sł. Andrzej Włast, przedwojenna) – śpiewała od 1965
• Zawsze będzie czegoś ci brak (muz. Jan Markowski, sł. W. Stępień, O. Ozierowski – przedwoj., 1959)
• Złoty pierścionek (muz. Jerzy Wasowski, sł. Roman Sadowski) – śpiewała od 1959

• Złoty Krzyż Zasługi (1979)^[5]
• Brązowy (2005), Srebrny (2015) i Złoty (2022) Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”^[6]

• Rena Rolska. bibliotekapiosenki.pl. [dostęp 2012-02-15]. (pol.).
• Rena Rolska. discogs.com. [dostęp 2012-02-15]. (ang.).
• Rena Rolska w bazie filmpolski.pl