Sigiswult

Flavius Sigisvultus (Sigiswult, Sigisvult, w literaturze anglosaskiej Sigisvult the Goth) - za panowania Walentyniana III rzymski komes (namiestnik) Afryki i generał pochodzenia gockiego.

Młodość i początki kariery wojskowej Sigiswulta nie są znane. W źródłach pojawia się on dopiero w latach 20. V w. już jako oficer rzymski^[1]. W 428 roku przybył do Afryki wraz gockim kontyngentem wojsk, by walczyć ze złożonym z urzędu dotychczasowym namiestnikiem Afryki, zbuntowanym Bonifacjuszem. Z zamieszania, które to spowodowało, prawdopodobnie skorzystali Wandalowie, którzy w tym samym czasie przedostali się na ziemie afrykańskie z Hiszpanii. Wydarzenie to doprowadziło do zawarcia porozumienia pomiędzy Bonifacjuszem a Sigiswultem skierowanego przeciw Wandalom^[2].

Pierwsza połowa lat 30. nie przynosi żadnych konkretnych informacji na temat życia i działalności Sigiswulta. W 437 pełnił funkcję konsula wraz z Aecjuszem Flawiuszem^[3]. W latach 440-448 jako magister utriusque militiae (choć formalnie pozostawał pod rozkazami Aecjusza) dowodził obroną południowej Italii przed Wandalami, nie miał jednak możliwości wykazać się w walce ze względu na ostrożną politykę Gejzeryka, który ograniczył się wówczas jedynie do chwilowego zajęcia Sycylii^[4]. Dokładna data śmierci Sigiswulta nie jest znana^[5].

Imię Sigiswult jest pochodzenia germańskiego, zapisywane też w formach Sigisvult, Segisvultus albo Sigisvuldus.

• Andrzej Dziubiński, Historia Maroka, Wrocław 1983, s.29, ISBN 83-04-01304-5.
• JerzyJ. Strzelczyk JerzyJ., Wandalowie i ich afrykańskie państwo, Warszawa: PIW, 2005, ISBN 83-06-02964-X, OCLC 69464325 . Brak numerów stron w książce
• J.B. Bury, History of the Later Roman Empire from the Death of Theodosius I to the Death of Justinian; § 2. Invasion of Africa by the Vandals (A.D. 429‑435), 1923, p. 245, (ang.).
• Marek Wilczyński: Germanie w służbie zachodniorzymskiej w V w. n.e.. Kraków: Wydawnictwo Naukowe Akademii Pedagogicznej, 2001. ISBN 83-7271-059-7. [dostęp 2019-07-23].