Spirit of Eden
Wykonawca albumu studyjnego | ||||
Talk Talk | ||||
Wydany | 16 września 1988 | |||
---|---|---|---|---|
Nagrywany | 1987–1988 | |||
Gatunek | Post-rock, Art rock, New age, jazz-rock, chamber jazz, jazz | |||
Długość | 41:30 | |||
Wydawnictwo | EMI-Manhattan Records (USA), Parlophone (Europa)[1] | |||
Producent | Tim Friese-Greene[1] | |||
Oceny | ||||
Album po albumie | ||||
|
Spirit of Eden – czwarty album studyjny brytyjskiego zespołu Talk Talk, wydany 16 września 1988. To pierwsze wydawnictwo, na którym grupa odeszła zupełnie w kierunku kameralnego, uduchowionego post-rocka[9] – poprzednie nagrania grupy bliższe były synthpopowi i nowej fali. Talk Talk uznawani są za pionierów gatunku, a Spirit of Eden – za pierwszą jego płytę[10]. Bogaty, improwizacyjny styl płyty łączy w sobie elementy eksperymentalnego rocka, jazzu, ambientu i muzyki klasycznej. Tematyka skupia się wokół miłości, duchowości (Hollis określał je jednak nie jako religijne, ale raczej humanitarne); teksty są tajemnicze, wręcz poetyckie.
Okoliczności powstania i nagrania
Chociaż od początku istnienia grupy lider Mark Hollis deklarował zainteresowanie klasycznymi i jazzowymi muzykami (Miles Davis, John Coltrane, Béla Bartók czy Claude Debussy), to pierwsze dwa albumy (The Party’s Over z 1982 i It’s My Life z 1984) brzmiały bardziej komercyjnie. Ich nagranie Hollis wyjaśnił potrzebą sukcesu wśród publiczności, jak i mniejszą ceną syntezatorów. Zarobione pieniądze pozwoliły na nagranie The Colour of Spring (1986), utrzymanego głównie w stylistyce baroque pop (choć utwory takie, jak „April 5th” czy „Chameleon Day” zdradzały zainteresowanie minimalizmem; w tym kierunku zespół poszedł na Spirit of Eden). Ze względu na sukces grupy wydawnictwo Parlophone (część EMI) pozwoliło nagrywać grupie album bez ograniczeń budżetowych. Proces rejestracji trwał ponad rok, a inżynier Phill Brown wspomina o „nagrywaniu każdej zmiany i godzinach prób nagrywania każdej ścieżki”. Płytę nagrywano często w ciemności albo przy świecach w celu uzyskania specyficznej atmosfery i skoncentrowania na muzyce. W związku ze wstępnym odrzuceniem płyty przez EMI, która stwierdziła, że płyta nie ma szans na komercyjny sukces, zespół zdecydował się na opuszczenie jej stajni i po sądowym uwolnieniu się od kontraktu, przeszedł pod skrzydła Polydor. Kosztowało to jednak grupę dużo czasu, a także podpisanie kontraktu z Polydor na 2 następne płyty (Laughing Stock z 1991 i solowego albumu lidera pt. Mark Hollis z 1998).
Promocja i wydanie
Zespół nie planował wydać z płyty żadnych singli, jednak EMI wydało skróconą wersję utworu „I Believe in You” (nie dostał się nawet do Top 75 UK Singles Chart). Do utworu nagrano teledysk, w którym Mark Hollis siedzi na krześle i gra na gitarze, śpiewając – lider nie był z niego zadowolony. Album został uznany za tragedię dla marketingowców, gdyż był zwartą, kameralną całością, z której trudno wyłonić singiel. Dodatkowo zespół odmówił wykonywania dzieła na żywo czy trasy koncertowej. Płyta mimo wszystko znalazła się na 19. miejscu UK Albums Chart i trafiła do notowania na 5 tygodni. Wydanie płyty także było nietypowe – okładka prezentowała drzewo z przyczepionymi doń muszelkami i zwierzątkami morskimi, a wkładka zawierała ręcznie pisane teksty.
Lista utworów
Wszystkie utwory napisali Mark Hollis i Tim Friese-Greene.
- „The Rainbow” – 8:05
- „Eden” – 7:37
- „Desire” – 7:08
- „Inheritance” – 5:19
- „I Believe In You” – 6:08
- „Wealth” – 6:35
Pierwsze europejskie wydania liczą „The Rainbow”, „Eden” i „Desire” jako jeden utwór; wersja amerykańska nie, choć między utworami nie ma słyszalnej przerwy. Prawdopodobnie z przyczyn technicznych następuje ok. 30-sekundowa przerwa między „Desire” a „Inheritance”.
Personel
- Mark Hollis – śpiew, fortepian, organy, gitara
- Lee Harris – perkusja
- Paul Webb – elektryczna gitara basowa
- Dodatkowy personel
- Tim Friese-Greene – fisharmonia, fortepian, organy, gitara
- Martin Ditcham – perkusja
- Robbie McIntosh – dobro, gitara dwunastostrunowa
- Mark Feltham – harmonia
- Simon Edwards – meksykański bass
- Danny Thompson – kontrabas
- Henry Lowther – trąbka
- Nigel Kennedy – skrzypce
- Hugh Davies – shozygs
- Andrew Stowell – fagot
- Michael Jeans – obój
- Andrew Marriner – klarnet
- Christopher Hooker – rożek angielski
- Chór Chelmsford Cathedral
- Produkcja
- Phill Brown – inżynier dźwięku
- Tim Friese-Greene – producent muzyczny
- James Marsh – okładka
Przypisy
- ↑ a b Talk Talk – Spirit Of Eden. Discogs. [dostęp 2024-01-08]. (ang.).
- ↑ Talk Talk – Spirit of Eden. Album of the Year. [dostęp 2024-01-08]. (ang.).
- ↑ JasonJ. Ankeny JasonJ., Spirit of Eden - Talk Talk [online], AllMusic [dostęp 2017-11-20] (ang.).
- ↑ ChrisCh. Nettleton ChrisCh., Talk Talk - Spirit Of Eden [online], Drowned in Sound [dostęp 2024-01-08] .
- ↑ Michael Schuh: Talk Talk – Spirit Of Eden. laut.de. [dostęp 2024-01-08]. (niem.).
- ↑ Jeremy D. Larson: Spirit of Eden: Talk Talk. Pitchfork. [dostęp 2024-01-08]. (ang.).
- ↑ Review NEW ALBUMS (TALK TALK Spirit Of Eden). Q. [dostęp 2024-01-08]. (ang.).
- ↑ Charles Ubaghs: Talk Talk – Spirit Of Eden. Tiny Mix Tapes. [dostęp 2024-01-08]. (ang.).
- ↑ Spirit of Eden by Talk Talk - RYM/Sonemic. [dostęp 2023-04-23].
- ↑ Post-Rock Music Genre Overview | AllMusic [online], allmusic.com [dostęp 2017-11-20] (ang.).