THAICOM-3
Indeks COSPAR | 1997-016A[1] |
---|---|
Indeks NORAD | 24768[1] |
Państwo | Tajlandia |
Zaangażowani | Thaicom, Shin Satellite, ministerstwo informatyzacji i łączności |
Model satelity | Spacebus 3000A |
Rakieta nośna | Ariane 44LP H10-3 |
Miejsce startu | Gujańskie Centrum Kosmiczne, Gujana Francuska |
Orbita (docelowa, początkowa) | |
Perygeum | 35803 km[1] |
Apogeum | 35770 km[1] |
Okres obiegu | 1436,10 min[1] |
Nachylenie | 0,10°[1] |
Czas trwania | |
Początek misji | 16 kwietnia 1997 23:08[1] UTC |
Koniec misji | 2 października 2006 |
Wymiary | |
Wymiary | 3,25 m × 2,26 m × 3,48 m (26,27 m po rozłożeniu paneli ogniw słonecznych)[2] |
Masa całkowita | (startowa) 2652; (na początku/końcu misji) 1560 / 1160 kg |
THAICOM-3 – nieaktywny tajlandzki geostacjonarny satelita telekomunikacyjny, pracujący na pozycji orbitalnej 78,5°E, świadczący głównie usługi Direct To Home. Wyłączony w 2006 roku i zastąpiony satelitą THAICOM-5, który już wtedy znajdował się na orbicie. Planowo miał pracować 14 lat. Wyniesiony razem z satelitą BSat 1A.
Usterka
Shin Satellite, operator satelity, poinformował 7 lutego 2003, że statek doświadczył "anomalii w układzie zasilania". Spowodowała ona przerwę dostępie do usług. Winą obarczono usterkę elektryczną w mechanizmie kontroli położenia paneli ogniw słonecznych. Niewykluczone, że tej samej natury (awaria silnika po 6 latach pracy), co usterka jaka miała miejsce w satelicie Eutelsat W5, opartego na tej samej platformie.[3]
11 września 2014 satelita doświadczył zaniku zasilania trwającego przynajmniej 12 godzin. Gazeta The Nation mówiła nawet o utracie położenia przez satelitę i wejścia w tryb bezpieczny. Operator podał, że zdecydował się wyłączyć tymczasowo satelitę, aby naładować jego akumulatory.[3]
Po przemieszczeniu na nową pozycję orbitalną, 50,5°E[a], w 2006 roku, doświadczył kolejnego zaniku zasilania, który uniemożliwiał dalszą pracę (działały 4 z 14 transponderów pasma Ku). W związku z tym 1 października 2006 roku o 20:37 UTC satelita został umieszczony na orbicie cmentarnej i wyłączony na stałe następnego dnia.[3]
Wobec usterki, operator usterki zażądał od ubezpieczyciela, brytyjskiej firmy International Space Broker, wypłaty odszkodowania w wysokości 35 milionów dolarów amerykańskich (USD)[4]. Ostatecznie wypłacono jej 33 mln USD[5].
Budowa i działanie
Zbudowany przez Alcatel Alenia Space na platformie Spacebus 3000A, na podstawie kontraktu wartego 200 mln. USD przyznanego w styczniu 1995. Było to pierwsze takie zlecenie dla firmy europejskiej z runku Azji Południowo-Wschodniej.[6]
Statek pozostawał własnością rządową – przekazany ministerstwu informatyzacji, łączności i technologii 20 października[7].
Stabilizowany trójosiowo. Energii dostarczały dwa panele ogniw słonecznych o mocy 5,3 kW.
Przenosił 13[b] transponderów pasma C (obejmujące zasięgiem Azję, Europę, Australię i Afrykę) i 14 pasma Ku (obejmujących Półwysep Indyjski i Indochiński)
Uwagi
Przypisy
- ↑ a b c d e f g Mark Wade: Thaicom. Encyclopedia Astronautica. [dostęp 2014-01-08]. (ang.).
- ↑ Thaicom 3. Weebau. [dostęp 2014-01-08]. (ang.).
- ↑ a b c Thaicom 3. Satellite News Digest, 2008-09-13. [dostęp 2014-01-08]. (ang.).
- ↑ THAICOM-3 INSURANCE: ShinSat makes $35m damage claim. The Nation. [dostęp 2014-01-08]. (ang.).
- ↑ Peter de Selding: Shin Satellite To File ANother Claim on Thaicom 3. Space News, 2006-11-21. [dostęp 2014-01-08]. (ang.).
- ↑ Aerospatiale wins Thaicom 3 deal. Flight Global, 1995-01-11. [dostęp 2014-01-08]. (ang.).
- ↑ Thaicom satellite project. Thaicom. s. 3. [dostęp 2014-01-08]. (ang.).
Bibliografia
- Gunter Krebs: Thaicom 3, 5. Gunter's Space Page. [dostęp 2014-01-08]. (ang.).
- Thaicom 3. Thaicom. [dostęp 2014-01-08]. (ang.).
Linki zewnętrzne
- Sannet. page.sannet.ne.jp. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-08)]. - spis kanałów TV dostępnych poprzez THAICOM-2/3 (ang.)
- BJPACE - spis kanałów TV dostępnych poprzez THAICOM-3 (ang.)