Tachikawa Ki-55
Tachikawa Ki-55 | |||
Dane podstawowe | |||
Państwo | Japonia | ||
---|---|---|---|
Producent | Tachikawa Aircraft Company Limited | ||
Typ | samolot szkolno-treningowy | ||
Konstrukcja | dolnopłat o konstrukcji metalowej | ||
Załoga | 2 | ||
Historia | |||
Data oblotu | wrzesień 1939 | ||
Lata produkcji | 1939–1943 | ||
Wycofanie ze służby | 1945 (Japonia) | ||
Liczba egz. | 1389 | ||
Dane techniczne | |||
Napęd | silnik gwiazdowy Hitachi Ha-13a | ||
Moc | 510 KM | ||
Wymiary | |||
Rozpiętość | 11,80 m | ||
Długość | 8,00 m | ||
Wysokość | 3,64 m | ||
Powierzchnia nośna | 20,0 m² | ||
Masa | |||
Własna | 1292 kg | ||
Startowa | 1721 kg | ||
Osiągi | |||
Prędkość maks. | 349 km/h | ||
Prędkość przelotowa | 235 km/h | ||
Pułap praktyczny | 8200 m | ||
Dane operacyjne | |||
Uzbrojenie | |||
1 x karabin maszynowy 7,7 mm | |||
Użytkownicy | |||
Cesarska Armia Japonii, Tajskie Siły Lotnicze, Indonezyjskie Siły Powietrzne, Siły Powietrzne Republiki Chińskiej, Siły Powietrzne Republiki Korei | |||
|
Tachikawa Ki-55 – japoński samolot szkolenia zaawansowanego z okresu II wojny światowej. Ki-55 nie był konstrukcją oryginalną, ale jedynie nieco zmodyfikowanym samolotem towarzyszącym Tachikawa Ki-36. Pod koniec wojny używany był także do ataków samobójczych. W czasie wojny nosił amerykańskie oznaczenie kodowe Ida.
Tło historyczne
W 1938 na służbę w wojskach lotniczych Cesarskiej Japońskiej Armii wszedł samolot towarzyszący Tachikawa Ki-36[1]. Znakomite właściwości pilotażowe i dobre osiągi tego samolotu sprawiały, że był on dobrym kandydatem na samolot szkolenia zaawansowanego[2]. Adaptacja Ki-36 do roli samolotu szkoleniowego była bardzo prosta, usunięto z niego tylko całe niepotrzebne do celów szkoleniowych wyposażenie, z dołu kadłuba usunięto okienka obserwacyjne, zdjęto także owiewki niechowanego podwozia oraz usunięto tylny karabin maszynowy obserwatora[2].
Opis konstrukcji
Tachikawa Ki-55 był jednosilnikowym, dwuosobowym dolnopłatem używanym do szkolenia zaawansowanego[3]. Konstrukcja samolotu była metalowa, kryta płótnem i blachą metalową[3]. Załoga, uczeń i instruktor, siedziała z zamkniętej kabinie w układzie tandem[3].
Samolot był napędzany 9-cylindrowym, chłodzonym powietrzem silnikiem gwiazdowym typu Hitachi Ha-13a o mocy 510 KM przy starcie (470 KM na wysokości 1700 m) z dwupłatowym, drewnianym śmigłem[3].
Samolot mierzył 8 metrów długości i 3,64 metrów wysokości, rozpiętość skrzydeł wynosiła 11,8 metrów, a ich powierzchnia 20 metrów kwadratowych[3]. Masa własna samolotu wynosiła 1292 kg, masa startowa wynosiła 1721 kg[3].
Prędkość maksymalna wynosiła 349 km/h na wysokości 2200 metrów, a prędkość przelotowa 235 km/h[3]. Pułap operacyjny wynosił 8200 metrów, a zasięg do 1060 kilometrów[3].
Uzbrojenie stanowił pojedynczy karabin maszynowy Typ 89 kalibru 7,7 mm umieszczony w owiewce silnika[3].
Historia
Prototyp samolotu został ukończony we wrześniu 1939[4]. Łącznie z prototypem wyprodukowano 1389 samolotów tego typu, z czego 1078 w zakładach Tachikawa Hikoki i 501 w zakładach Kawasaki Kokuki[4]:
- 1077 egzemplarzy w fabryce Tachikawa, październik 1939 - kwiecień 1943 i listopad 1943 - grudzień 1943,
- 251 egzemplarzy w fabryce Kawasaki w Gifu, luty 1941 - marzec 1943,
- 60 egzemplarzy w fabryce Kawasaki w Akashi, wrzesień 1941 - listopad 1942.
Tachikawa Ki-55 używane były jako samoloty szkolenia zaawansowanego zarówno w szkołach lotniczych Armii, jak i cywilnych szkolących pilotów Armii[2]. W ramach normalnego szkolenia większość pilotów Armii otrzymywało skrzydełka pilota po udanym locie solowym na Ki-55[2]. Samoloty używane były też jako samoloty szkoleniowe przez siły lotnicze marionetkowych państw azjatyckich pozostających pod wpływami japońskimi[2]. W czasie wojny zarówno Ki-36, jak i Ki-55 nosiły amerykańskie oznaczenie kodowe Ida[3].
Po zakończeniu wojny zdobyczne Ki-55 używane były przez lotnictwo Chińskiej Republiki Ludowej[5].
Użycie bojowe
Pod koniec wojny Ki-55 używane były do ataków samobójczych przez jednostki kamikaze[3][6]. Do tej roli były uzbrajane w 250- lub 500-kilogramową bombę przenoszoną wewnątrz kadłuba[3].
Po zakończeniu wojny trzy porzucone na Jawie maszyny tego typu używane były przez Indonezyjczyków przeciwko Holendrom w czasie rewolucji indonezyjskiej[2].
Przypisy
- ↑ René J. Francillon: Japanese Aircraft of the Pacific War. s. 250.
- ↑ a b c d e f René J. Francillon: Japanese Aircraft of the Pacific War. s. 252.
- ↑ a b c d e f g h i j k l René J. Francillon: Japanese Aircraft of the Pacific War. s. 253.
- ↑ a b René J. Francillon: Japanese Aircraft of the Pacific War. s. 254.
- ↑ Xiaoming Zhang: Red Wings over the Yalu. s. 26.
- ↑ Robin L. Rielly: Kamikazes, Corsairs And Picket Ships. s. 359.
Bibliografia
- René J. Francillon: Japanese Aircraft of the Pacific War. Londyn: Putnam, 1979. ISBN 0-370-30251-6.
- Robin L. Rielly: Kamikazes, Corsairs And Picket Ships : Okinawa 194. Havertown, Pa. ; Newbury: Casemate, 2008. ISBN 978-1-935149-41-5.
- Xiaoming Zhang: Red Wings over the Yalu: China, the Soviet Union, and the Air Way in Korea (Texas Am University Military History). Texas AM University Press. ISBN 978-1-58544-340-6.
- p
- d
- e
Samoloty myśliwskie | |
---|---|
Samoloty bombowe | |
Samoloty rozpoznawcze i łącznikowe | |
Samoloty transportowe | |
Samoloty szkolno-treningowe | |
Samoloty kamikaze | |
Szybowce | |
Konstrukcje prototypowe i doświadczalne | |
Inne |