Tadeusz Bieniasz

Tadeusz Bieniasz
Ilustracja
pułkownik dyplomowany pułkownik dyplomowany
Data urodzenia

4 października 1923

Data śmierci

22 marca 2008

Przebieg służby
Lata służby

1944–1987

Siły zbrojne

ludowe Wojsko Polskie

Jednostki

4 Pomorska Dywizja Piechoty
3 Pomorska Dywizja Piechoty
6 Pomorska Dywizja Piechoty
9 Drezdeńska Dywizja Piechoty

Stanowiska

zastępca szefa Zarządu Szkolnictwa Wojskowego MON

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa
Walki o Pragę
Bitwa o Kołobrzeg
Forsowanie Odry

Późniejsza praca

dyrektor Departamentu Spraw Obronnych Ministerstwa Oświaty i Wychowania

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal 10-lecia Polski Ludowej Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal 40-lecia Polski Ludowej Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Medal Komisji Edukacji Narodowej
Multimedia w Wikimedia Commons
Grób Tadeusza i Janiny Bieniaszów

Tadeusz Bieniasz (ur. 4 października 1923[1], zm. 22 marca 2008) – pułkownik dyplomowany Wojska Polskiego, uczestnik II wojny światowej w szeregach 1 Armii Wojska Polskiego.

Życiorys

W czasie II wojny światowej był żołnierzem 10 pułku piechoty 4 Pomorskiej Dywizji Piechoty im. Jana Kilińskiego. Brał udział w walkach o Pragę, był ranny w walkach o Kołobrzeg, uczestniczył w forsowaniu Odry. Po zakończeniu działań wojennych skierowany do 3 Frontowej Oficerskiej Szkoły Piechoty, po jej ukończeniu służbę pełnił w 3 Dywizji Piechoty, 6 Pomorskiej Dywizji Piechoty oraz 9 Drezdeńskiej Dywizji Piechoty. Następnie został skierowany do Głównego Zarządu Szkolenia Bojowego. Ukończył Akademię Sztabu Generalnego WP i kurs podyplomowy. W 1976 r. ze stanowiska zastępcy szefa Zarządu Szkolnictwa Wojskowego MON, został przeniesiony do Ministerstwa Oświaty i Wychowania na stanowisko dyrektora Departamentu Szkolenia Obronnego, z którego po 43 latach służby odszedł w stan spoczynku w 1987 roku. Członek PPR i PZPR.

Był autorem publikacji z zakresu obronności w systemie szkolnym. W cywilu podjął pracę w Wydawnictwach Szkolnych i Pedagogicznych. Działał społecznie w Kole nr 5 Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych w Warszawie oraz w Klubie Kombatantów 4 DP i w Zarządzie Głównym Ligi Obrony Kraju.

10 października 1978 Minister Obrony Narodowej wyróżnił go wpisem do „Honorowej Księgi Czynów Żołnierskich”[2].

Żonaty z Janiną Eugenią Bieniasz (1928-1994). Pochowany 31 marca 2008 r. na Wojskowych Powązkach w Warszawie (kwatera G-2-24)[3].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Wyszukiwarka cmentarna – warszawskie cmentarze
  2. ↑ Rozkaz Nr 23/MON Ministra Obrony Narodowej z 10 października 1978 w sprawie wyróżnienia wpisem do „Honorowej Księgi Czynów Żołnierskich” w: Dziennik Rozkazów MON z 1978 r., Nr 11, poz. 55.
  3. ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze

Bibliografia

  • Nekrologi "Gazeta Wyborcza" 29-30 marca 2008 r.
  • Głos Weterana i Rezerwisty, nr 5 (maj) 2008, str. 28-29
  • Wojsko Ludowe, 1978, nr 12
  • "Problemy obronności w systemie szkolnym", Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa, 1978
  • "Przysposobienie obronne. Zeszyt ćwiczeń dla szkół ponadpodstawowych", Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa, 1997, ISBN 83-02-05499-2