Władysław Polakowski
 | |
 kapitan piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 2 czerwca 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1914–1921 i 1939-1940 |
| Siły zbrojne |
|
| Formacja |
|
| Jednostki | 5 pułk piechoty LP |
| Stanowiska | dowódca kompanii |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
  | |
Władysław Polakowski (ur. 2 czerwca 1893 w Drohobyczu, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Urodził się w rodzinie Stanisława i Pauliny z Mrozów[1][2]. W 1908, jako uczeń V klasy gimnazjum, wstąpił do Związku Walki Czynnej[3]. W 1912 ukończył VIII klasę w C. K. Gimnazjum im. Franciszka Józefa w Drohobyczu bez zdania matury[4]. W 1912 został organizatorem i komendantem Polskiej Drużyny Strzeleckiej[3]. W tym samym roku rozpoczął studia w Akademii Rolniczej w Dublanach. W lipcu 1914, w szeregach drużyny strzeleckiej, pomaszerował z Dublan do Lwowa, gdzie wstąpił do Legionu Wschodniego[3]. Po rozwiązaniu Legionu został aresztowany i wcielony do cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej[3]. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 sierpnia 1916. Jego oddziałem macierzystym był Pułk Strzelców Nr 21[5].
Od stycznia 1917 w Legionach Polskich[1], gdzie dowodził kompanią w 5 pułku piechoty LP, a następnie dowódca 1 i 6 kompanii w 4 pułku piechoty LP. Po kryzysie przysięgowym został odwołany z Legionów i wysłany na front włoski[3]. Od 1918 dowodził POW w Drohobyczu. Od listopada 1918 w szeregach odrodzonego Wojska Polskiego, został przydzielony do 5 pułku piechoty z którym walczył podczas wojny polsko-ukraińskiej. Za udział w odsieczy Lwowa został odznaczony Orderem Virtuti Militari[1]. Od 25 listopada 1918 w 2 pułku strzelców lwowskich. 7 lipca 1919 został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika ze starszeństwem od dnia 1 listopada 1918 i zaliczony do I Rezerwy armii[6]. 15 sierpnia tego roku został przeniesiony do 4 pułku piechoty, z którym walczył podczas wojny polsko-bolszewickiej[1]. Od czerwca 1920 w składzie 11 pułku piechoty, a następnie w 26 pułku piechoty[1].
Od 6 czerwca 1923 został przeniesiony do rezerwy[1]. Ćwiczenia rezerwy odbywał w 70 i 71 pułku piechoty. W 1934 pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Toruń. Posiadał wówczas przydział w rezerwie do 63 pułku piechoty w Toruniu[7]. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 34. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty[8].
W 1923 ukończył studia na Wydziale Rolniczo-Leśnym Politechniki Lwowskiej[1] i otrzymał dyplom Inżyniera agronoma. Następnie pracował jako urzędnik państwowy w Toruniu, następnie w Urzędzie Wojewódzkim w Poznaniu, Łodzi i Kielcach[1]. Zamieszkał w Toruniu, gdzie pracował jako inspektor organizacji gospodarstwa.
W kampanii wrześniowej został zmobilizowany, walczył na froncie. Wzięty do niewoli przez Sowietów, osadzony w Kozielsku. Został zamordowany wiosną 1940 w lesie katyńskim. Figuruje na liście wywózkowej 032/1 z 14 kwietnia 1940, poz. 37.
Władysław Polakowski był żonaty, miał synów Witolda (ur. 1928) i Zbigniewa (ur. 1930)[1].
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[9]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia
Zobacz też
- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Katyniu
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k Polak (red.) 1993 ↓, s. 168.
- ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 496.
- ↑ a b c d e Sitkiewicz 1991 ↓, s. 375.
- ↑ Sprawozdanie 1912 ↓, s. 92, 94.
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 115, 298.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 78 z 19 lipca 1919 roku, s. 1764.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 17, 524.
- ↑ Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 606, autorzy zaznaczyli, że na stopień porucznika był mianowany pod nazwiskiem „Maliszewski”.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
Bibliografia
- Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum im. Franciszka Józefa w Drohobyczu za rok szkolny 1912. Drohobycz: 1912.
- Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Banaszek Kazimierz; Roman Wanda Krystyna; Sawicki Zdzisław: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów Kozielskiego Obozu NKWD rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
- Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Teresa Sitkiewicz. Pro memoria. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 1 (35), 1991. Warszawa: Wojskowy Instytut Historyczny.
