Wargacz kniazik
| Labrus bergylta[1] | |||||
| Ascanius, 1767 | |||||
 | |||||
| Systematyka | |||||
| Domena | eukarionty | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Królestwo | zwierzęta | ||||
| Typ | strunowce | ||||
| Podtyp | kręgowce | ||||
| Gromada | promieniopłetwe | ||||
| Rząd | okoniokształtne | ||||
| Podrząd | wargaczowce | ||||
| Rodzina | wargaczowate | ||||
| Rodzaj | Labrus | ||||
| Gatunek | wargacz kniazik | ||||
| |||||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |||||
 najmniejszej troski | |||||
| |||||
| |||||
Wargacz kniazik (Labrus bergylta) – gatunek ryby z rodziny wargaczowatych (Labridae).
Występowanie
Występuje w północnym Atlantyku od Norwegii i północnej Szkocji do wybrzeży zachodniej Afryki, także wokół Azorów, Madery i Wysp Kanaryjskich. Bardzo rzadko także w zachodniej części Morza Śródziemnego.
Ryba żyjąca nad dnem żwirowatym i skalistym obficie porośniętym glonami, na głębokości do 50 m, choć zazwyczaj tylko od 5 do 20 m.
Ryba żyjąca samotnie, aktywna jedynie w dzień, noc spędza w pieczarach i rozpadlinach skalnych. Młode ryby można spotkać na płytkich wodach przybrzeżnych, a nawet w okresowych kałużach pozostałych po odpływie w szczelinach skalnych.
Opis
Dorasta maksymalnie do 60 cm. Ciało długie, krępe o dużej głowie i długim pysku. Szczęki daleko wysuwalne, na każdej z nich uzębienie w postaci rzędu silnych stożkowatych zębów, kość podniebienia bezzębna, natomiast dolna kości gardłowe zrośnięte w silną płytkę żującą. Łuski duże, koliste, wzdłuż linii bocznej od 41–47 łusek przebiegających równolegle do linii grzbietu. Płetwa grzbietowe długa, niepodzielona podparta 18–21 twardymi i 9–13 miękkimi promieniami. Płetwa odbytowa podparta 3 twardymi i 8–12 miękkimi promieniami.
Ubarwienie: zmienne w zależności od miejsca przebywania, wieku i dojrzałości płciowej. Zazwyczaj w barwach występują odcienie zieleni lub brązu, często na każdej łusce znajdują się jasne plamy. Płetwy pokryte białymi punktami.
Odżywianie
Odżywia się drobnymi skorupiakami i mięczakami.
Rozród
Tarło odbywa się w maju i czerwcu. Samiec buduje specjalne gniazdo na dnie, do którego składana jest ikra.
Przypisy
Bibliografia
- Fritz Terofal, Claus Militz: Ryby morskie. Warszawa: Świat Książki, 1996. ISBN 83-7129-306-2.
- Labrus bergylta. (ang.) w: Froese, R. & D. Pauly. FishBase. World Wide Web electronic publication. fishbase.org [dostęp 6 września 2010]
- Labrus bergylta. WoRMS World Register of Marine Species. [dostęp 2010-09-06]. (ang.).
