Bronisław Wiernik

Bronisław Wiernik
Data i miejsce urodzenia	4 listopada 1909 Warszawa
Data i miejsce śmierci	5 sierpnia 1989 Warszawa
Narodowość	polska
Odznaczenia

Bronisław Wiernik (ur. 4 listopada 1909 w Warszawie, zm. 5 sierpnia 1989 tamże)^[1] – polski dramaturg, reportażysta oraz scenarzysta i reżyser filmowy.

Życiorys

Urodził się w Warszawie, w rodzinie Antoniego Wiernika, lekarza, i Brytyjki Marii Webster, pielęgniarki. Uczęszczał do Gimnazjum Magnusa Kryńskiego w Warszawie, gdzie zdał maturę. Następnie studiował filologię romańską na Sorbonie w Paryżu. W 1931 ukończył studia i rozpoczął pracę dziennikarską. Współpracował w tym okresie z prasą angielską i francuską, m.in. z „Manchester Guardian” i „La Petite Gironde” (Bordeaux)^[2].

W czasie wybuchu II wojny światowej przebywał we Francji. Tam wstąpił do 2. Dywizji Strzelców Pieszych. Po kapitulacji Francji został internowany i przebywał w obozach jenieckich w Szwajcarii, skąd po kilku miesiącach uciekł i przyłączył się do francuskiej partyzantki Forces Françaises de l'Interiecures (FFI), w której szeregach walczył do wyzwolenia Paryża. Od grudnia 1944 do września 1948 był korespondentem francuskiej armii okupacyjnej w Niemczech, współpracował też z prasą polską wychodzącą w Paryżu, m.in. z „Głosem Kobiet” (1944–1945). We wrześniu 1948 powrócił do Polski. W latach 1947–1952 pracował w redakcji „Trybuny Wolności”, na której łamach publikował reportaże z Polski, Francji, Anglii, krajów skandynawskich, Chin oraz w 1951, jako korespondent radia i prasy polskiej, z Korei i Wietnamu; tu także w 1955 drukował m.in. cykl reportaży pt. Co nowego na Zachodzie? Należał do PZPR i Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. W 1952 pełnił funkcję redaktora naczelnego Wytwórni Filmów Dokumentalnych w Warszawie. Od grudnia 1952 pracował jako redaktor w Polskim Radiu. Był autorem, a od 1965 także reżyserem wielu słuchowisk i adaptacji radiowych. Współpracował także z Telewizją Polską jako autor scenariuszy filmów publicystycznych. W 1957 wchodził w skład jury konkursu radiowego Prix Italia we Włoszech. W latach 1962–1963 przebywał w Wietnamie jako członek Międzynarodowej Komisji Nadzoru i Kontroli w Sajgonie. Od 1973 należał do Związku Literatów Polskich^[2].

W 1948 zawarł związek małżeński z Janiną Kostecką (1910–1985), redaktorką^[2].

Zmarł w Warszawie, pochowany obok żony na cmentarzu Komunalnym Północnym (kwatera E-VII-1-1-14)^[1].

Twórczość

Filmy dokumentalne

1949 – Odpowiedź (scenariusz, reżyseria)
1950 – Ludzie wybierają życie (scenariusz, reżyseria)
1951 – Korea oskarża (scenariusz, reżyseria)
1952 – Ludy kolonialne (scenariusz, reżyseria)
1952 – Go home. Wracaj do siebie (scenariusz, reżyseria)
1952 – Jutro jest bliższe (scenariusz, reżyseria)
1955 – Pod jednym niebem (scenariusz)
1957 – Podróż do Azji (reżyseria)

Proza

1949 – Trasa W-Z. 22. VII. 1949 (współautor: Karol Małcużyński)
1949 – Józef Pehm-Mindszenty – szpieg w kardynalskiej purpurze (współautor: Karol Małcużyński)^[3]
1960 – Nietutejszy
1960 – Reszta nie jest milczeniem^[4] (współautor: Jerzy Janicki)
1961 – Ich pierwsza miłość. Przygody jednego powrotu
1962 – Anne-Marie i inni
1964 – Rok tygrysa: O Wietnamie... i nie tylko o Wietnamie
1965 – Nocny rajd
1966 – Kto zabił Szańca? (współautor: Marian Bekajło)
1967 – Cień kapitana Daileya. Korespondent sajgoński zmienia zdanie
1969 – Spotkanie w dżungli
1981 – Fuga

Reportaże

1966 – List do Ewy (w: Wejście w kraj, t. II)
1975 – Most (w: Tu zaszła zmiana)
1976 – Porwali Polskę (w: Klucze do zdarzeń)

Ordery i odznaczenia

Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (8 lipca 1954)^[5]
Złoty Krzyż Zasługi (22 lipca 1950)^[6]
Medal 10-lecia Polski Ludowej (7 stycznia 1955)^[7]

Nagrody

Państwowa Nagroda Artystyczna II stopnia (zespołowa) w dziale kinematografii za film dokumantalny Szeroka droga (1950)^[8]
Nagrody Radia i Telewizji: Nagroda zespołowa za oryginalne słuchowisko Niech żyje człowiek Jerzego Janickiego i Bronisława Wiernika (1958)^[9]
Złoty Mikrofon za cykl słuchowisk dokumentalnych w Programie III PR (1973)^[10]
Nagroda Państwowa I stopnia (1989)^[2]

Przypisy

↑ ^a ^b Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online], www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2024-08-17] .
↑ ^a ^b ^c ^d Barbara Marzęcka, Polscy pisarze i badacze przełomu XX i XXI wieku - Wiernik Bronisław [dostęp 2024-08-18].
↑ Karol Małcużyński, Bronisław Wiernik: Józef Pehm-Mindszenty – szpieg w kardynalskiej purpurze, Książka i Wiedza 1949.
↑ Robert Szuchta: Reszta nie jest milczeniem. O "Pamiętniku" Dawida Rubinowicza. zydziwpolsce.edu.pl. [dostęp 2018-02-28].
↑ M.P. z 1954 r. nr 98, poz. 1160 „w 10 rocznicę Polski Ludowej za zasługi w pracy zawodowej”.
↑ M.P. z 1950 r. nr 87, poz. 1077 „za zasługi w dziedzinie publicystyki”.
↑ M.P. z 1955 r. nr 37, poz. 359 - Uchwała Rady Państwa z dnia 7 stycznia 1955 r. nr 0/31 - na wniosek Komitetu do Spraw Radiofonii „Polskie Radio”.
↑ Przyznanie Państwowych Nagród Naukowych i Artystycznych. „Nowa Kultura”. Rok I, Nr 19, s. 2, 6 lipca 1950. Warszawa: Związek Literatów Polskich. [dostęp 2024-08-17].
↑ Andrzej Pruski – nagrody. e-teatr.pl. [dostęp 2018-02-28].
↑ Bronisław Wiernik, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (autorzy) [dostęp 2024-08-17] .