Karol Małcużyński

Zobacz też: Karol Małcużyński (ur. 1953).

Karol Małcużyński

Data i miejsce urodzenia	20 czerwca 1922 Warszawa
Data i miejsce śmierci	13 czerwca 1984 Warszawa
Poseł VIII kadencji Sejmu PRL
Okres	od 23 marca 1980 do 13 czerwca 1984
Przynależność polityczna	poseł bezpartyjny
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Karol Małcużyński (ur. 20 czerwca 1922 w Warszawie, zm. 13 czerwca 1984 tamże) – polski dziennikarz i publicysta, bezpartyjny poseł na Sejm PRL VII i VIII kadencji.

Syn Witolda Małcużyńskiego (dyrektora warszawskiej giełdy), brat Witolda (pianisty) i Teresy Marii (1915–2001^[1][2], żony Władysława Minkiewicza – tłumacza^[3]). Posiadał wykształcenie wyższe niepełne. Był m.in. korespondentem polskim na procesach norymberskich zbrodniarzy hitlerowskich. Od 1946 do 1948 był korespondentem „Robotnika” w Paryżu. Od 1949 publikował w „Trybunie Ludu”. W latach 50. XX wieku redagował teksty dla Polskiej Kroniki Filmowej, od 1956 do 1960 był też radcą prasowym polskiej ambasady w Londynie. W latach 70. prowadził popularny telewizyjny program publicystyczny Monitor. Od 1971 był również prezesem ZAiKS. W 1974 wybrany w skład Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej.

Od 1976 do końca życia pełnił mandat poselski w Sejmie VII i VIII kadencji. W 1982 wstrzymał się od głosu przy głosowaniu w Sejmie nad ustawą o szczególnej regulacji prawnej w okresie stanu wojennego. Później miał słynne wystąpienie krytykujące chwalenie stanu wojennego przez innych posłów.

W 1949 wraz z Bronisławem Wiernikiem napisał książkę Józef Pehm-Mindszenty – szpieg w kardynalskiej purpurze, w której udowadniał, że kardynał József Mindszenty był faszystą, szpiegiem i handlarzem walutą, w związku z czym został skazany przez węgierski Trybunał Ludowy^[4]. Był autorem kilkunastu książek i prac publicystycznych.

Był pierwowzorem Krzysztofa Glebowicza, bohatera powieści Ludzie w akwarium Stefana Kisielewskiego.

Mąż Ireny z domu Szymkiewicz (1924–1998^[5], po wojnie lekarza psychiatry^[6]), z którą miał córkę Magdę oraz syna Karola^[2][7], również dziennikarza.

Zmarł w Warszawie, pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 171-5-24)^[5].

• Józef Pehm-Mindszenty, szpieg w kardynalskiej purpurze^[8]
• Norymberga Niemcy 1946^[9]
• Oskarżeni nie przyznają się do winy^[10]
• Szkice warszawskie^[11]
• Zanim zapłonęła Warszawa: Fakty i dokumenty o Powstaniu Warszawskim^[12]

• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski^[13]
• Order Sztandaru Pracy II klasy (1964)^[14]
• Złoty Krzyż Zasługi
• Medal 30-lecia Polski Ludowej^[15]
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (15 stycznia 1955)^[16]
• Komandor Orderu Infanta Henryka (1976)^[17]

• Państwowa Nagroda Artystyczna II stopnia (zespołowa) w dziale kinematografii za film dokumantalny Szeroka droga (1950)^[18]
• Nagroda Państwowa III stopnia za współautorstwo scenariusza (razem z Ludwikiem Perskim i Stanisławem Jankowskim) filmu dokumentalnego Warszawa (1953)^[19]
• Nagroda Komitetu ds. Radia i Telewizji za całokształt pracy publicystycznej w TVP (1963)^[20]
• Nagroda Ministra Obrony Narodowej III stopnia (1964)
• Złoty Ekran dla najwybitniejszej indywidualności telewizyjnej w 1965 roku (1966)^[19]
• Nagroda Ministra Obrony Narodowej II stopnia (1968)
• Nagroda Ministra Obrony Narodowej I stopnia (1969)
• Nagroda Ministra Obrony Narodowej (1975)

Źródło:^[15].

• Profil na stronie Biblioteki Sejmowej.