Henry Beaufort

Zobacz też: inne znaczenia.

Henryk Beaufort

Henry Beaufort

Kardynał prezbiter
Kraj działania	Anglia
Data i miejsce urodzenia	ok. 1374 Beaufort-en-Vallée
Data i miejsce śmierci	11 kwietnia 1447 Winchester
Miejsce pochówku	Katedra w Winchester
Biskup Winchesteru
Okres sprawowania	1404–1447
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Sakra biskupia	14 lipca 1398
Kreacja kardynalska	24 maja 1426 Marcin V
Kościół tytularny	S. Eusebio
Multimedia w Wikimedia Commons

Henry Beaufort^[1], forma spolszczona Henryk Beaufort^[2][3][4][5] (ur. ok. 1374 w Beaufort-en-Vallée, zm. 11 kwietnia 1447 w Winchesterze) – angielski kardynał, trzykrotny Lord Kanclerz, główny organizator krucjaty przeciw Czechom.

Urodził się około 1374 roku w Beaufort-en-Vallée, jako syn Jana z Gandawy i jego konkubiny Katarzyny Swinford^[1]. Studiował na Uniwersytecie Oksfordzkim, a po przyjęciu święceń kapłańskich został prebendarzem w katedrze w Sutton^[1]. 1 czerwca 1398 roku został mianowany biskupem Lincoln, a 14 lipca przyjął sakrę^[6]. Rok później został kanclerzem swojej macierzystej uczelni, a w 1403 – po raz pierwszy mianowano go Lordem Kanclerzem i pełnił tę funkcję przez rok^[1]. 19 listopada 1404 roku został przeniesiony do diecezji Winchesteru^[6]. W kolejnych lata był legatem w Królestwie Anglii i Irlandii oraz angielskim ambasadorem we Francji^[1]. W 1413 roku ponownie został Lordem Kanclerzem, a rok później negocjował pokój pomiędzy Anglią a Francją w czasie trwającej wojny stuletniej^[1]. Trzy lata później odbył pielgrzymkę do Ziemi Świętej, a następnie wziął udział w soborze konstancjańskim, gdzie stanął po stronie prymatu papieskiego^[1]. Król Henryk V Lancaster zabronił mu przyjęcia godności kardynalskiej, chcąc zatrzymać biskupa na dworze angielskim, a po jego śmierci w 1422 roku, Beaufort został opiekunem Henryka VI^[1]. W 1424 roku po raz trzeci pełnił funkcję Lorda Kanclerza^[1]. 24 maja 1426 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny Sant’Eusebio^[6].

Papież Marcin V mianował go legatem a latere w Królestwie Niemieckim, Węgierskim i w Czechach^[1]. Jako legat był głównym organizatorem najazdu niemieckich krzyżowców na Czechy, zakończonego klęską w bitwie pod Tachovem^[7]. W czasie swojej nieobecności, Onufry Lancaster zwiększył swoje wpływy w Radzie Regencyjnej^[1]. Kardynał był członkiem trybunału oskarżającego Joannę d’Arc w Rouen, widział jej egzekucję^[8], a także koronował Henryka VI na króla Francji w Paryżu w 1431 roku^[1]. Na przełomie lat 30. i 40. XV wieku usiłował ponownie negocjować pokój pomiędzy Anglią a Francją, jednak bezskutecznie^[1]. W latach 40. pełnił także funkcję protoprezbitera. Zmarł 11 kwietnia 1447 roku w Winchesterze^[1].

Miał nieślubną córkę Jane. W literaturze są rozbieżności, co do osoby matki. Wedle jednego stanowiska była nią Alice Fitzalan^[1], ale istnieje pogląd odrzucający identyfikację i uznający matkę dziecka za nieznaną^[9].

Jeden z bohaterów Henryka VI Szekspira^[10].

• Mała encyklopedia wojskowa. R-Ż. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1971.