Ratko Perić

Ratko Perić
Ilustracja
Herb duchownego Kroz nevolje u kraljevstvo Božje
Przez krzyż do Królestwa Bożego
Kraj działania

Bośnia i Hercegowina

Data i miejsce urodzenia

2 lutego 1944
Tuk

Biskup mostarsko-duvnijski
Okres sprawowania

1993–2020

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

29 czerwca 1969

Nominacja biskupia

29 maja 1992

Sakra biskupia

14 września 1992

Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

14 września 1992

Konsekrator

Franjo Kuharić

Współkonsekratorzy

Josip Uhač
Pavao Žanić

Współkonsekrowani biskupi
Petar Rajič 23 stycznia 2010
Tomo Vukšić 2 kwietnia 2011
Dražen Kutleša 10 grudnia 2011

Ratko Perić (ur. 2 lutego 1944 w Tuku) – bośniacki duchowny katolicki, biskup mostarsko-duvnijski w latach 1993–2020, administrator apostolski diecezji trebinjsko-mrkanska[1].

Życiorys

Biskup Perić urodził się w wiosce Tuk w gminie Rovišće w pobliżu chorwackiego Bjelovaru. Po studiach odbytych w Zagrzebiu i Rzymie przyjął święcenia kapłańskie w Prisoje 29 czerwca 1969[1]. W 1971 doktoryzował się na Papieskim Urbanianum. Następnie wykładał w seminariach w Sarajewie i Zagrzebiu. Przez szereg lat był też wykładowcą na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. W latach 1980–1992 Perić był rektorem Papieskiego Chorwackiego Kolegium Św. Hieronima w Rzymie[2].

Episkopat

Papież Jan Paweł II mianował go biskupem koadiutorem diecezji mostarsko-duvnijskiej 29 maja 1992. Ponieważ katedra w Mostarze ucierpiała w czasie działań wojennych, konsekracja biskupia miała miejsce w Neum 14 września 1992. Sakry biskupiej udzielił mu kard. Franjo Kuharić. Współkonsekratorami byli sekretarz Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów abp Josip Uhač oraz ówczesny ordynariusz diecezji Mostar-Duvno Pavao Žanić. Biskup Perić objął rządy w diecezji 24 lipca 1993 po przejściu na emeryturę poprzednika[1].

W szczytowym momencie konfliktu wewnątrz diecezji 2 kwietnia 1995 bp Perić został porwany przez chorwackiego milicjanta, pobity i uwięziony na dziesięć godzin w kaplicy franciszkanów związanych z wydarzeniami w Medziugorie. Uwolniono go z inicjatywy burmistrza Mostaru z pomocą żołnierzy UNPROFOR-u[3][4].

Biskup Perić, podobnie jak jego poprzednik Pavao Žanić, nie uznaje i nie wierzy w objawienia maryjne w Medziugorie. W oficjalnej deklaracji przedstawił swoją opinię, według której w Medziugorie nie występują żadne fakty nadprzyrodzone[5]. Kongregacja Nauki Wiary określiła opinię biskupa jako osobistą, a nie wyrażającą ostatecznego zdania Kościoła katolickiego[6].

11 lipca 2020 przeszedł na emeryturę[7].

Publikacje

  • Smisao evangelizacije u perspektivi anonimnog krščanstva, Rzym 1976
  • Dekret o ekumenizmu. Unitatis redintegratio, Reihe: Komentari dokumenata Drugog Vatikanskog Sabora, Zagrzeb 1987
  • Chiesa Sistina, Collectanea croatico-hieronymiana de urbe, Rzym 1989, Pontificium Collegium Croaticum Sancti Hieronymi
  • Homo – imago et amicus dei. Miscellanea in honorem Ioannis Golub, Rzym 1991, Pontificium Collegium Croaticum Sancti Hieronymi
  • Prijestolje Mudrosti, Mostar 1995

Przypisy

  1. ↑ a b c Bishop Ratko Perić. www.catholic-hierarchy.org. [dostęp 2013-06-04]. (ang.).
  2. ↑ Mons. dr. Ratko Perić. www.bkbih.ba. [dostęp 2013-06-04]. (chorw.).
  3. ↑ René Laurentin: Medjugorje Testament. Toronto: Ave Maria Press, 1998. ISBN 0-9697382-6-9.
  4. ↑ E. Michael Jones: Are the alleged apparitions of Mary in Medjugorje a visitation from heaven, or the sinister projection of a collective guilty conscience?. www.unitypublishing.com. [dostęp 2013-06-04]. (ang.).
  5. ↑ Ratko Perić: Medjugorje: segreti, messaggi, vocazioni, preghiere, confessioni, commissioni. www.cbismo.com, 2007-09-01. [dostęp 2013-06-04]. (wł.).
  6. ↑ Tarcisio Bertone: List z 26 maja 1998 sekretarza Kongregacji Nauki Wiary. Watykan: Kongregacja Nauki Wiary, 1998.
  7. ↑ vatican.va: Rinuncia del Vescovo di Mostar-Duvno e Amministratore Apostolico ad nutum Sanctae Sedis di Trebinje-Mrkan (Bosnia ed Erzegovina) e nomina del successore e nuovo Amministratore Apostolico. [dostęp 2020-07-11]. (wł.).

Linki zewnętrzne

  • Ratko Perić [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2011-10-19]  (ang.).
  • p
  • d
  • e
Diecezja duvnijska (VI w. - XVII w.)
  • Malchus (590–597)
  • Ivan de Hoio (ok. 1313)
  • Madije (1337–1345)
  • Ivan (ok. 1345)
  • Guerin (ok. 1347)
  • Stjepan (1355–1371)
  • Ivan (ok. 1383–1384)
  • Petar Petra Telikona (ok. 1394)
  • Juraj (ok. 1412)
  • Blaž de Navara (ok. 1419)
  • Nikola (1426–1433)
  • Hugo Fornetus (1433–1439)
  • Jeronim Trogiranin (1439–1459)
  • Nikola Zadranin (1460–1464)
  • Vid de Ruscis (1489–1495)
  • Tomás de Córdoba (1507–1514)
  • Alvaro Salas Sánchez (1514–1520)
  • Andrija Klement de Turrecremata (1520–1520)
  • Nikola de Berganicio (1536–1544)
  • Daniel Vocacio (1551–1575)
  • Daniel Vladimirović Neretvanin (do 1590)
  • Nikola Ugrinović (1597–1606)
  • Marijan Maravić (1645–1647)
  • Pavao Posilović (1655–1656)
  • Mihalj Jahnn (1658–1663)
Diecezja makarska (XVII w. - 1735)
  • Bartol Kačić-Žarković (1615–1645)
  • Petar Kačić (1646–1660/1661)
  • Marijan Lišnjić (1646–1686)
  • Nikola Bjanković (1693–1730)
Wikariat apostolski Bośni i Hercegowiny (1735–1881)
  • Matija Delivić (1735–1740)
  • Pavao Dragičević (1740–1767)
  • Marijan Bogdanović (1767–1772)
  • Marko Dobretić (1772–1784)
  • Augustin Botoš-Okić (1784–1798)
  • Grgo Ilijić (1798–1813)
  • Augustin Miletić (1813–1832)
  • Rafael Barišić (1832–1853)
  • Anđeo Kraljević (1854–1879)
  • Paškal Buconjić (1880–1881)
Diecezja mostarsko-duvnijska (od 1881)