Cerkiew Podwyższenia Krzyża Pańskiego w Wereszynie
cerkiew parafialna | |||||||||||||||
Państwo | Polska | ||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Miejscowość | Wereszyn | ||||||||||||||
Wyznanie | prawosławne | ||||||||||||||
Kościół | |||||||||||||||
Diecezja | |||||||||||||||
Wezwanie | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| |||||||||||||||
brak współrzędnych | |||||||||||||||
|
Cerkiew Podwyższenia Krzyża Pańskiego – unicka, następnie prawosławna cerkiew w Wereszynie, wzniesiona w 1826 i zniszczona w 1938 podczas akcji polonizacyjno-rewindykacyjnej.
Historia
Moment wzniesienia w Wereszynie pierwszej cerkwi prawosławnej lub unickiej oraz jej fundator nie jest ustalony. Budowla z pewnością istniała na początku XIX w., gdy była filią parafii unickiej w Wiszniowie. Nową drewnianą świątynię zbudowano w Wereszynie w 1826. Była to budowla drewniana kryta dachem stożkowym. Do 1875 była to świątynia unicka, po likwidacji unickiej diecezji chełmskiej – prawosławna[1].
Cerkiew została zburzona w czasie akcji polonizacyjno-rewindykacyjnej 7 lipca 1938, mimo protestów miejscowej ludności ukraińskiej i prawosławnej[2][3], stanowiącej w okresie międzywojennym zdecydowaną większość mieszkańców wsi[4]. W Wereszynie zachował się jedynie cmentarz prawosławny, użytkowany do końca II wojny światowej i wysiedlenia Ukraińców[1].
W 2015 w dniu święta Podwyższenia Krzyża Pańskiego na miejscu zburzonej cerkwi odprawiona została Święta Liturgia[5].
Przypisy
- ↑ a b D. Kawałko, Cmentarze województwa zamojskiego, Państwowa Służba Ochrony Zabytków, Zamość 1994, s. 162.
- ↑ N. Klimuk, Groby są jeszcze widoczne, Przegląd Prawosławny, nr 7/277, lipiec 2008.
- ↑ Zburzona w 1938 r. cerkiew w Wereszynie (pow. hrubieszowski) [online], cerkiew1938.pl [dostęp 2016-04-13] .
- ↑ Wereszyn [online], mircze.pl [dostęp 2016-04-13] .
- ↑ Prawosławna Diecezja Lubelsko - Chełmska [online], lublin.cerkiew.pl [dostęp 2016-04-13] .
- p
- d
- e
|
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v dom modlitwy uruchomiony przez ludność prawosławną w miejscowościach, gdzie władze państwowe nie zgodziły się na otwarcie cerkwi; w większości mieściły się w prywatnych domach, niektóre to kaplice cmentarne użytkowane de facto jako parafialne bez oficjalnej rejestracji placówki; lista zniszczonych cerkwi nie musi być kompletna