E-dur
E-dur – durowa gama muzyczna, której toniką jest e. Jej dźwięki to: e, fis, gis, a, h, cis, dis. Tonacja E-dur zawiera cztery krzyżyki.
Gama E-dur zapisana za pomocą | |
Gama E-dur zapisana za pomocą |
Pokrewną jej gamą molową jest cis-moll[1], jednoimienną molową – e-moll.
E-dur to również akord, zbudowany z pierwszego (e), trzeciego (gis) i piątego (h) stopnia gamy E-dur.
Akord E-dur | |
Znane dzieła w tonacji E-dur:
- Johann Sebastian Bach – Koncert skrzypcowy BWV 1041
- Antonio Vivaldi – Koncert op. 8 nr 1 Wiosna
- Edvard Grieg – Poranek z I suity Peer Gynt
- Vicente Gómez – Romance de amor (druga część)
- Fryderyk Chopin – Etiuda op. 10 nr 3
Zobacz też
Zobacz multimedia związane z tematem: E-dur |
Zobacz hasło E-dur w Wikisłowniku |
- Pokrewieństwo tonacji
- Skala durowa
- Znaki przykluczowe
Przypisy
- ↑ FranciszekF. Wesołowski FranciszekF., Zasady muzyki, wyd. 7, Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1986, s. 127, ISBN 83-224-0250-3 .
Linki zewnętrzne
- E major scale. [w:] WolframAlpha Computational Knowledge Engine [on-line]. Wolfram Alpha LLC — A Wolfram Research Company. [dostęp 2018-07-07]. (ang.).
- E major chord. [w:] WolframAlpha Computational Knowledge Engine [on-line]. Wolfram Alpha LLC — A Wolfram Research Company. [dostęp 2018-07-07]. (ang.).
- p
- d
- e
W czerwonym pierścieniu znajdują się nazwy tonacji durowych, w zielonym – molowych. Teoretycznie istniejące, ale niestosowane w praktyce tonacje enharmoniczne zapisane są drobną czcionką. W zewnętrznym szarym pierścieniu pokazane są odpowiadające danej gamie znaki przykluczowe.
- SNL: E-dur