Nikoła Bakyrdżiew
Nikoła Bakyrdżiew (ok. 1931) | |||
generał piechoty | |||
Data i miejsce urodzenia | 26 września 1881 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | 21 marca 1954 | ||
Przebieg służby | |||
Lata służby | 1901–1934 | ||
Siły zbrojne | Armia Carstwa Bułgarii | ||
Główne wojny i bitwy | |||
Odznaczenia | |||
|
Pełne imię i nazwisko | Никола Петков Бакърджиев | ||
---|---|---|---|
Data urodzenia | 26 września 1881 | ||
Data śmierci | 21 marca 1954 | ||
Minister wojny | |||
Okres | od 11 stycznia 1929 | ||
Poprzednik | |||
Następca | Aleksandyr Kisjow | ||
|
Nikoła Petkow Bakyrdżiew (bułg. Никола Петков Бакърджиев; ur. 26 września 1881 w Tyrnowie, zm. 21 marca 1954 w Sofii[1]) – bułgarski wojskowy, generał piechoty, szef sztabu armii bułgarskiej, minister wojny Carstwa Bułgarii (1929–1931).
Życiorys
W latach 1897–1901 kształcił się w szkole wojskowej w Sofii, uzyskując awans na stopień podporucznika artylerii[2]. Po studiach służył w Szumenie. Naukę kontynuował w latach 1903–1907 w Akademii Wojskowej w Turynie. W czasie studiów odbył staż w 63 pułku piechoty, a także w pułku kawalerii stacjonującym w Mediolanie[2]. Po powrocie do kraju prowadził zajęcia z taktyki ogólnej w szkole wojskowej w Sofii.
W czasie wojen bałkańskich zajmował stanowisko zastępcy szefa sztabu armii i uczestniczył w demarkacji granicy bułgarsko-tureckiej[1]. W czasie I wojny światowej dowodził batalionem w 1 sofijskim pułku piechoty i brał udział w bitwie pod Turtucaią, a następnie w kampanii na terenie Dobrudży[1]. Po zakończeniu wojny awansował na stopień pułkownika, wykładał w szkole wojskowej w Sofii i jednocześnie kierował sekcją historyczno-wojskową sztabu generalnego[3]. W latach 1926–1929 i 1931–1934 pełnił funkcję szefa sztabu armii bułgarskiej. W 1929 objął stanowisko ministra wojny w gabinecie Andreja Lapczewa[1]. Podał się do dymisji w 1931. W 1934 otrzymał awans na stopień generała piechoty i pracował w komisji historyczno-wojskowej sztabu generalnego. W 1943 odmówił objęcia funkcji ministra wojny w rządzie Iwana Bagrianowa[3]. Zmarł w 1954 w Sofii.
Był żonaty, miał syna Michaiła[2].
Awanse
- podporucznik (Подпоручик) (1901)
- porucznik (Поручик) (1904)
- kapitan (капитан) (1905)
- major (Майор) (1913)
- podpułkownik (Подполковник) (1917)
- pułkownik (Полковник) (1919)
- generał major (Генерал-майор) (1926)
- generał porucznik (Генерал-лейтенант) (1930)
- generał piechoty (Генерал от пехотата) (1934)
Odznaczenia
- Order Waleczności 4. st. I i II klasy
- Order Świętego Aleksandra III st. i V st.
- Order Zasługi Wojskowej 1 st. i 2 st.
- Krzyż Żelazny 1 kl. i 2 kl. (Niemcy)
- Order Żelaznego Półksiężyca (Turcja)
Przypisy
- ↑ a b c d Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 43.
- ↑ a b c Stojan Nikołow. ГЕНЕРАЛ ОТ ПЕХОТАТА НИКОЛА ПЕТКОВ БАКЪРДЖИЕВ(1881-1954). „Byłgarska Nauka”, s. 56–60, 2020. ISSN 1314-1031.
- ↑ a b Генерал Никола Бакърджиев – стратег и градител на българската войска. desant.net. [dostęp 2020-07-15]. (bułg.).
Bibliografia
- Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 43.
- Rumen Rumenin: Офицерският корпус в България 1878-1944 г. vol.1. Sofia: Свети Георги Победоносец, 1996, s. 57.
- p
- d
- e
|
- Pełna lista: (1878–1908)
- p
- d
- e
Szef sztabu armii Księstwa Bułgarii |
|
---|---|
Szefowie sztabu armii Carstwa Bułgarii |
|
Szefowie sztabu armii Ludowej Republiki Bułgarii |
|
Szefowie sztabu armii Republiki Bułgarii |
|