Twierdzenie o odpowiedniości

Twierdzenie o odpowiedniości[1][2][3][4][5][6][7][8] (znane też jako czwarte twierdzenie o izomorfizmie[6][9][a][b] lub twierdzenie o kracie[11]) – twierdzenie teorii grup opisujące wzajemną odpowiedniość podgrup ustalonej grupy G {\displaystyle G} zawierających podgrupę normalną N {\displaystyle N} z podgrupami grupy ilorazowej G / N ; {\displaystyle G/N;} struktura podgrup grupy G / N {\displaystyle G/N} jest tożsama ze strukturą podgrup grupy G {\displaystyle G} zawierających N {\displaystyle N} (zob. Wnioski).

Niech φ : G G {\displaystyle \varphi \colon G\twoheadrightarrow G'} będzie homomorfizmem grup G {\displaystyle G} na G . {\displaystyle G'.} Wówczas istnieje wzajemnie jednoznaczna odpowiedniość między zbiorem wszystkich podgrup grupy G {\displaystyle G} zawierających jądro ker φ {\displaystyle \ker \varphi } oraz zbioru wszystkich podgrup grupy G {\displaystyle G'} – odpowiedniość ta zachowuje zawieranie. Podgrupy normalne w G {\displaystyle G} zawierające ker φ {\displaystyle \ker \varphi } odpowiadają podgrupom normalnym w G {\displaystyle G'} i na odwrót. Grupy ilorazowe odpowiadających podgrup normalnych są izomorficzne. W ten sposób twierdzenie opisuje monotoniczne połączenie Galois (w istocie: odpowiedniość Galois) między kratą podgrup grupy G {\displaystyle G} a kratą podgrup grupy G / N . {\displaystyle G/N.} Podobne wyniki są prawdziwe dla pierścieni, modułów, przestrzeni liniowych oraz algebr nad ciałami.

Twierdzenie

 Zobacz też: podgrupa, podgrupa normalna, grupa ilorazowa, homomorfizm i jądro.

Niech φ : G G {\displaystyle \varphi \colon G\twoheadrightarrow G'} jest homomorfizmem grup G {\displaystyle G} na G . {\displaystyle G'.} Wówczas

(1) dla każdej H G , {\displaystyle H\leqslant G,} dla której ker φ H , {\displaystyle \ker \varphi \leqslant H,} istnieje jednoznacznie wyznaczona podgrupa H G {\displaystyle H'\leqslant G'} [c];
(2) jeżeli ker φ H J G , {\displaystyle \ker \varphi \leqslant H\leqslant J\leqslant G,} to H J {\displaystyle H'\leqslant J'} [d];
(3) jeżeli ker φ H G , {\displaystyle \ker \varphi \leqslant H\leqslant G,} ker φ J G {\displaystyle \ker \varphi \leqslant J\leqslant G} oraz H J , {\displaystyle H'\leqslant J',} to H J {\displaystyle H\leqslant J} [e];
(4) jeżeli ker φ H G , {\displaystyle \ker \varphi \leqslant H\leqslant G,} ker φ J G {\displaystyle \ker \varphi \leqslant J\leqslant G} oraz H = J , {\displaystyle H'=J',} to H = J {\displaystyle H=J} [f];
(5) jeżeli S {\displaystyle S} jest dowolną podgrupą G , {\displaystyle G',} to istnieje H G , {\displaystyle H\leqslant G,} dla której ker φ H {\displaystyle \ker \varphi \leqslant H} oraz H = S {\displaystyle H'=S} [g];
(6) dla ker φ H G {\displaystyle \ker \varphi \leqslant H\leqslant G} zachodzi H G {\displaystyle H\trianglelefteq G} wtedy i tylko wtedy, gdy H G {\displaystyle H'\trianglelefteq G'} [h];
(7) jeżeli ker φ H G {\displaystyle \ker \varphi \leqslant H\trianglelefteq G} oraz H G , {\displaystyle H'\trianglelefteq G',} to G / H G / H {\displaystyle G/H\simeq G'/H'} [i].

Wnioski

Ważny przypadek szczególny powyższego twierdzenia to przypadek homomorfizmu naturalnego (zob. rozkład grupy ilorazowej); przypadek ten umożliwia wyczerpujący opis podgrup grupy ilorazowej – jego ostatnią zależność określa się jako twierdzenie o ilorazie ilorazu lub, częściej, trzecie (drugie) twierdzenie o izomorfizmie – dzięki poniższemu stwierdzeniu można m.in. przeprowadzić klasyfikację grup ilorazowych grup cyklicznych:

Stwierdzenie
Niech N G . {\displaystyle N\trianglelefteq G.} Podgrupy grupy G / N {\displaystyle G/N} są podgrupami ilorazowymi S / N , {\displaystyle S/N,} gdzie S {\displaystyle S} przebiega podgrupy grupy G {\displaystyle G} spełniające N S . {\displaystyle N\leqslant S.} Dokładniej, dla każdej podgrupy X {\displaystyle X} grupy G / N {\displaystyle G/N} istnieje jednoznacznie wyznaczona podgrupa S {\displaystyle S} grupy G {\displaystyle G} spełniająca N S , {\displaystyle N\leqslant S,} dla której X = G / N . {\displaystyle X=G/N.} Jeżeli X 1 {\displaystyle X_{1}} i X 2 {\displaystyle X_{2}} są podgrupami G / N , {\displaystyle G/N,} np. X 1 = S 1 / N {\displaystyle X_{1}=S_{1}/N} i X 2 = S 2 / N , {\displaystyle X_{2}=S_{2}/N,} gdzie N S 1 G {\displaystyle N\leqslant S_{1}\leqslant G} i N S 2 G , {\displaystyle N\leqslant S_{2}\leqslant G,} to X 1 X 2 {\displaystyle X_{1}\leqslant X_{2}} wtedy i tylko wtedy, gdy S 1 S 2 . {\displaystyle S_{1}\leqslant S_{2}.} Co więcej S / N G / N {\displaystyle S/N\trianglelefteq G/N} wtedy i tylko wtedy, gdy S G . {\displaystyle S\trianglelefteq G.} W tym przypadku G / N / S / N G / S . {\displaystyle G/N{\big /}S/N\simeq G/S.}
Dowód
Ponieważ N G , {\displaystyle N\trianglelefteq G,} to możliwa jest konstrukcja grupy ilorazowej G / N . {\displaystyle G/N.} Homomorfizm naturalny ν : G G / N {\displaystyle \nu \colon G\to G/N} jest „na”, można zatem zastosować powyższe twierdzenie – zgodnie z nim dowolna podgrupa w G / N {\displaystyle G/N} jest postaci im ν S {\displaystyle \operatorname {im} \,\nu _{S}} dla pewnej S G , {\displaystyle S\leqslant G,} gdzie ker ν S {\displaystyle \ker \nu \leqslant S} ( ν S {\displaystyle \nu _{S}} oznacza zawężenie ν {\displaystyle \nu } do S {\displaystyle S} ). Jest
im ν S = { ν ( s ) G / N : s S } = { s N G / N : s S } = S / N {\displaystyle \operatorname {im} \,\nu _{S}=\left\{\nu (s)\in G/N\colon s\in S\right\}=\{sN\in G/N\colon s\in S\}=S/N}
oraz ker ν = N {\displaystyle \ker \nu =N} na mocy twierdzenia ( S / N {\displaystyle S/N} ma sens, ponieważ N G {\displaystyle N\trianglelefteq G} oraz N S {\displaystyle N\leqslant S} pociągają N S {\displaystyle N\trianglelefteq S} ). Zatem podgrupy G / N {\displaystyle G/N} mają postać S / N , {\displaystyle S/N,} gdzie N S G . {\displaystyle N\leqslant S\leqslant G.} Zgodnie z częściami (2), (3), (4) twierdzenia S 1 / N S 2 / N {\displaystyle S_{1}/N\leqslant S_{2}/N} wtedy i tylko wtedy, gdy S 1 S 2 {\displaystyle S_{1}\leqslant S_{2}} oraz S 1 S 2 . {\displaystyle S_{1}\neq S_{2}.} Wreszcie S 1 / N G / N {\displaystyle S_{1}/N\trianglelefteq G/N} wtedy i tylko wtedy, gdy S G {\displaystyle S\trianglelefteq G} na mocy części (6) twierdzenia i w tym przypadku G / N / S / N G / S {\displaystyle G/N{\big /}S/N\simeq G/S} na mocy (7), co kończy dowód.

W szczególności prawdziwe są też następujące obserwacje:

  • jeśli H G , {\displaystyle H\leqslant G,} to [ G : H ] = [ G : H ] , {\displaystyle [G:H]=[G':H'],} gdzie [ G : H ] {\displaystyle [G:H]} oznacza indeks podgrupy H {\displaystyle H} w grupie G {\displaystyle G} (tj. liczbę warstw podgrupy H {\displaystyle H} w grupie G {\displaystyle G} );
  • ( A B ) / N = A B , {\displaystyle (A\Cup B)/N=A'\Cup B',} gdzie A B {\displaystyle A\Cup B} oznacza podgrupę G {\displaystyle G} generowaną przez A B {\displaystyle A\cup B} [j];
  • ( A B ) / N = A B ; {\displaystyle (A\cap B)/N=A'\cap B';}

przy czym lista ta jest daleko niewyczerpująca, ponieważ większość właściwości podgrup zachowuje się w obrazach bijekcyjnych na podgrupy grup ilorazowych.

Zobacz też

Uwagi

  1. Pod nazwą „czwarte twierdzenie o izomorfizmie” niektórzy rozumieją lemat Zassenhausa; np. Alperin i Bell[4] (s. 13) lub Wilson[10].
  2. W zależności od sposobu liczenia twierdzeń o izomorfizmie można spotkać się z określeniem twierdzenia o odpowiedniości jako trzeciego twierdzenia o izomorfizmie; zob. np. H.E. Rose[3] (s. 78).
  3. Dla każdej H G , {\displaystyle H\leqslant G,} dla której ker φ H , {\displaystyle \ker \varphi \leqslant H,} należy wskazać podgrupę w G . {\displaystyle G'.} Można to uczynić zaczynając od podzbioru w G {\displaystyle G'} wyznaczonego przez H {\displaystyle H} za pomocą jedynego dostępnego transportu z G {\displaystyle G} do G , {\displaystyle G',} mianowicie przekształcenia φ . {\displaystyle \varphi .} W związku z tym oznaczając
    H := { φ ( h ) G : h H } {\displaystyle H':=\{\varphi (h)\in G'\colon h\in H\}}
    należy dowieść, że H G . {\displaystyle H'\leqslant G'.} Można to uczynić za pomocą kryterium bycia podgrupą, jednak można skorzystać z twierdzenia zapewniającego, że obraz homomorficzny grupy jest podgrupą w obrazie: zawężenie φ {\displaystyle \varphi } do H {\displaystyle H} jest homomorfizmem i z definicji jest
    H = { φ ( h ) G : h H } = { φ H ( h ) G : h H } = im φ H ; {\displaystyle H'=\left\{\varphi (h)\in G'\colon h\in H\right\}=\{\varphi _{H}(h)\in G'\colon h\in H\}=\operatorname {im} \,\varphi _{H};}
    wspomniane twierdzenie daje teraz im φ H G , {\displaystyle \operatorname {im} \,\varphi _{H}\leqslant G,} skąd H G . {\displaystyle H'\leqslant G'.} Zależność H = im φ H {\displaystyle H'=\operatorname {im} \,\varphi _{H}} będzie użyteczna w kolejnych częściach.
  4. Niech ker φ H J G . {\displaystyle \ker \varphi \leqslant H\leqslant J\leqslant G.} Dowód, że H J {\displaystyle H'\leqslant J'} jest prosty: dla dowolnego h H {\displaystyle h\in H} jest też h J , {\displaystyle h\in J,} zatem φ ( h ) im φ J = J ; {\displaystyle \varphi (h)\in \operatorname {im} \,\varphi _{J}=J';} ponieważ φ ( h ) J {\displaystyle \varphi (h)\in J'} dla wszystkich φ ( h ) H , {\displaystyle \varphi (h)\in H',} to H J . {\displaystyle H'\leqslant J'.}
  5. Niech ker φ H G , {\displaystyle \ker \varphi \leqslant H\leqslant G,} ker φ J G {\displaystyle \ker \varphi \leqslant J\leqslant G} oraz H J . {\displaystyle H'\leqslant J'.} Należy dowieść H J . {\displaystyle H\leqslant J.} Założenie H J {\displaystyle H'\leqslant J'} oznacza im φ H im φ J . {\displaystyle \operatorname {im} \,\varphi _{H}\leqslant \operatorname {im} \,\varphi _{J}.} Ponadto dla każdego h H {\displaystyle h\in H} zachodzi φ ( h ) im φ J : {\displaystyle \varphi (h)\in \operatorname {im} \,\varphi _{J}{:}}
    dla dowolnego h H {\displaystyle h\in H} istnieje taki j J , {\displaystyle j\in J,} dla którego φ ( h ) = φ ( j ) . {\displaystyle \varphi (h)=\varphi (j).}
    Dla h , j {\displaystyle h,j} jak wyżej otrzymuje się
    e = φ ( j ) 1 φ ( h ) = φ ( j 1 ) φ ( h ) = φ ( j 1 h ) , {\displaystyle e=\varphi (j)^{-1}\varphi (h)=\varphi \left(j^{-1}\right)\varphi (h)=\varphi \left(j^{-1}h\right),}
    skąd j 1 h ker φ J , {\displaystyle j^{-1}h\in \ker \varphi \leqslant J,} czyli (z własności warstw) h j J = J . {\displaystyle h\in jJ=J.} Dlatego h J {\displaystyle h\in J} dla dowolnego h H , {\displaystyle h\in H,} a zatem H J . {\displaystyle H\leqslant J.}
  6. To bezpośredni wniosek z (3): jeśli H = J , {\displaystyle H'=J',} to H J {\displaystyle H'\leqslant J'} oraz J H , {\displaystyle J'\leqslant H',} a więc i H J {\displaystyle H\leqslant J} oraz J H {\displaystyle J\leqslant H'} na mocy (3), zatem H = J {\displaystyle H=J} (pokazuje to zarazem, że odpowiedniość H H {\displaystyle H\to H'} jest jednoznaczna, tzn. różnowartościowa).
  7. Dla każdej S G {\displaystyle S\leqslant G'} należy znaleźć H G , {\displaystyle H\leqslant G,} dla której ker φ H {\displaystyle \ker \varphi \leqslant H} oraz H = S . {\displaystyle H'=S.} Podobnie jak w części (1) podgrupę H {\displaystyle H} można wskazać za pomocą przeciwobrazów elementów w S . {\displaystyle S.} Przyjmując
    H = { a G : φ ( a ) S } {\displaystyle H=\left\{a\in G\colon \varphi (a)\in S\right\}}
    widać, że a H {\displaystyle a\in H} oznacza φ ( a ) S . {\displaystyle \varphi (a)\in S.} Należy pokazać, że H G , {\displaystyle H\leqslant G,} ponadto ker φ H {\displaystyle \ker \varphi \leqslant H} oraz że H = S . {\displaystyle H'=S.} Najpierw H G : {\displaystyle H\leqslant G{:}} ponieważ φ ( e G ) = e G , {\displaystyle \varphi (e_{G})=e_{G'},} to e H , {\displaystyle e\in H,} zatem H . {\displaystyle H\neq \varnothing .} Stosując kryterium bycia podgrupą:
    (i) jeśli a , b H , {\displaystyle a,b\in H,} to φ ( a ) , φ ( b ) S , {\displaystyle \varphi (a),\varphi (b)\in S,} czyli φ ( a ) φ ( b ) = φ ( a b ) S , {\displaystyle \varphi (a)\varphi (b)=\varphi (ab)\in S,} tzn. a b H , {\displaystyle ab\in H,} a zatem H {\displaystyle H} jest zamknięte ze względu na mnożenie;
    (ii) jeśli a H , {\displaystyle a\in H,} to φ ( a ) S , {\displaystyle \varphi (a)\in S,} czyli φ ( a ) 1 = φ ( a 1 ) S , {\displaystyle \varphi (a)^{-1}=\varphi \left(a^{-1}\right)\in S,} tzn. a 1 H , {\displaystyle a^{-1}\in H,} a więc H {\displaystyle H} jest zamknięte ze względu na branie odwrotności;
    dowodzimy, że H {\displaystyle H} jest podgrupą w G . {\displaystyle G.} Dalej, to że H {\displaystyle H} zawiera ker φ {\displaystyle \ker \varphi } jest trywialne: jeśli a ker φ , {\displaystyle a\in \ker \varphi ,} to φ ( a ) = e , {\displaystyle \varphi (a)=e,} czyli φ ( a ) S , {\displaystyle \varphi (a)\in S,} a więc a H ; {\displaystyle a\in H;} stąd ker φ H . {\displaystyle \ker \varphi \leqslant H.} Pozostaje dowieść H = S ; {\displaystyle H'=S;} otóż zachodzi
    H = im φ H = { φ ( h ) G : h H } = { φ ( h ) G : φ ( h ) S } = S {\displaystyle H'=\operatorname {im} \,\varphi _{H}=\left\{\varphi (h)\in G'\colon h\in H\right\}=\left\{\varphi (h)\in G'\colon \varphi (h)\in S\right\}=S}
    zgodnie z tezą (ta część pokazuje, że odpowiedniość H H {\displaystyle H\to H'} jest „na”).
  8. Najpierw zakładając H G {\displaystyle H\trianglelefteq G} wykazane zostanie H G . {\displaystyle H'\trianglelefteq G'.} Posłuży do tego jedna z charakteryzacji podgrup normalnych: pokazane zostanie x 1 h x H {\displaystyle x^{-1}h'x\in H'} dla dowolnych x G {\displaystyle x\in G'} oraz dla dowolnych h H . {\displaystyle h'\in H'.} Jeśli x G {\displaystyle x\in G'} oraz h H , {\displaystyle h'\in H',} to istnieją a G , {\displaystyle a\in G,} gdzie φ ( a ) = x {\displaystyle \varphi (a)=x} oraz h H , {\displaystyle h\in H,} gdzie φ ( h ) = h . {\displaystyle \varphi (h)=h'.} Jest tak, ponieważ φ {\displaystyle \varphi } jest na G , {\displaystyle G',} a H {\displaystyle H'} jest określona jako im φ H . {\displaystyle \operatorname {im} \,\varphi _{H}.} Należy wykazać, że φ ( a ) 1 φ ( h ) φ ( a ) H , {\displaystyle \varphi (a)^{-1}\varphi (h)\varphi (a)\in H',} co jest równoważne φ ( a 1 h a ) H . {\displaystyle \varphi \left(a^{-1}ha\right)\in H'.} Ponieważ H G , {\displaystyle H\triangleleft G,} to wiadomo, że a 1 h a H , {\displaystyle a^{-1}ha\in H,} skąd φ ( a 1 h a ) im φ H = H . {\displaystyle \varphi \left(a^{-1}ha\right)\in \operatorname {im} \,\varphi _{H}=H'.} Dowodzi to H G . {\displaystyle H'\trianglelefteq G'.} Zakładając teraz H G {\displaystyle H'\trianglelefteq G'} należy dowieść H G ; {\displaystyle H\trianglelefteq G;} można to zrobić naśladując powyższe rozumowanie, jednak zostanie wykorzystany fakt, że podgrupy normalne i jądra to te same obiekty – ta metoda zostanie wykorzystana również w dowodzie części (7). Z twierdzenia o homomorfizmie naturalnym (zob. rozkład grupy ilorazowej) H = ker ν , {\displaystyle H'=\ker \nu ',} gdzie ν : G G / H {\displaystyle \nu '\colon G'\to G'/H'} jest homomorfizmem naturalnym. Złożenie φ ν : G G / H {\displaystyle \varphi \nu '\colon G\to G'/H'} również jest homomorfizmem; jego jądrem jest
    ker φ ν = { a G : φ ν ( a ) = H } = { a G : φ ( a ) ker ν } = { a G : φ ( a ) H } . {\displaystyle \ker \varphi \nu '=\{a\in G\colon \varphi \nu '(a)=H'\}=\{a\in G\colon \varphi (a)\in \ker \nu '\}=\{a\in G\colon \varphi (a)\in H'\}.}
    Zatem ( ker φ ν ) = im φ ker φ ν = { φ ( a ) G : a ker φ ν } = { φ ( a ) G : φ ( a ) H } = H , {\displaystyle (\ker \varphi \nu ')'=\operatorname {im} \,\varphi _{\ker \varphi \nu '}=\{\varphi (a)\in G'\colon a\in \ker \varphi \nu '\}=\{\varphi (a)\in G'\colon \varphi (a)\in H'\}=H',} skąd, z części (4),
    ker φ ν = H ( ) {\displaystyle \ker \varphi \nu '=H\quad (\mathrm {*} )}
    Jądro homomorfizmu jest podgrupą normalną w dziedzinie, zatem H G , {\displaystyle H\trianglelefteq G,} co należało dowieść.
  9. Każdy z H G {\displaystyle H\trianglelefteq G} oraz H G {\displaystyle H'\trianglelefteq G'} pociąga drugi. Założywszy prawdziwość jednego, a więc dwóch z nich, i mając homomorfizm ν {\displaystyle \nu '} uzyskuje się
    G / ker φ ν im φ ν . ( # ) {\displaystyle G/\ker \varphi \nu '\simeq \operatorname {im} \,\varphi \nu '.\quad (\#)}
    Z (*) wiadomo, że ker φ ν = H . {\displaystyle \ker \varphi \nu '=H.} Co do obrazu, ponieważ φ {\displaystyle \varphi } jest na G {\displaystyle G'} z założenia, a ν {\displaystyle \nu '} jest na G / H {\displaystyle G'/H'} jako homomorfizm naturalny, zatem ich złożenie również jest „na”. Zatem im φ ν = G / H {\displaystyle \operatorname {im} \,\varphi \nu '=G'/H'} i (#) staje się
    G / H G / H . {\displaystyle G/H\simeq G'/H'.}
  10. Jeżeli A , B {\displaystyle A,B} normalne, a nawet tylko permutowalne, to A B {\displaystyle A\Cup B} jest w istocie ich iloczynem kompleksowym A B ; {\displaystyle AB;} w szczególności oba powyższe warunki są spełnione, gdy G {\displaystyle G} jest przemienna.

Przypisy

  1. Derek John Scott Robinson: An Introduction to Abstract Algebra. Walter de Gruyter, 2003, s. 64. ISBN 978-3-11-017544-8.
  2. J.F. Humphreys: A Course in Group Theory. Oxford University Press, 1996, s. 65. ISBN 978-0-19-853459-4.
  3. a b H.E. Rose: A Course on Finite Groups. Springer, 2009, s. 78. ISBN 978-1-84882-889-6.
  4. a b J.L. Alperin, Rowen B. Bell: Groups and Representations. Springer, 1995, s. 11. ISBN 978-1-4612-0799-3.
  5. I. Martin Isaacs: Algebra: A Graduate Course. American Mathematical Soc., 1994, s. 35. ISBN 978-0-8218-4799-2.
  6. a b Joseph Rotman: An Introduction to the Theory of Groups. Wyd. IV. Springer, 1995, s. 37–38. ISBN 978-1-4612-4176-8.
  7. W. Keith Nicholson: Introduction to Abstract Algebra. Wyd. IV. John Wiley & Sons, 2012, s. 352. ISBN 978-1-118-31173-8.
  8. Steven Roman: Fundamentals of Group Theory: An Advanced Approach. Springer Science & Business Media, 2011, s. 113–115. ISBN 978-0-8176-8301-6.
  9. Jonathan K. Hodge, Steven Schlicker, Ted Sundstrom: Abstract Algebra: An Inquiry Based Approach. CRC Press, 2013, s. 425. ISBN 978-1-4665-6708-5.
  10. Robert Wilson: The Finite Simple Groups. Springer, 2009, s. 7. ISBN 978-1-84800-988-2.
  11. W.R. Scott: Group Theory. Prentice Hall, 1964, s. 27.
  • p
  • d
  • e
podstawy
przykłady
z dodawaniem
z mnożeniem
liczb
ze składaniem
funkcji
inne
homomorfizmy
podgrupy
ogólne
normalne
charakterystyczne
dalsze pojęcia
rodzaje grup
przemienne
inne
twierdzenia
o grupach
skończonych
dowolnych
grupy
z dodatkowymi
strukturami
uogólnienia
uczeni według
daty narodzin
XVIII wiek
XIX wiek
XX wiek